ερωτικό

 

 

ερωτικό

η γλώσσα μου έγινε

πούτσος

το στόμα σου

μουνί

http://www.badarts.gr/

Μανόλης Αναγνωστάκης

 

Μανόλης Αναγνωστάκης

 

Με κομμένα μαλλιά το δίχτυ μου και περιμένω
Όρθιος και μόνος σαν και πρώτα περιμένω.

Σαν σήμερα 23 Ιουνίου του 2005 έφυγε από τη ζωή ο Μανόλης Αναγνωστάκης

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1925 όπου σπούδασε ιατρική. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής συμμετείχε στην ΕΠΟΝ. Κατά τη διετία 1943-1944 ήταν αρχισυντάκτης του περιοδικού "Ξεκίνημα", που ανήκε στον εκπολιτιστικό όμιλο του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Είχε έντονη πολιτική δράση στο φοιτητικό κίνημα, για την οποία φυλακίστηκε το 1948, ενώ το 1949 καταδικάστηκε σε θάνατο από έκτακτο στρατοδικείο. Βγήκε από τη φυλακή με την γενική αμνηστία το 1951.

Την περίοδο 1955-1956 ειδικεύτηκε ως ακτινολόγος στη Βιέννη και κατόπιν άσκησε το επάγγελμα του ακτινολόγου για ένα διάστημα στη Θεσσαλονίκη, ενώ το 1978 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα.

ΜΠΡΟΣΤΑ!

ΜΠΡΟΣΤΑ!

  kartesios

Η Ψυχές των Γερόντων (Κ. Π. Καβάφης)

Μες στα παληά τα σώματά των τα φθαρμένα
κάθονται των γερόντων η ψυχές.
Τι θλιβερές που είναι η πτωχές
και πώς βαρυούνται την ζωή την άθλια που τραβούνε.
Πώς τρέμουν μην την χάσουνε και πώς την αγαπούνε
η σαστισμένες κι αντιφατικές
ψυχές, που κάθονται —κωμικοτραγικές—
μες στα παληά των τα πετσιά τ’ αφανισμένα.

(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)

Γκίντερ Γκρας: εγώ έγραψα το ποίημα «Η Ντροπή της Ευρώπης»

Γκίντερ Γκρας: εγώ έγραψα το ποίημα 

«Η Ντροπή της Ευρώπης»

Ο Γερμανός νομπελίστας Γκίντερ Γκρας, επιβεβαίωσε ότι έγραψε ποίημα για την Ελλάδα, τασσόμενος στο πλευρό της χώρας μας.

Ο Γκίντερ Γκρας διάβασε στο κρατικό ραδιόφωνο της Βρέμης, στίχους από το ποίημα δίνοντας ουσιαστικά την απάντησή του στην Frankfurter Allgemeine Zeitung, η οποία υποστήριξε ότι ο νομπελίστας δεν έγραψε ποτέ αυτό το ποίημα, και στην πραγματικότητα επρόκειτο για φάρσα του περιοδικού Titanic.

Το κοστούμι του Μπενίνι

Το κοστούμι του Μπενίνι

Χρύσα Νάνου

Είναι Ιταλός. Θα περίμενες ότι όπως οι περισσότεροι συμπατριώτες του θα φορούσε με χάρη το καλοραμμένο, ακριβώς πάνω στα μέτρα του, κοστούμι Αρμάνι ή Κορνελιάνι. Όμως όχι. Ο Ρομπέρτο Μπενίνι δεν είναι από «αυτούς» τους Ιταλούς.

Στην αίθουσα τελετών της Παλαιάς Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ όπου έγινε η αναγόρευσή του σε επίτιμο διδάκτορα του τμήματος Ιταλικής Γλώσσας και Λογοτεχνίας, επικρατούσε το αδιαχώρητο. Έπρεπε να σηκωθείς στις μύτες των ποδιών σου για να διακρίνεις τον ύψους μόλις 1,65 μ. σταρ ανάμεσα στο πλήθος των σεκιούριτι, των ακαδημαϊκών, των φωτογράφων και των απλών φαν που τον περιέβαλλε. Και τι θα έβλεπες όταν τελικά κατάφερνες να τον εντοπίσεις; Τα μανίκια από το σακάκι του που σχεδόν του κάλυπταν την παλάμη, το ίδιο το κοστούμι, σε ένα παλιομοδίτικο γκρι, που του έπεφτε τουλάχιστον δύο νούμερα μεγαλύτερο από όσο θα έπρεπε. Η εμφάνιση του Μπενίνι παραπέμπει όχι σε σταρ αλλά σε λογιστή της δεκαετίας του ’60.

ΠΙΣΩ ΟΛΟΤΑΧΩΣ

ΠΙΣΩ ΟΛΟΤΑΧΩΣ

  kartesios

Ξέρω ότι θα το ζήσω. Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να μην εκπλαγώ. Η απαισιοδοξία έχει πλέον επιχειρήματα. Ήλπιζα ότι η κρίση θα έκανε πιο ριζοσπαστική την κοινωνία. Ούτε ξέρω γιατί. Βλακεία μου.

Η κοινωνία πάει πίσω ολοταχώς. Χειραγωγημένη, τρομοκρατημένη ή βολεμένη. Το κάθε κομμάτι της, για δικούς του λόγους. Το αποτέλεσμα είναι ότι η κοινωνία γίνεται όλο και πιο συντηρητική.

Ψάχνει φόβους και το καθεστώς τής δίνει άφθονους. Φτώχια, εγκληματικότητα, απόγνωση, απόλυση. Το καθεστώς φροντίζει να δημιουργεί ανασφάλειες στην κοινωνία και στη συνέχεια να εμφανίζεται ως λυτρωτής και σωτήρας.

Η κοινωνία επιστρέφει στο κουκούλι της. Στη φυλακή της. Συσπειρώνεται γύρω από τα κόμματα. Από τις υποσχέσεις τους. Της αρέσει να την κοροϊδεύουν. Να νιώθει θύμα. Κι ύστερα να κλαίγεται.

Μιχάλης Κατσαρός: Κατά Σαδδουκαίων

Μιχάλης Κατσαρός: Κατά Σαδδουκαίων

 

 

ANTΙΣΤΑΘΕΙΤΕ

Ἀντισταθεῖτε, σ᾿ αὐτὸν ποὺ χτίζει ἕνα μικρὸ σπιτάκι καὶ λέει καλὰ εἶμ᾿ ἐδῶ. 

Ἀντισταθεῖτε, σ᾿ αὐτὸν ποὺ πάλι γύριζε στὸ σπίτι καὶ λέει Δόξα σοι ὁ Θεός. Στὸν περσικὸ τάπητα τῶν πολυκατοικιῶν τὸν κοντὸ ἄνθρωπο τοῦ γραφείου στὴν ἑταιρεία εἰσαγωγαὶ-ἐξαγωγαί στὴν κρατικὴ ἐκπαίδευση καὶ τὸ φόρο

Τα παιδιά που τους έλεγαν αλήτες

Του Γρηγόρη Ρουμπάνη, απο το ΜΟΝΟ #4

Ο αντίχειρας, ο δείκτης, ο μέσος, ο παράμεσος και ο μικρός. Ανοιχτά όλα και με τον βραχίονα τεντωμένο στις 45 μοίρες προ τα δεξιά. Προς τη μεριά των επισήμων. Εκείνων που καμώνονται ότι πασχίζουν για το καλό του τόπου. Εκείνων που στέρησαν από τους γονιούς τους το χαμόγελο και από τα ίδια την ελπίδα και τα όνειρα για το μέλλον. Το δικό τους μέλλον. Τη δική τους ζωή.

Τα παιδιά στην παρέλαση.

Στην παρέλαση που έγινε, στις 28 του περασμένου Οκτώβρη, πριν από λίγες εβδομάδες στα Γιάννενα, στην παρέλαση που θα γίνει μεθαύριο, στην επέτειο του μεγάλου ξεσηκωμού.

Ότι μας άφησε η Δόμνα

Ότι μας άφησε η Δόμνα

του Παντελή Προμπονά

Είναι καμιά φορά που πρέπει μια φωνή να σιγήσει για πάντα για να μετρήσεις την απουσία της. Και σίγησε. Η γυναίκα που τραγούδησε τον λαό όσο λίγοι, η Δόμνα Σαμίου έφυγε. Γεννήθηκε στην Καισαριανή, από γονείς πρόσφυγες και όλη της η ζωή μοιάζει με μια πράξη αντίστασης. Σε πείσμα όσων θέλησαν να βάλουν τον λαϊκό πολιτισμό σε καλούπια, εθνικά, αστικά, φολκλόρ εκείνη άοκνα κατέγραψε και τραγούδησε τα πάντα και προπάντων τα άλλα… Κράτησε σοβαρές αποστάσεις από τη μουσική βιομηχανία και στάθηκε με αυστηρότητα μπροστά σε καθετί που παρουσίαζε. Κατάφερε σε συνθήκες γενικευμένης ανανέωσης, να κρατά το δικό της χώρο στη μουσική σκηνή και να στηρίξει ματιές στο παρελθόν του μουσικού πολιτισμού που δεν έμοιαζαν να ενδιαφέρουν πολλούς. Κυρίως κατάφερε το υλικό που συνέλλεξε από όλη την Ελλάδα, να μην αποτελεί μουσειακό είδος σε κάποιο συρτάρι, αλλά να ζήσει, να διαδοθεί. 

Κλέψε λίγο Λιγότερο! (ακόμη)

Κλέψε λίγο Λιγότερο! (ακόμη)

Τρίτη 6 Μαρτίου  8μμ  

Κλειστό Δημοτικό Θέατρο Συκεών

Tα όποια έσοδα της παράστασης απο προαιρετικές συνεισφορές, θα διατεθούν για την στήριξη του Κοινωνικού Ιατρείου Αλληλεγγύης της πόλης μας, μια πρωτοβουλία γιατρών και υγειονομικών για την παροχή δωρεάν εθελοντικών ιατρικών υπηρεσιών σε ανασφάλιστους συμπολίτες μας και μετανάστες.

Το θέατρο παραχωρείται ευγενικά απο το Πολιτιστικό Κέντρο του δήμου Νεάπολης-Συκεών. 
Τους ευχαριστούμε θερμά για την στήριξη.

Ἂς ζήσουμε στὸ μεταξύ!

  Φιλονόη ἐκ τοῦ Πόντου

Ναί, ἂς ζήσουμε!

Μεγάλη ἡ ἔκτασις τῆς καταθλίψεως ποὺ βιώνουμε!
Θὰ χρεοκοπήσουμε;  Δέν θά χρεοκοπήσουμε; Πότε; Μέ ποιόν τρόπο;
Θά ἐπιστρέψουμε στήν δραχμή; Δέν θά ἐπιστρέψουμε; Κι ἐάν ναί,τότε πόσα κορμιά θά πέσουν; Θά εἶναι καί τά δικά μας κορμιά μέσα στούς πεσόντες; 
Θά βροῦμε δουλειά; Δέν  θά βροῦμε; Κι ἐάν ὄχι πῶς θά ταΐσουμε τά παιδιά μας;

Ἔτσι κυλοῦν οἱ ἡμέρες μας.. Μία κατάθλιψις! Μία ἀγωνία! Πλήρεις ἄγχους!
Ὅσο γιὰ τὶς νύκτες μας, ἂς μὴν τὸ συζητᾶμε καλλίτερα.
Ἐὰν κοιμηθοῦμε, τότε οἱ χειρότεροι ἐφιᾶλτες μᾶς κάνουν νὰ πεταγόμαστε ἀπὸ τὸν ὗπνο κάθιδροι.

Κι ὅλο αὐτὸ τὸ σκηνικὸ θὰ συνεχίσῃ γιὰ καιρὸ ἀκόμη. Πόσο δὲν μποροῦμε ἐπακριβῶς νὰ ὁρίσουμε! Ἀλλὰ σίγουρα θὰ ἐξακολοθήσῃ γιὰ ὅσο χρειάζεται, πρὸ κειμένου νὰ μπορέσουμε νὰ ἀνασυνταχθοῦμε!

Τα χέρια στις τσέπες του σαν δύο χειροβομβίδες

Τα χέρια στις τσέπες του σαν δύο χειροβομβίδες

 

 Louis-Adolphe Tessier, Le Chômage (Η ανεργία), 1886, musée des Beaux-Arts, Angers

Πέντε Ποιήματα μέσ᾿ τὸ Σκοτάδι. Εἰκόνα

(Νίκος Καρούζος)

Γυρίζει μόνος
στὰ χείλη του παντάνασσα σιωπὴ
συνέχεια τῶν πουλιῶν τὰ μαλλιά του.
Ὠχρὸς
μὲ βουλιαγμένα ὄνειρα κι ἀνέγγιχτος
νερὸ τρεχάμενο στὰ ρεῖθρα, ὠχρὸς
ἕλληνας.
Πάντα ὁ δρόμος μέσ᾿ στὰ μάτια του
κ᾿ ἡ λάμψη ἀπ᾿ τὴ φωτιὰ
ποὺ καταλύει
τὴ νύχτα.
Γυρίζει μόνος
στὰ χέρια τοῦ κλαδὶ ἀπὸ ἐλιὰ
γεμάτος πόνο χάνεται στὰ δειλινὰ
αἰσθάνεται
πὼς ὅλα χάθηκαν.
Μὴν τοῦ μιλᾶτε εἶναι ἄνεργος
τὰ χέρια στὶς τσέπες του
σὰν δυὸ χειροβομβίδες.
Μὴν τοῦ μιλᾶτε δὲ μιλοῦν στοὺς καθρέφτες.
Ἄνθη τῆς λεμονιᾶς
λουλούδια τοῦ ἀνέμου
στεφάνωσέ τον Ἄνοιξη
τὸν κλώθει ὁ θάνατος.

http://ilesxi.wordpress.com

Η εξουσία της γνώσης

Η εξουσία της γνώσης 

 

Από τη στήλη "Γράμματα στην κόρη μου", περιοδικό ΜΟΝΟ 14/2/2012 


 ΚΙΜΠΙ

Να’ μαστε πάλι εδώ, Βέρα. Δηλαδή, να ’μαι, γιατί εσύ δεν ξέρω πού είσαι. Γενικώς είσαι αλλού, κι εγώ είμαι αλλού, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας μας. Εσύ γιατί στο σώμα σου γίνεται η αναπόφευκτη βιολογική επανάσταση της εφηβείας, εγώ γιατί ζω την ήττα και του σώματος και της επανάστασης.

Την προηγούμενη φορά σου μίλησα για τον πόλεμο των άλλων εναντίον μας. Απέκρυψα, όμως, επιμελώς τον άλλο πόλεμο που σε απασχολεί. Τον καθημερινό μας εμφύλιο, μέσα στο σπίτι. Τα εν οίκω μη εν δήμω, θα μου πεις.

Πῶς νὰ παλέψῃς;

«Νέκρωσε ἡ σκέψη μου στὸ ἂκουσμα· μ’ ἒπνιξε ὁ πόνος. Κοίταξα τὴν κυρά μου, στήριγμα καὶ λύτρωση τόσα χρόνια καὶ εἶδα τὸ δάκρυ της νὰ κατηφορίζῃ μέσα στὴν χαρακιὰ του χρόνου.

Πῶς νὰ παλέψῃς αὐτὸν τὸν ἐχθρὸ ποὺ ἡ μοίρα ἒφερε τώρα, στὸ λιόγερμα τῆς ζωῆς·; Πῶς νὰ παλέψης αὐτὸν τὸν ἐχθρὸ ποὺ ὃπλα του εἶναι τὰ λόγια τὰ ψεύτικα, θεός του τὸ χρῆμα καὶ ἀνάγκη του, ἡ ἐξουσία!

Μᾶς πήρανε τὴ χώρα· τοὺς ἀγῶνες τοὺς δικούς μας· τῶν προγόνων μας! Μᾶς πήρανε τὴ χώρα· οἱ ἀπαίδευτοι, οἱ ἀνάλγητοι, οἱ ἀγνώμονες! Καὶ αὐτὰ τὰ χέρια τὰ ροζιασμένα, τὰ σκληρὰ δουλεμένα, τὸ κράτησαν τὸ ντουφέκι καὶ τὸ δόξασαν στ’ ἀλβανικὰ βουνὰ καὶ στὰ δασωμένα πλάγια τῆς πατρίδος. Μὰ εἶχε πρόσωπο τότες ὁ ἐχθρός, τὸν ἒβλεπες, καὶ αὐτὸν καὶ τὰ ὃπλα του· ἒβλεπες τὸ αἷμα του νὰ χύνεται στὴ γῆ καὶ θέριευες καὶ φούσκωνες καὶ λυσσομάναγες μὲ τὴ Λευτεριὰ στὴν σκέψη…

Αγγελόπουλος

Αγγελόπουλος

 Δημήτρης Δανίκας
 

Μην ακούω ανοησίες. Η Τέχνη δεν είναι αστακομακαρονάδα. Ουδεμία σχέση ο Θόδωρος Αγγελόπουλος με τον Λευτέρη Λαζάρου. Και καμία σχέση ο «Θίασος» με την κουζίνα, τα πιάτα και την γαστρονομία. Τουτέστιν το προσωπικό μας γούστο είναι το μικρό, το δικό μας κρατούμενο. Το αντικειμενικό είναι το πρώτο, το μεγάλο και το αξεπέραστο κρατούμενο.

Αδιάφορο αν εσένα, εμένα και πολλών άλλων δεν αρέσουν οι αργοί ρυθμοί και τα μεγάλα πλάνα. Ανεξάρτητα αν καταλαβαίνουμε η δεν καταλαβαίνουμε. Εγώ ας πούμε ήμουν στουρνάρι στα Μαθηματικά και την Χημεία. Να τα πετάξω στα σκουπίδια; Βλακείες. Και που σαι, Εσένα το λέω που βαριέσαι στις ταινίες του Θόδωρου και που με ευκολία τις πετάς στον κάλαθο των αχρήστων. Σάμπως βρε ηλίθιε έχεις καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει στην χώρα; Σάμπως έχεις καταλάβει τα αίτια αυτής της χρεοκοπίας και της ελληνικής «κακοδαιμονίας»;

Ντῖνος Χριστιανόπουλος - "Εναντίον"

 

Ντῖνος Χριστιανόπουλος - "Εναντίον" 

 

«Ούτε θα εμφανιστώ, ούτε θα απλώσω το χέρι για να το πάρω. Δεν θέλω ούτε τα βραβεία, ούτε τα λεφτά τους». Κατ' αυτόν τον τρόπο σχολίασε στο ΑΠΕ- ΜΠΕ τη διάκρισή του με το μεγάλο βραβείο του Υπουργείου Πολιτισμού, για το σύνολο του έργου του, ο 81χρονος ποιητής της Θεσσαλονίκης Ντίνος Χριστιανόπουλος, παραπέμποντας σε παλιότερο κείμενό του (1979) με τον εμβληματικό τίτλο "Εναντίον".

Για τον ελληνικό λαό

Για τον ελληνικό λαό

Polyfimos

 

 

“Για τον ελληνικό λαό. Φόρος τιμής από τον Πικάσο, Παρίσι, Μάιος 1946”. 

Αυτήν την αφιέρωση είχε γραμμένη στο πίσω μέρος ο κλεμμένος πίνακας που τώρα μάλλον ταξιδεύει για τον τοίχο κάποιου συλλέκτη. Για τον ελληνικό λαό που αγωνίζεται. Κοίτα να δεις πώς τα φέρνει η μοίρα. Να μη μείνει τίποτα όρθιο. Να χαθούν σιγά σιγά τα πάντα. Ακόμη και οι εθνικές μας κληρονομιές, ότι μένει να μας θυμίζει πως μόνο όταν παλεύεις μπορείς να νικήσεις. Τυχαίο;

 

 

 http://polyfimos.blogspot.com/2012/01/blog-post_10.html

«Ας λήξουν» του Μανόλη Πολέντα

«Ας λήξουν»

του Μανόλη Πολέντα

«Ας λήξουν» του Μανόλη Πολέντα

Ας λήξουν
ας λήξουν τώρα
οι ερμηνείες όλες
τώρα ας λήξουν
ας λήξουν τώρα
οι δυνάστες του στείρου λόγου
τώρα ας λήξουν
ας καταλήξουν

Μια Ευχή για τα Χριστούγεννα

Μια Ευχή για τα Χριστούγεννα 

 

 Μην παρασυρθούμε... μην μείνουμε στο περίβλημα... στην επιφάνεια. Τη φλόγα που καίει στο εσωτερικό να δούμε. Σ’ αυτό που αγαπήσαμε να επιμείνουμε... στην ωραία μας πατρίδα... στους ωραίους μας ανθρώπους. «Μην ξεχνάτε τους Έλληνες!». Τον θυμάστε τον Έρνεστ Χεμινγουαίη... αυτός το είπε... .σε μια δραματική ανταπόκρισή του, ως ανταποκριτής τότε στη Σμύρνη...

Του Σπύρου Τζόκα

«Μια φωτογραφία μου παλιά κοιτάς... δεν της μοιάζω πια... γι’ αυτό δεν μ’ αγαπάς... » σιγομουρμουρίζει στο ραδιόφωνο η Χαρούλα... προπαραμονή Χριστουγέννων... σε μια γιορτινή ατμόσφαιρα... με λαμπιόνια και στολίσματα. Με χαρούμενες φωνές παιδιών που περιμένουν τα δώρα τους. Αταίριαστο τραγούδι... αταίριαστο παιχνίδι. Ποιος παραγωγός το σκέφτηκε τέτοιες μέρες; Μέρες αγάπης. Ίσως κάποιος συνταξιούχος απελπισμένος... από τις πολλές περικοπές της σύνταξής του.

«Δεν της μοιάζω πια... γι’ αυτό δεν μ’ αγαπάς...». Έτσι και αλλιώς αυτό συμβαίνει, όταν δεν συμβιβαζόμαστε με τον χρόνο... μια βαθιά απώθηση για τη φθορά του σώματος... για την απώλεια της νεότητας. Η απώθηση αυτή... ή διαφορετικά... η άρνηση της ανθρώπινης κατάστασης, προκαλεί δυσφορία, πόνο και φόβο. Κάποιες φορές δεν είναι απλός φόβος... είναι αηδία... ακόμα χειρότερο και από τον τρόμο.

Αν το «I'ts a Wonderful Life» του Φρανκ Κάπρα είναι η απόλυτη Χριστουγεννιάτικη ταινία, το «Α Charlie Brown Christmas» είναι το ιδανικό αντίδοτο στη μελαγχολία των γιορτών. Γιατί τα Χριστούγεννα δεν είναι μόνο...merry!

Δεν γίνονται Χριστούγεννα χωρίς τον Τσάρλι Μπράουν!

 

Σάραντα πέντε χρόνια μετά, το «A Charlie Brown Christmas» μοιάζει με αυτό ακριβώς που ψάχνει σε όλη τη διάρκεια του ο Τσάρλι Μπράουν: με το πραγματικό νόημα των γιορτών.»

Γράφει ο Μανώλης Κρανάκης

«Τσάρλι Μπράουν είσαι ο μόνος άνθρωπος που ξέρω που μπορεί να πάρει μια υπέροχη εποχή όπως τα Χριστούγεννα και να να τα μετατρέψει σε ένα πρόβλημα. Ισως η Λούσι έχει δίκιο: απ' όλους τους Τσάρλι Μπράουν του πλανήτη, εσύ είσαι ο πιο Τσάρλι Μπράουν».