Της Διβάνη της βρωμάει ο Ντι Κάπριο αλλά της ευωδιάζει ο Βενιζέλος

Της Διβάνη της βρωμάει ο Ντι Κάπριο αλλά της ευωδιάζει ο Βενιζέλος

 Κώστας Βαξεβάνης

Σε ένα πρόσφατο άρθρο της (protagon),η κυρία Λένα Διβάνη,δηλώνει αγανακτισμένη με τον Λεονάρντο Ντι Κάπριο και την τελευταία του ταινία.Ένας ηθοποιός που θαύμαζε όπως γράφει,κατέληξε να παίζει σε μια ταινία που περιγράφει την βρώμα του καπιταλισμού στο τελευταίο του στάδιο.Η κυρία Διβάνη ήταν τόσο αγανακτισμένη (δεν διευκρινίζει αν ήταν με τον Κάπριο ή με τον καπιταλισμό) που έφυγε απ την αίθουσα.Δεν μου πέφτει λόγος για το τι αρέσει στην Λένα Διβάνη,ούτε έχω δει την ταινία.Αλλά πιστεύω πως ανήκει σε μια κατηγορία δημοσιολόγων που είναι ακριβοί στα πίτουρα και φτηνοί στο αλεύρι.

Ο τυφώνας Haiyan: Όπου φτωχός κι η μοίρα του

Ο τυφώνας Haiyan: Όπου φτωχός κι η μοίρα του

cynical

Οι μεγάλες φυσικές καταστροφές σχεδόν πάντα προκαλούνται από τη συνέργεια διαφόρων παραγόντων. Ένας μεγάλος σεισμός για παράδειγμα στην Καλιφόρνια είναι πιθανό να προκαλέσει πολύ λιγότερα θύματα απ’ ότι ένας σεισμός, αντίστοιχης έντασης σε μια λιγότερο προνομιούχα περιοχή του πλανήτη, ας πούμε στην Αιτή, όπου το 2010 σεισμός, περί τα 7 ρίχτερ άφησε πίσω του γύρω στους 300,000 νεκρούς. Το ότι αυτό είναι σχεδόν απίθανο να συμβεί στην Καλιφόρνια οφείλεται σε γενικές γραμμές, στην καλύτερη ποιότητα των κτιρίων, στην συνεχή εκπαίδευση των πολιτών, στην προετοιμασία και την έγκαιρη αντίδραση και κινητοποίηση της πολιτείας. Για όλα αυτά απαιτούνται χρήματα και οργάνωση.

Η κραυγή των ξεσπιτωμένων

Η κραυγή των ξεσπιτωμένων

ΓΙΩΡΓΟΣ Χ. ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ 

Το κεφάλαιο τη στιγμή της κρίσης επιζητεί τη δική του ελευθερία, την απεξάρτησή του από το βάρος των «σιχαμερών και αχάριστων» εργαζομένων(ρομποτική). Η ουτοπία του κεφαλαίου είναι το κυνήγι του στόχου των αλχημιστών να δημιουργήσουν χρήμα από το χρήμα, την ακατάπαυστη βία της πίστωσης και του χρέους. Η βία αυτή εφαρμόζεται, σήμερα, στην Ελλάδα, καθώς μας αναγκάζουν να πληρώνουμε τα χρέη των τραπεζιτών και συγχρόνως να χάνουμε τα σπίτια μας από τις τράπεζες!

Η αλήθεια για την κρίση

Η αλήθεια για την κρίση

 

ΓΙΩΡΓΟΣ Χ. ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ  

Σύμφωνα με την εφημερίδα Wall Street Journal(στην ηλεκτρονική της μορφή), η αμερικανική τράπεζα JPMorgan Chase συνήψε συμφωνία με το υπουργείο Δικαιοσύνης των Ηνωμένων Πολιτειών για να πληρώσει το ποσό ρεκόρ των 13 δισεκ. δολαρίων προκειμένου να αποφύγει μια σειρά διώξεων, που συνδέονται με την κρίση των παραγώγων των ενυπόθηκων δανείων υψηλού κινδύνου (subprime). Τι καταλαβαίνει ο μη ειδικός αναγνώστης από αυτή τη διατύπωση για το κολοσσιαίο πρόστιμο που επιβλήθηκε στην τράπεζα που διευθύνει ο Ελληνο-αμερικανός Τζέιμι Ντάιμον; Απολύτως τίποτα.

Η κρίση είναι όντως ευκαιρία για τους... δισεκατομμυριούχους 

του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ

Εξαιρετικά εκνευριστικό είναι σίγουρα να ακούει κανείς αυτή την εποχή της μαζικής εξαθλίωσης κάποιους να ισχυρίζονται ότι «η κρίση είναι ευκαιρία». Ακόμη πιο εκνευριστικό όμως είναι όταν διαπιστώνει κανείς με αδιάσειστα στατιστικά στοιχεία ότι πραγματικά «η κρίση είναι ευκαιρία» περαιτέρω πλουτισμού, αλλά για τους... δισεκατομμυριούχους και τους πολυεκατομμυριούχους!

Ποντικοί μες στο βαρέλι

του Γιάννη Μακριδάκη

Ένας τρόπος εξολόθρευσης των ποντικών στα χτήματα παλιότερα ήταν ο κανιβαλισμός. Πιάνανε οι περιβολάρηδες καμπόσους ποντίκαλους ζωντανούς, τους βάζαν σ’ ένα βαρέλι δίχως τροφή, το καπακώνανε κιόλας από πάνω και τους αφήνανε εκεί επί μέρες. Αυτοί για επιβιώσουν αρχίζανε να τρώνε ο ένας τον άλλον, ώσπου ο τελευταίος που απέμενε ήταν ο δυνατότερος κανίβαλος. Τον ξεκαπάκωνε τότε ο περιβολάρης και τον απελευθέρωνε να ζήσει το υπόλοιπο του βίου του μες στο χτήμα. Κι εκείνος, που είχε εθιστεί στο κρέας των ομοίων του, γινόταν πια κυνηγός κεφαλών και εξολόθρευε τις αποικίες ποντικιών που τύχαιναν στο δρόμο του.

Ντιτρόιτ: Από το αμερικανικό όνειρο στον αμερικανικό εφιάλτη

Του ΜΩΥΣΗ ΛΙΤΣΗ*

Ντιτρόιτ 2013(Φωτό από το περιοδικό TIME)

 Τίτλοι τέλους για την αμερικανική μεγαλούπολη του Ντιτρόιτ, την πρωτεύουσα της αμερικανικής αυτοκινητοβιομηχανίας η οποία υπέβαλε την Πέμπτη αίτηση πτώχευσης. Η πτώχευση του Ντιτρόιτ είναι η μεγαλύτερη πτώχευση πόλης στην αμερικανική ιστορία και έρχεται να υπενθυμίσει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι ο εφιάλτης του 2008 δεν έχει ακόμη τελειώσει.

 Εγκαταλελειμμένη εδώ και χρόνια η έδρα των τριών «αδελφών» της αυτοκινητοβιομηχανίας(Ford,GM, Chrysler), η πόλη του Ντιτρόιτ με υψηλή εγκληματικότητα, ποσοστά φτώχειας και υψηλή ανεργία δέχθηκε το τελικό πλήγμα με την χρηματοπιστωτική κρίση του 2008.

Αστοί, νοικοκυραίοι, εστιάτορες και καφετζήδες

Αστοί, νοικοκυραίοι, εστιάτορες και καφετζήδες

του Ηλία Ιωακείμογλου

"Σίγουρα λεφτά και εισόδημα μεγάλο" είναι το σύνθημα που γράφει στη σημαία της η αστική τάξη, αυτή η παρακμιακή αστική τάξη που γνωρίζει πλέον να αυξάνει τα κέρδη της μόνο χάρη σε προνόμια: χάρη στους μισθούς πείνας που επιβάλλουν οι μνημονιακές κυβερνήσεις, στις φοροαπαλλαγές, τη φοροαποφυγή και τη φοροδιαφυγή, την εύκαμπτη και ανυπεράσπιστη, και για αυτό υπάκουη εργασιακή δύναμη, στη διάλυση των θεσμών προστασίας των εργαζομένων και των συνδικαλιστικών τους οργανώσεων. Πρόσφατο δείγμα της παρακμής της επιχειρηματικής τάξης, η δήλωση των εστιατόρων και των καφετζήδων ότι δεν προτίθενται να μετατρέψουν σε μείωση των τιμών την αναγγελθείσα μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση.

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΠΟΥΛΑΝΕ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΟΥ

strangejournal
Με την άρση του σεβασμού προς την πρώτη κατοικία, πλέον οι τράπεζες έχουν την δυνατότητα να “πουλάνε” τα δάνεια που βρίσκονται “στο κόκκινο”, σε μεγάλα επιχειρηματικά funds του εξωτερικού. Αν έχεις πάρει στεγαστικό με ρήτρα την υποθήκη του σπιτιού σου, τότε όσο το δάνειο γίνεται αδύνατο να εξοφληθεί, η τράπεζα έχει πλέον την δυνατότητα να βρει μια “επενδυτική” εταιρεία που θα κάνει την βρώμικη δουλειά. 

Οι θυρωροί των πολυεθνικών

Οι επιχειρηματίες της πάλαι ποτέ «ισχυρής Ελλάδας», από τον Μυτιληναίο και τον Βγενόπουλο μέχρι και τον κραταιό Μπόμπολα, μετατρέπονται σταδιακά σε «ορντινάτσες» των ξένων κολοσσών που θέλουν να εξαγοράσουν όλη τη χώρα.

Οι θυρωροί των πολυεθνικών

Άρης Χατζηστεφάνου

Πόσο διαφορετικός πρέπει να φάνταζε ο παγωμένος αέρας της Μόσχας στον Τζέφρι Σακς. Η προηγούμενη μεγάλη αποστολή, για το αγαπημένο παιδί του πανεπιστημίου του Χάρβαρντ το 1985, τον είχε φέρει αντιμέτωπο με τη μολυσμένη ατμόσφαιρα και την έλλειψη οξυγόνου στην Λα Παζ της Βολιβίας. Τότε όμως τα είχε καταφέρει. Εφάρμοσε σε πειραματικό επίπεδο τη θεραπεία σοκ την οποία αργότερα θα δοκίμαζε το ΔΝΤ σε όλο τον κόσμο: Μαζικό ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας σε συνδυασμό με απάνθρωπα μέτρα «δημοσιονομικής προσαρμογής» που μετριούνται σε χιλιάδες ανθρώπινες ζωές.

Φυσικό αέριο και «αέρας φρέσκος»

Φυσικό αέριο και «αέρας φρέσκος»

 

 Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Ο υπουργός Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας, ο υφυπουργός Περιβάλλοντος Μάκης Παπαγεωργίου και, φυσικά, ο εκπρόσωπος της κοινοπραξίας του «TAP», ποζάρουν πανευτυχείς μετά την υπογραφή της λεγόμενης «Συμφωνίας Φιλοξενούσας Χώρας» για τη διέλευση του αγωγού από την Ελλάδα.

Δεν είναι στις προθέσεις μας να σκιάσουμε το χαρούμενο πάρτι της κυβέρνησης, αλλά επειδή πολλά ακούγονται για τα οφέλη που θα έχει ο ελληνικός λαός από αυτή τη συμφωνία, έχουμε την εξής απορία:

Ordem e Progresso = Τάξη και Πρόοδος

Ordem e Progresso = Τάξη και Πρόοδος

«Ordem e Progresso»

Του Πέτρου  Νικολάου

Το ανατριχιαστικά κυνικό ρητό που αναγράφεται στην σημαία της Βραζιλίας, δεν χωρά παρερμηνείες ενώ εξηγεί και περιγράφει  τα πάντα. Από το ιστορικό  ρόλο του γίγαντα της Νοτίου Αμερικής, την πολιτική της, την εκστρατεία των τελευταίων ετών για την ανάδυσή της σε μεγάλη δύναμη στην παγκόσμια γεωπολιτική σκακιέρα, μέχρι και τις εξελίξεις των τελευταίων ημερών με τις μεγάλες διαδηλώσεις που επί ημέρες συγκλονίζουν όχι μόνο τις μεγαλουπόλεις, όπως το Ρίου ντε Ζανέιρου και του Σάου Πάουλου καθώς έχουν επεκταθεί σε 100 πόλεις.

Το ξεπούλημα ως επένδυση

Το ξεπούλημα ως επένδυση

Του Περικλή Κοροβέση

Επισήμως η Κίνα παραμένει κομμουνιστική μέσα σε έναν καπιταλιστικό κόσμο. Θεωρητικά θα έπρεπε να είχαμε έναν καινούργιο ψυχρό πόλεμο, όπως την εποχή της παντοδυναμίας της ΕΣΣΔ. Αλλά δεν το βλέπουμε αυτό. Δεν υπάρχει ολιγάρχης ή πολυεθνική που να μην είναι ερωτευμένος με την Κίνα και να μην επενδύει σε αυτήν. Οπότε κάθε λογικός άνθρωπος διερωτάται: Ή ο κόσμος ολόκληρος έγινε κομμουνιστικός και δεν το καταλάβαμε ή η Κίνα είναι μια επιθετική καπιταλιστική υπερδύναμη. Αν κρίνουμε μόνον από τους δισεκατομμυριούχους που διαθέτει -ανάμεσά τους και η εγγονή του Μάο- και τα πολλά εκατομμύρια των φτωχών Κινέζων που αναγκάζονται να μεταναστεύουν διαρκώς, είτε εντός της Κίνας είτε εκτός -ακόμα και στην Ελλάδα έρχονται- τότε όλες οι θεωρίες του Μάο περί ισότητας μοιάζουν με γκροτέσκα φάρσα.

ΤΟ ΑΦΕΝΤΙΚΟ ΤΡΕΛΑΘΗΚΕ!

ΤΟ ΑΦΕΝΤΙΚΟ ΤΡΕΛΑΘΗΚΕ!

  kartesios

Να διευκρινίσω τρία πράγματα:

α) Δεν αποκαλώ εγώ «αφεντικό» τον Αντώνη Σαμαρά, αλλά ο πρόεδρος του ΤΑΙΠΕΔ, Στέλιος Σταυρίδης, ο οποίος δήλωσε ότι «Ο Σαμαράς είναι το πιο σκληρό αφεντικό για το οποίο έχω δουλέψει ποτέ».

β) Όταν το Κράτος πουλάει μια μονοπωλιακή επιχείρησή του, δεν καταργείται το μονοπώλιο, απλώς γίνεται ιδιωτικό.

γ) Η φάρσα της Επιτροπής Ανταγωνισμού που έχει ως στόχο τη «Διατήρηση ή αποκατάσταση της υγιούς ανταγωνιστικής δομής της αγοράς» και χρησιμοποιεί ως μέσο την «Καταπολέμηση των πρακτικών που περιορίζουν ή νοθεύουν τον ανταγωνισμό και καταλήγουν σε βλάβη των καταναλωτών» γίνεται ακόμη χειρότερη όταν σκεφτείς το καρτέλ των τραπεζών και πόσο αυτό λειτούργησε «υπέρ» των καταναλωτών.

Ο Άιχμαν στην Αθήνα

Ο Άιχμαν στην Αθήνα

cynical

Η Χάνα Άρεντ, το ’63, γράφει το βιβλίο «ο Άιχμαν στην Ιερουσαλήμ» στο οποίο περιγράφει στιγμές και σκέψεις που της γεννήθηκαν κατά τη διάρκεια της δίκης του, μέρος της οποία παρακολούθησε για κάποιες μέρες ζωντανά. Όπως υποδηλώνει και η υποσημείωση του τίτλου, «Η κοινοτοπία του κακού» ο Άιχμαν εκπλήσσει την Άρεντ διότι δεν αναγνωρίζει στο πρόσωπό του τα χαρακτηριστικά εκείνα τα οποία περιμένει κανείς να συναντήσει σ’ ένα τέρας, που επιβαρύνεται με εκατομμύρια δολοφονίες.

Απ’ την Μαρφίν στην Ράνα Πλάζα

Απ’ την Μαρφίν στην Ράνα Πλάζα

πολύφημος 

Η σύγχρονη εποχή της οικονομικής ανάπτυξης θυμίζει σε όλους μια παλιά και ξεχασμένη μορφή “εργατικών ατυχημάτων”. Αυτών της υποδούλωσης και του εξαναγκασμού.

  Η κατάρρευση της κλωστοϋφαντουργικής φάμπρικας στη βιομηχανική ζώνη της πρωτεύουσας του Μπαγκλαντέζ έδειξε, με ιδιαίτερα ενοχλητικό για κάποιους τρόπο, ποια είναι η κυριολεκτική σημασίας της έννοιας ανταγωνιστικότητα.

Οι άλλες Μανωλάδες σε όλη τη χώρα

Οι άλλες Μανωλάδες σε όλη τη χώρα

 του Πέτρου Κατσάκου

Πριν από τις εκλογές του Μαΐου, θαμώνες επαρχιακού καφενείου στην Αργολίδα ρωτούσαν ειρωνικά πορτοκαλοπαραγωγό του χωριού και υποψήφιο βουλευτή της Χρυσής Αυγής στον νομό ”ποιος θα μαζεύει τα πορτοκάλια αν το κόμμα σου διώξει τους ξένους” και αυτός απαντούσε κλείνοντας πονηρά το μάτι: “Έξω οι μετανάστες από την Ελλάδα, αλλά όχι από τα χωράφια μου”. Εποχικοί εργάτες. Αυτοί οι “χρήσιμοι” παρείσακτοι της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας.

Τσιφλικάδες και χαράτσια

Τσιφλικάδες και χαράτσια

πολύφημος

Όταν ήμασταν μικρά παιδιά και πηγαίναμε στο σχολειό, μαθαίναμε πολλά ωραία πράγματα απ’ τα βιβλία της ιστορίας. Μαθαίναμε για την Κωνσταντινούπολη και την πτώση, τους κεφαλικούς φόρους και τα χαράτσια, τα χρυσόβουλα και τα φιρμάνια, την απελευθέρωση και τα δάνεια, τις χρεοκοπίες και την κατοχή, την Βαϊμάρη και τους ναζί. Τώρα ήρθε η ώρα της επανάληψης.

Οικονομικός ναζισμός

Οικονομικός ναζισμός

Γιώργος Χ. Παπασωτηρίου

«Η Γερμανία δεν κατέστρεψε άλλη χώρα τόσο, όσο την Ελλάδα». Η επισήμανση δεν ανήκει σε κάποιον Έλληνα αντι-γερμανό, αλλά στην εφημερίδα του Βερολίνου Tagespiegel. Ναι, η γερμανική κατοχή κατά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο είχε ως συνέπεια το θάνατο εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, την καταστροφή του 50% των υποδομών και του 75% της ελληνικής βιομηχανίας(σ.σ. στοιχεία από το ίδιο άρθρο). Μόνο που ο σημερινός υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Β. Σόιμπλε, ο άνθρωπος που διέπεται από την κουλτούρα του λογιστή και του εφόρου, αυτός που υποστήριξε το Γκουαντάναμο και ζήτησε τη χρησιμοποίηση του στρατού στο εσωτερικό της Γερμανίας, αρνείται τόσο τις ζημίες όσο και την αποκατάστασή τους.

Άλλο φτώχεια και άλλο φτωχοποίηση

Άλλο φτώχεια και άλλο φτωχοποίηση

Δανάη Χατζόγλου

Η πείνα που χορταίνεται με τα χέρια είναι διαφορετική από την πείνα που χορταίνεται με το μαχαιροπίρουνο, διαβάζαμε στη Γερμανική Ιδεολογία του  Μαρξ, αν δεν κάνω λάθος. Αξέχαστη μένει και η  σκηνή του αμερικάνικου κινηματογράφου όπου ο Τσάρλι Τσάπλιν τρώει αξιοπρεπής, με μαχαιροπίρουνο τα δετά παπούτσια του. Η γενιά μου δεν χόρτασε την πείνα της με τα χέρια, ακόμα και αν πείνασε, αλλά κατανοούσε τη διαλεκτική των εννοιών. Ολόκληρος ο πλανήτης  έχει ρημάξει, είναι δυνατό να μην ρημάξουν οι άνθρωποι; Μόνο πόσοι, πότε και πώς θα ρημάξουμε παίζεται ακόμα.