Ο Μητσοτάκης, ο Καψώχας και ο Sergio Panuncio
Γιώργος Παππάς
Δ.Ε.Θ. , 2018. 16 Σεπτεμβρίου. Κυριακή.
Συνέντευξη Τύπου του Αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.
Σιγά μην την έδινε όπως οι άλλοι.
Μητσοτάκης είναι, κληρονομικά "άριστος", δεν μοιράζεται ούτε τον πυρετό του τον Αύγουστο (εκτός κι είναι κοντά οι εκλογές και το 'χει κέρδος να σε κολλήσει κι εσένα για να μην φτάσεις στην κάλπη),
την ίδια πλευρά του τραπεζιού και τα μακρινά του πλάνα θα μοιράζονταν με Σπυράκη, Κυρανάκη, Ζαχαράκη και τα λοιπά "εις -άκη" υπεύθυνα Tύπου ΤΟΥ;
Νέα σκηνοθεσία. Μόνος στο τραπέζι, όλη η σκηνή δικιά του, έτσι τού πρέπει του Ηγέτη, το παιγνίδι σήμερα είναι όλο δικό του, δεν φοβάται τις ερωτήσεις, το φρόντισε, προετοιμάστηκε, ό,τι μπορούσε το έκανε, είναι έτοιμος ακόμη και για τα πιο "σκληρά" ερωτήματα,
τις θυμάται όλες τις απαντήσεις.
Φώτα, κάμερα, πάμε...
Το sit down comedy του Κυριάκου μόλις ξεκίνησε.
Δημοσιογράφοι ρωτάνε, αυτός απαντά, ολόκληρος αυτός ο πολιτικός άνδρας. Απαντά. Με τα λόγια, με τη χροιά, με τα μάτια, με το σώμα. Ολίγον ανεπίδεκτος είναι η αλήθεια, πλην όμως στη γραμμή των κατασκευαστών του.
Επαρκώς σίγουρος, επαρκώς πομπώδης, επαρκώς στημένος, με ανάσες και χρωματισμό φωνής by the book των καθηγητών ορθοφωνίας, επιτηδευμένα χαλαρός, χτισμένα ανθρώπινος.
Ξέρετε, αυτός ο ανθρωπότυπος που δεν υπάρχει στον κύκλο σου, ούτε στον κύκλο των γνωστών σου, ούτε έχεις ακούσει να υπάρχει σε κύκλους γνωστών των γνωστών σου.
Ένα κενόψυχο περίγραμμα, κακομποτοξαρισμένο επικοινωνιακά, που δείχνει σα ν' ακούει -εκ των υστέρων- τα λόγια του για να καταλάβει τι είπε,
που κοιτάζει κατάματα την ...κάμερα, ένα περίβλημα "τσιμπημένο" με ολίγον από κοινωνία, με ολίγον από ανθρωπιά, με ολίγον από δημοκρατία, με ολίγον από φυσιολογικό, με ολίγον από πραγματική ζωή, με διόλου από αυθόρμητο.
Μία μάλλον δυστυχής φιγούρα,
που παλεύει να ξεπεράσει τα υψηλά οικογενειακά πρότυπα,
που καταφανώς αγωνιά να αποδείξει πως αποτελεί κάτι "καινούριο", να κατακτήσει ισχύ κι αποδοχή,
που έξω απ' το προστατευμένο περιβάλλον της, είναι ανεμβολίαστη,
ένα κινούμενο "άριστο"
βιογραφικό,
αγέννητο όταν ο Αριστοτέλης αρχικά κι ο Μοντεσκιέ στη συνέχεια διαχώριζε τις εξουσίες (κρίμα και για τους δυο φιλοσόφους που δεν είχαν την ευκαιρία να μελετήσουν το συγκεκριμένο φαινόμενο, μάλλον θα προσέθεταν και τέταρτη, που να παλεύει να εμφιλοχωρήσει οριζόντια στις άλλες τρεις),
αγέννητο φυσικά και στη δολοφονία του Λαμπράκη,
πολιτικά διωκόμενο εξαμηνίτικο στη χούντα,
προνομιακό συνομιλητή ενίοτε κι εξωγήινων,
γνώστη και λάτρη του μπαρμπα-Γιάννη Σκαρίμπα (πώς αλλιώς να ερμηνευθεί πως χαιρετά κούκλες βιτρίνας; σιγά μη δεν το κατάλαβε πως ήταν κούκλα. Ο Κυριάκος;),
που σφυρίζει αδιάφορα για τον χειρισμό των δανειακών υποχρεώσεων του Κήρυκα Χανίων, για τα αντιστοιχα δάνεια των άριστων του κόμματός του, για το ασφαλιστικό του Πινοσέτ, τα δωράκια της Siemens, για τις χιλιάδες απολύσεις επί Υπουργικής του θητείας,
για ό,τι τέλος πάντων παρεμποδίζει το εξώφθαλμο πουσάρισμά του ως άφθαρτου και ικανού πολιτικού ανδρός, για ό,τι χαλάει το υαλουρονικό φτιασίδωμά
του ως υψηλών προσόντων, φιλελεύθερου, μετριοπαθούς, ευφυούς, δημοκράτη συμπολίτη μας.
Τέλειωσε κι η συνέντευξη, μπράβο Κυριάκο, πάμε Αρχηγέ, δυνατά, μπράβο ρε, τον ****σες τον ****τη, και λοιπές επιβεβαιωτικές κι ενθαρρυντικές γηπεδικές παραινέσεις Αρίστων προς Άριστο.
Και ξαφνικά, από κάτι λούμπεν διανοητικά βάθη (απάτητα μονοπάτια και γενεσιουργά διαρκούς έκπληξης και σοκ για "άριστους" μονοδρομημένους αποστειρωμένους τεχνοκράτες) πετάγεται κάποιος κος Σωτήρης Καψώχας.
Που φαίνεται πως έχει κάποια χαρακτηριστικά επικίνδυνα για τους απανταχού εξουσία-makers και τα πρόθυμα δημιουργήματά τους.
Έχει καθημερινό δημόσιο λόγο στην ΕΡΤ, τεκμηριωμένο πάντα -όχι συνθηματολογικό- εδρασμένο σε πολύπλευρες βαθιές γνώσεις, ευφυία και συνδυαστική συγκροτημένη σκέψη. Είναι απ' αυτές τις περιπτώσεις που σε κάνουν να ζηλεύεις που δεν είσαι κι εσύ δημοσιογράφος. Όλο και σπανίζουν αυτοί που τιμούν το συγκεκριμένο λειτούργημα και που μόνο να κερδίσεις έχεις βλέποντας κι ακούγοντάς τους.
Ο κος Καψώχας, λοιπόν, σχολιάζει στη δημόσια τηλεόραση την ομιλία και τη συνέντευξη του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη ΔΕΘ, αυτή είναι η δουλειά του, πολιτικός σχολιαστής είναι ο άνθρωπος. Και το κάνει, ασυνήθιστο για τις μέρες μας, όχι κραυγάζοντας και βρίζοντας, αλλά με πραγματικά πολιτικούς όρους.
Αυτό, από μόνο του, τους χαλάει τελείως τη σούπα. Ή καλύτερα, φανερώνει πως όλο το αστραφτερό οικοδόμημα χτίστηκε για να κρύψει επιμελώς πως μέσα του υπάρχει μια κακοξαναζεσταμένη χαλασμένη πολύ παλιά σούπα.
Με ένα μόνο όνομα (Sergio Panuncio, εκ των θεωρητικών του φασισμού απ' τη δεκαετία του 1920) χτυπά κέντρο. Δεν γνωρίζω αν το έκανε συνειδητά και στοχευμένα. Έκανε πάντως κάτι πάρα πολύ χρήσιμο. Έξυσε τη μπογιά των επικοινωνιολόγων, αποκαλύπτοντας το Στόκο (αυτό δεν ήταν δα και τόσο δύσκολο) και τα Τούβλα (ούτε αυτό ήταν δύσκολο) του ανακαινισμένου, υπό την ηγεσία Μητσοτάκη, δεξιού μαγαζιού.
Ξαναφέρνει, έτσι, την ουσία της πολιτικής στο κέντρο.
Και μιλά για πολιτικό οικοδόμημα με νεοφιλελεύθερα, ακροδεξιά δομικά στοιχεία.
Θυμίζοντας με τον τρόπο του σε όλους μας τα αυτονόητα, τα γνωστά -που η ηγεσία της Ν.Δ. κι όχι μόνο θέλει να μπουν κάτω απ' το χαλί- πως δηλαδή το συγκεκριμένο μαγαζί είναι το ίδιο με το παλιό, μην σας πω και χειρότερο, πως η πολιτική δεν είναι επικοινωνία αλλά ιδεολογία, πως δεν είναι όλοι ίδιοι,
πως η αξιωματική αντιπολίτευση έχει -πλέον- αναφορές, μεταξύ άλλων, στον Φρίντμαν, τον Πανούντσιο και τον Πινοσέτ.
Κανέναν δε φαίνεται -κατ' αρχάς- να νοιάζει αν είχε δίκιο ο Καψώχας σ' αυτά που είπε. Ο οποίος, παρεμπιπτόντως, έχει μεγάλο δίκιο. Ο Panuncio μιλούσε για κρατισμό των λίγων και ισχυρών, για συγκέντρωση όλων των εξουσιών σε μια άρχουσα ελίτ που θα διοικεί το κράτος προς όφελος των συμφερόντων της, για πλήρως ελεγχόμενο απ' αυτούς συνδικαλισμό, για κράτος δηλαδή ιδιοκτησία (σε εσάς αυτό δεν θυμίζει δηλαδή απολύτως τίποτα;) και ταυτόχρονα για ένα διάβασμα-παραχάραξη της ιστορίας με βασική αναφορά και στόχο την αναπαραγωγή της υπεροχής της εθνικής καταγωγής, δηλαδή για ένα σοβινιστικό εθνικισμό (ούτε αυτό σας θυμίζει τίποτε;).
Του Καψώχα πάντως του θύμισαν. Κι επειδή τού θύμισαν, μας τα επεσήμανε, χτύπησε καμπανάκι δημοκρατίας κι ουσίας.
Κι από κει και πέρα αρχινά το πανηγύρι, ξυπνάει το ΕΣΡ, ναι, το ΕΣΡ, δεν είναι συνωνυμία, αυτό το ίδιο που κοιμότανε τόσα χρόνια που δεν πλήρωναν για τις δημόσιες συχνότητες τα ιδιωτικά κανάλια, ξύπνησε για ν' ασχοληθεί με τον κο Καψώχα,
εξανίσταται η ΕΣΗΕΑ, άγνωστο πράγματι το γιατί, το πιθανότερο επειδή ανακάλυψε πως κάποιο μέλος της δεν σχολιάζει σκαιά με ψεύδη, αφηγήματα, κατασκευάσματα κι υπονοούμενα τον Πρωθυπουργό και τα μέλη της Κυβέρνησης, αλλά μιλά για ιδεολογική αναφορά τού κου Μητσοτάκη σε θεωρητικούς της ακροδεξιάς,
εκρήγνυται η ΝΔ, απειλεί τον δημοσιογράφο πως δεν θα του ξαναδώσει άλλη ευκαιρία (τι βαθιά δημοκρατικό να εννοεί άραγε μ' αυτόν τον λεονταρισμό;), εγκαλεί την ΕΡΤ και την θέτει σε εμπάργκο,
ξεχύνονται sites, blogs, trolls και πυροβολούν ομαδόν, προσπαθούν να τον απαξιώσουν, να τον λοιδορήσουν, να τον γελοιοποιήσουν, να τον φοβίσουν, τον ξεβαφτίζουν. Μόνο τη δολοφονία του Κένεντι δεν του χρέωσαν, ακόμη…
Για την ταμπακιέρα, αν δηλαδή έχει ο δημοσιογράφος δίκιο για τον συσχετισμό των πολιτικών εξαγγελιών Μητσοτάκη με τις προφασιστικές θεωρίες του Panuncio, καμία κουβέντα.
Κλασσική περίπτωση φασισμού.
Ακόμη μία δολοφονία χαρακτήρα την τελευταία τριετία.
Κι ο Σωτήρης Καψώχας, με όλα αυτά, κερδίζει φίλους, ανάμεσά τους να λογίζει κι εμένα.
Μιλώντας για φίλους θυμήθηκα ξανά τον κο Μητσοτάκη, τη δημόσια εικόνα του δηλαδή, δεν τον γνωρίζω προσωπικά, που σε αντίθεση με τον κο Καψώχα σε κάνει ν' αναρωτιέσαι ποιος άραγε -ανιδιοτελώς- να τον κάνει παρέα; Και ποιον -ανιδιοτελώς- κάνει αυτός παρέα;
Αλήθεια, εδώ που τα λέμε, ξέρετε κάποιον φίλο τού Μητσοτάκη; Για τους άλλους όλο και κάτι έχουμε ακούσει, όλο και κάτι φοιτητικές φωτογραφίες με μπύρες και σουβλάκια και διάχυτη γνήσια παρεΐστικη διάθεση έχουμε δει, όλο κι ένα σκασμό ψεύτικων κατηγόριων έχουν διαχυθεί για βολέματα των ανίκανων φίλων τους, της παρέας τους. Άρα υπάρχουν.
Και για να μη λέμε μόνο για τους άλλους κι οι δικοί του, της παράταξής του, είχαν φίλους, για παράδειγμα ο Κωνσταντίνος Καραμανλής θυμάμαι πως είχε τον Λαμπρία, τον Χορν, τον Ζισκάρ Ντ' Εσταίν, για τον Κώστα Καραμανλή είναι παραπάνω από προφανές, ο άνθρωπος το φωνάζει από χιλιόμετρα πως είναι της παρέας, ο Ανδρέας είχε τον Αραφάτ, τον Πάλμε, άσε που όλοι τον αισθάνονταν για φίλο.
Ο Κυριάκος;
Αυτά για τον κο Μητσοτάκη και τον κο Καψώχα.
Για έναν εκφραστή της πολιτικής μας ζωής και για ένα λειτουργό της δημοσιογραφίας.
Που, αν πιστέψουμε τα στοιχεία κυκλοφοριών του έντυπου Τύπου, εκπροσωπείται κυρίαρχα στους συμπολίτες μας απ' το Πρώτο Θέμα.
Το οποίο έβγαλε δημοσκόπηση δυο μέρες πριν την φετινή ομιλία του Πρωθυπουργού στην ΔΕΘ, σύμφωνα με την οποία το 76% διαφωνεί με τις εξαγγελίες του στην ΔΕΘ !!!
Ο κος Μητσοτάκης, ερωτηθείς για το προσφυγικό, στη δική του συνέντευξη στη ΔΕΘ, έβγαλε από μπροστά του κι έδειξε φωτογραφίες απ' τη Μόρια. Είναι απ' τις πάρα πολλές στιγμές που αναρωτιέσαι τι δουλειά έχει το Πρώτο Θέμα με τη δημοσιογραφία κι ο κος Μητσοτάκης με την πολιτική; Αφού είναι καθαρό πως έχουν κι οι δυο το κληρονομικό χάρισμα, γιατί δε συνεταιρίζονται κι επίσημα, ν' ανοίξουν μεντιουμάδικο;
Κι αυτοί καλά θα τα πάνε κι εμείς πολύ καλύτερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου