Πήτερ ο "Κίλλερ".

Polyanthi Voutsina

Τον λέγανε''Κίλλερ'' από την Α΄Δημοτικού κιόλας... Κι αυτό γιατί κτυπούσε όλα τα παιδιά... Μία από τις φορές που είχε έρθει η αδελφή του να ζητήσει τον λόγο γιατί τιμωρήθηκε ο αδελφός της, καθώς φώναζε στον διάδρομο φεύγοντας, βγήκα από την τάξη μου και κατάφερα να την ηρεμήσω... Στην Δ΄ τάξη είχα παραλάβει το τμήμα του Πήτερ [δεν γράφω το αληθινό όνομα] και αυτός χάρηκε πολύ, γιατί όπου τον εύρισκα στα χρόνια που προηγήθηκαν, του άνοιγα κουβεντούλα...

Δυσκολευόταν στα μαθήματα, αλλά για να μην τον κοροϊδεύουν τα παιδιά, τον έστελνα ας πούμε για φωτοτυπίες και μιλούσα με την τάξη μου για το πώς πρέπει να φερόμαστε, ακόμη και στον Πήτερ που τον κατηγορούσαν ότι ''ενώ δεν ξέρει την τύφλα του, κάνει τον νταή, κυρία'' Δύσκολη περίπτωση... Σκέφτηκα ότι γεννιόμαστε άγγελοι..Για να φέρεται έτσι ένα παιδί, μήπως είχε απωθημένα;

Στην δασκάλα της ειδικής διδασκαλίας, δεν άνοιγε το στόμα του. Μόνο σε μένα μιλούσε... Και μια μέρα, έφερα με τρόπο στην τάξη, το θέμα ''τρώει κανείς ξύλο στο σπίτι;''. Και έγινε η αποκάλυψη. Η κόρη του στρατηγού έτρωγε ξυλιές στην γάμπα... Ένας από τους καλύτερους μαθητές μου '' Μου αστράφτει ο πατέρας μου κυρία κανένα σκαμπίλι, αλλά το κάνει όταν δεν διαβάζω''. Άλλη μαθήτριά μου, μού έδειξε τις νυχιές στο μπράτσο της .''Γιατί κυρία η μαμά έρχεται κουρασμένη και δεν αντέχει να μην την ακούω...'' Να δικαιολογήσουν και τους γονείς τους...Και ο Πήτερ; ''Εμένα, όταν κάνω κάτι στραβά, με χτυπάει στην πλάτη ο πατέρας μου, με τον πλάστη της κουζίνας''... Τα έχασα... Το περισσότερο ξύλο έτρωγαν οι αλλοδαποί μαθητές μου...

Συζήτησα με τον Διευθυντή και κάλεσα όλους τους γονείς έκτατη επίσκεψη, με το πρόσχημα της διοργάνωσης του μεγάλου θεατρικού που θα παρουσιάζαμε στο θέατρο ΛΑΜΠΕΤΗ. Ήρθαν σχεδόν όλοι... Μιλήσαμε για πολλά θέματα και κάποια στιγμή, έστρεψα την κουβέντα στο πόσο κουράζονται οι γονείς, αλλά πρέπει πάντα να είναι στοργικά παρόντες στα παιδιά τους. ''Οχι σαν τις παλιές εποχές που τα χτυπούσαν, που...που....που...''Έφερα δεκάδες παραδείγματα... Όλοι συμφώνησαν, μα όλοι...''Φαντασθείτε, ένας κάποτε έδωσε χαστούκι στο πρόσωπο του παιδιού του και το κούφανε''... Κι ένα σωρό άλλα παραδείγματα.. Έφυγαν όλοι ευχαριστημένοι, γιατί φρόντισα να τονίσω και κάποιες αρετές εκάστου παιδιού, οπότε αναπτερώθηκε το ηθικό τους για τα τέκνα τους...Πρόσεχα πολύ, γιατί στ' αυτιά μου ηχούσαν τα λόγια της μαθήτριάς μου: ''Μην τα πείτε όμως στους γονείς μας κυρία, γιατί θα θυμώσουν και θα τις φάμε πιο πολύ''. Μου έκανε εντύπωση... Νέοι γονείς και δεν το είχαν σε τίποτε να σηκώσουν το χέρι στα βλαστάρια τους... ''Και αν σας δυσκολέψουν στο διάβασμα, αφήστε για μένα αυτόν τον τομέα''. Για να σιγουρευτώ, όταν έβλεπα την μαμά ή την αδελφή του Πήτερ, τους έπιανα την συζήτηση, ώσπου ένιωσαν μια σύνδεση μαζί μου. ''Κούκλα μου, σανμεγαλύτερη αδελφή, βοήθησε τον Πήτερ όσο μπορείς... Τα υπόλοιπα άστα για μένα στο σχολείο.. Να μην ενοχλούμε και τους γονείς σας που έρχονται κουρασμένοι…''. ''Ναι, κυρία Πολυάνθη, αυτό κάνω και να ξέρετε ότι έχει αρχίσει και κάτι κάνει. Σας αγαπάει πολύ κυρία…''

Ο Πήτερ, έπαψε να δέρνει στα διαλείμματα. Μάλιστα καθόταν μαζί μου στη τάξη στο διάλειμμα για να ζωγραφίζει το πίσω μέρος των φωτοτυπιών που τους έδινα και τους το ζωγράφιζα πάντα με διάφορα όμορφα θέματα... Και τα παιδιά έπαψαν να τον υποτιμούν, γιατί στην μεγάλη θεατρική μας παράσταση ''ΣΗΜΑ ΚΙΝΔΥΝΟΥ'' του Αντώνη Σαμαράκη, έπαιξε τον ρόλο του πολύ ωραία και απόδειξε ότι μπορεί κι αυτός να καταφέρει πολλά σε άλλον τομέα...Τον είχα δυο χρονιές... Κάποιο απόγευμα -τότε έμενα στον 1ον όροφο - άκουσα από τον δρόμο φωνές'' Κυρία!! Κυρία!!'' Βγήκα στο μπαλκόνι. Ο Πήτερ με τον Ελία ήταν από κάτω: ''Κυρία!!! Θέλαμε να σας πούμε καλησπέρα!!! Θα ξαναπεράσουμε!!!'' Ένα άλλο απόγευμα χτύπησε η πόρτα μου. Ήταν ο Πήτερ με δυο γαρύφαλλα!! Μου έλεγε τα κάλαντα Χριστούγεννα - Πρωτοχρονιά, έως και την Γ΄Γυμνασίου. Έβλεπα τους δικούς του στον δρόμο και με αγκάλιαζαν. Μια φορά, καθώς περπατούσα στην Γκύζη, άκουσα να φωνάζουν το όνομά μου. Ήταν ο Πήτερ με την αδελφή του. Θα πήγαινε στο τεχνικό Λύκειο και σημειωτέον, δεν είχε μείνει σε καμία τάξη.. Η αδελφή του είχε αρραβωνιαστεί γιατί στην πατρίδα τους παντρεύουν τα κορίτσια νωρίς. Είχε τελειώσει και την σχολή της. Χάρηκα πάρα-πάρα πολύ...

Πέρασαν τρία χρόνια..Και χθες είχα πάει να πάρω τυρί και ψωμί για τοστ. Όταν μπροστά μου στέκεται ένας ψηλός, εύρωστος νεαρός και με πιάνει από τους ώμους...Βαδίζω και λίγο αφηρημένα και τα έχασα εις διπλούν... Σηκώνω τα μάτια και βλέπω ένα γελαστό πρόσωπο με μάτια πλημμυρισμένα χαρά να με κοιτούν... ''Κυρία, είμαι ο...'' , '' Πήτερ!!!'' φώναξα την ίδια στιγμή... Το επόμενο δευτερόλεπτο με είχε κλείσει στην αγκαλιά του κι εγώ ένιωθα σαν παχουλή στρουμφίτα, καθώς τον έφτανα μέχρι το στήθος του!!!! Ήταν ο Πήτερ μου, ένα από τα Πολυανθόπαιδα, όπως έλεγε για τους μαθητές μου μια συναδέλφισσά μου... Ο Πήτερ!!! Ο Κίλλερ των πρώτων μικρών τάξεων του Δημοτικού!!! Ο Πήτερ που κατάφερε και ξέφυγε από την μοίρα του και έφτιαξε μια νέα δική του μοίρα, ευοίωνη και αισιόδοξη!!! Με πόσο καμάρι μου είπε ότι σπουδάζει σε σχολή μαγειρικής και σε λίγα χρόνια θα γινόταν ένας ξεχωριστός σέφ!!! ''Γιατί το αγαπώ αυτό το επάγγελμα, κυρία!!! Θυμάστε την χριστουγεννιάτικη γιορτή μας; Θυμάστε το ΣΗΜΑ ΚΙΝΔΥΝΟΥ; Έχω κάνει τόμο τις φωτοτυπίες σας, όπως μας λέγατε και τις έχω ζωγραφίσει όλες!! Τις έχω στην βιβλιοθήκη μου!!! Μου λείψατε κυρία!!!'' Χωρίσαμε κατασυγκινημένοι... Γύρισα σπίτι και δεν ένιωθα καν τον πόνο στην μέση και στο γόνατο!!! Πετούσα!!! Κοίτα τι μπορεί να κάμει η αγάπη!!!!

Κάθε ένα παιδί είναι μια ξεχωριστή προσωπικότητα, είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση και πρέπει να σκύψεις πάνω του, να παραμερίσεις το προφανές και να δεις σε βάθος το τι συμβαίνει...Απαγορεύεται να βάζουμε ταμπέλες σε οποιοδήποτε παιδί... Την έγνοια του ο δάσκαλος πρέπει να την κουβαλάει και σπίτι του... Να σκέφτεται τρόπους και χειρισμούς που θα δέσουν την τάξη του με άρρηκτους δεσμούς και να προσπαθήσει να βρει τρόπους, όπου κανένας μαθητής να μη θέλει να λείψει από το σχολείο του... Τότε μόνον θα μπορεί να πει ότι αγωνίσθηκε ουσιαστικά και πέτυχε τον στόχο του...Τότε μόνον θα μπορεί να πει ότι όχι μόνον μορφώνει, αλλά και παιδαγωγεί...Κι αν καταφέρει να μη λείψει το χαμόγελο από τα χείλη των μαθητών του, τότε θα μπορεί να χαμογελάσει κι αυτός και να ξέρει ότι θα μείνει φωτεινή ανάμνηση και λαμπερό αστέρι στις καρδιές των ''παιδιών του'', των μαθητών και μαθητριών του..

Polyanthi Voutsina