Η αριστερή «παρένθεση» πάει για οχτώ χρόνια!
ΤΟΥ ΚΛΕΑΡΧΟΥ ΤΣΑΟΥΣΙΔΗ
Ο «μακεδονικός αλυτρωτισμός», που πουλούσαν διάφοροι, τελειώνει έπειτα από 125 χρόνια, αλλά η ελληνική Δεξιά διαφωνεί, μαζί με την πράσινη συνιστώσα της και το ανακόλουθο κόκκινο δεκανίκι της.
Όταν τον Ιανουάριο του 2015 σχηματιζόταν η κυβέρνηση Τσίπρα, λίγοι θα στοιχημάτιζαν ότι θα έκλεινε τετραετία. Με δεδομένο, μάλιστα, ότι από το 2009 κι έπειτα κυβερνήσεις με ευρύτατη πλειοψηφία στη Βουλή κατέρρεαν, τσακισμένες από την οικονομική κρίση και τις παρανοϊκές τους επιλογές, το σενάριο της αριστερής παρένθεσης με παράδοση της εξουσίας σε θλιβερά σχήματα τύπου κυβέρνησης Παπαδήμου εμφανιζόταν ως πιθανό.
Η παραδοσιακή Δεξιά και οι «σοσιαλδημοκρατικές» της συνιστώσες, σε εναγκαλισμό με τον φιλοχουντικό ΛΑΟΣ, έπαιξαν το χαρτί της οικονομικής ασφυξίας της χώρας και ποντάρισαν τα ρέστα τους στην παρεμβατική ισχύ των αείποτε προστατών...
Σήμερα, έπειτα από τέσσερα χρόνια αλλιώτικης διακυβέρνησης, η ενωμένη αντιπολίτευση, μαζί με τα ρετάλια της πληγωμένης «πούρας» Αριστεράς, βλέπουν όλες τις προβλέψεις τους να γελοιοποιούνται και στηρίζουν τις ελπίδες τους για εκ νέου διαχείριση του δημόσιου πλούτου σε ένα κορυφαίο ζήτημα εξωτερικής πολιτικής: τη συνθήκη των Πρεσπών.
Οι ανιστόρητοι, ακόμη και άτομα που προτάσσουν την προσφυγική τους καταγωγή, μιλούν με προπέτεια και τραμπουκισμό για προδοσία, στηρίζοντας αυτούς που από την ίδρυση του σύγχρονου ελληνικού κράτους ξεπουλούν τα πάντα: από τον ελληνισμό της Μικρασίας και της Θράκης ώς τους γενναίους που αντιστάθηκαν στις ναζιστικές ορδές. Η παράδοση της Κύπρου στους Τούρκους στρατοκράτες ήταν το έσχατο κρούσμα.
Είναι πάντα η ίδια Δεξιά, που τώρα ανέλαβε να υπονομεύσει την επίλυση του Μακεδονικού ζητήματος, παρότι η συμφωνία των Πρεσπών τερματίζει κάθε διεκδίκηση για αναγνώριση σλαβομακεδονικής μειονότητας στην Ελλάδα.
Οι αγράμματοι παπαγάλοι του αθηναϊκού παρακράτους και οι επαγγελματίες Βορειοελλαδίτες «πατριώτες», αποσιωπούν τα πάντα για το Μακεδονικό, εφευρίσκουν κινδύνους και προκειμένου να αποκομίσουν εκλογικά οφέλη ναρκοθετούν τα ελληνικά συμφέροντα στα Βαλκάνια.
Φυσικά, οι κομπραδόροι της ελληνικής πολιτικής ζωής δεν πρόκειται να δηλώσουν ποιους ανθρώπους αφορούσαν οι ανταλλαγές πληθυσμών με τη Βουλγαρία το 1919 (Συνθήκη Νεϊγί) και το 1938 (Συμφωνία της Θεσσαλονίκης επί δικτατορίας Μεταξά). Ο «μακεδονικός αλυτρωτισμός», που πουλούσαν διάφοροι, τελειώνει έπειτα από 125 χρόνια, αλλά η ελληνική Δεξιά διαφωνεί, μαζί με την πράσινη συνιστώσα της και το ανακόλουθο κόκκινο δεκανίκι της. Και παίζουν το παιχνίδι δυνάμεων που καλοβλέπουν την έξαρση των εθνικισμών στα Βαλκάνια, θέλοντας να αγνοούν τους κινδύνους που έρχονται από τους αραχνιασμένους εραστές του πανσλαβισμού και τους οραματιστές της Μεγάλης Αλβανίας.
Επιστράτευση απαξιωμένων
Όμως, η κοινωνία, που αρχικά αναρωτιόταν, αρχίζει να καταλαβαίνει. Οπότε, οι διαχειριστές της κλεπτοκρατίας επιστρατεύουν όσους απαξιωμένους διεκδικούν επάνοδο στο προσκήνιο, με επίκληση πάλι ενός οικονομικού αδιεξόδου.
Η περίπτωση Σημίτη, ενός πολιτικού που φημιζόταν για τη σχολαστικότητά του, καταδεικνύει πόσο η φιλοδοξία μπορεί να εξαφανίσει κάθε σοβαρότητα και αξιοπρέπεια.
Ο πρώην πρωθυπουργός, που προέταξε τον εκσυγχρονισμό απέναντι στους λαϊκιστές του κόμματός του, προφανώς βαρέθηκε να περιμένει εκτός νυμφώνος και επανεμφανίστηκε. Με απίστευτο θράσος, επικαλούμενος Ευρωπαίους που δεν κατονομάζει και «κρυφά» στοιχεία, μας κουνάει το δάχτυλο και προβλέπει καταστροφή αν δεν φύγει η Αριστερά από την εξουσία.
Θα έλεγα ότι είναι δικαίωμά του να προβλέπει, να καταγγέλλει και να ερμηνεύει. Με μια προϋπόθεση: να αφήσει τις ανοησίες για τον κολλητό του, τον κ. Τσουκάτο (ο οποίος παραδέχτηκε ότι παρέλαβε το 1999 ένα εκατομμύριο μάρκα από τη Siemens και το παρέδωσε στο ΠΑΣΟΚ).
Ο κ. Σημίτης δηλώνει ακόμη ότι αγνοούσε τα όσα έπραξαν οι καταδικασμένοι υπουργοί του, κ.κ. Μαντέλης και Τσοχατζόπουλος, ή ο υπόδικος κ. Παπαντωνίου, για να μην αναφέρω όσους έτυχαν της ευεργεσίας της συνταγματικής ασυλίας που το κόμμα του επέβαλε. Αλλά πώς διάολο τολμά ένας άνθρωπος, που δεν έβλεπε τις μίζες να πετούν ολόγυρα του, να προβλέπει τόσο κατηγορηματικά ότι οδεύουμε στην καταστροφή; Προφανώς ταυτίζει, ως άλλος Λουδοβίκος, τη χώρα με την αφεντιά του…
Αναμένονται οι επόμενοι «αξιόπιστοι»: Καρατζαφέρης, Μπαλτάκος, Αλογοσκούφης κ.λπ. Καλοδεχούμενοι: η ανατριχιαστική παρουσία τους και η διαρκής διάψευσή τους απλώς προοιωνίζονται ακόμη μια τετραετία αριστερής παρένθεσης!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου