Βραχυκυκλωμένοι όσο ποτέ, εμπαθείς και μισαλλόδοξοι, ευτελείς και αγελαίοι , προδομένοι και πενθούντες, αήθεις έναντι των άλλων, αναληθείς απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό, ταραγμένοι από το σόκ της ήττας και διαταραγμένοι από τη συναίσθηση της ηττοπάθειας, συγκλίνουμε όλοι σ’ αυτό από το οποίο κανονικά θα έπρεπε να αποκλίνουμε: Στην εθελοτυφλία, με δυο λόγια στο κουκούλωμα…
Το κεφάλαιο από την φύση του είναι αντιρατσιστικό, αντιεθνικιστικό, δεν έχει δηλαδή ούτε έθνος ούτε ράτσα. Επίσης υπάρχει πριν την κομμουνιστική αριστερά, προωθώντας τα χαρακτηριστικά του. Αυτό δεν σημαίνει ότι είμαστε με το κεφάλαιο- κεφαλαιοκράτες, ούτε ότι θα γίνουμε εθνίκια και ρατσιστές. Ανάλογα στα χέρια που θα πέσει δηλαδή και στις τακτικές των σκοπών τους, έχουμε την πορεία του που ποτέ δεν παύει να είναι παγκόσμια.
Είναι
μερικές φορές που προτιμάς να μείνεις μπερδεμένος, παρά να σε καλεί
επιτακτικά ο χρόνος να ξεκαθαρίσεις και να αποφασίσεις. |
| Γιάννης Καλαϊτζής/efsyn |
Αν τα καταφέρει κανείς να δει την Αριστερά στη «μακρά της διάρκεια», υπάρχουν ορισμένα πράγματα που δεν μπορούν εύκολα να του διαφύγουν. Το ένα είναι ότι ο πολιτικός λόγος που εκπέμπεται από τα αριστερά έχει πάντοτε μια –λιγότερο ή περισσότερο προφανή- ταξική μεροληψία. Αυτή η διακριτή αφετηρία είναι η «κόκκινη σημαία» που κυματίζει σε κάθε επικράτεια του αριστερού χώρου και αποτελεί σε τελευταία ανάλυση την ειδοποιό διαφορά ανάμεσα στην ιστορική Αριστερά και τα μεταμοντέρνα ψευδώνυμά της. 
Όσες και όσοι βρεθήκαμε στις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ αυτά τα τελευταία 11 χρόνια, και δη την τελευταία επταετία της κρίσης-επίθεσης, όσες και όσοι στηρίξαμε την υπόθεση της πρώτης μεταπολεμικής αριστερής κυβέρνησης στην Ευρώπη, και θεωρήσαμε ότι είναι δυνατό μια τέτοια κυβέρνηση να επιβιώσει στο νεοφιλελεύθερο σκοτάδι της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έστω ως μετριοπαθώς αριστερή, σήμερα βρισκόμαστε στο εσωτερικό μιας συντριπτικής ήττας. 
Ενα από τα -ομολογουμένως ελάχιστα- θετικά που προέκυψαν στη δημόσια συζήτηση μετά τη συμφωνία της 13ης Ιουλίου είναι η αντιπαράθεση γύρω από το περιβόητο Σχέδιο Β, το οποίο κατά τους μεν έπρεπε να έχει ενεργοποιηθεί ευθύς μόλις διαπιστώθηκε το αδιέξοδο των διαπραγματεύσεων, ενώ κατά τους δε ακόμα και η ύπαρξή του αποτελεί σκάνδαλο, ενδεχομένως και με ποινικές διαστάσεις!
Τελικά, δεν παράγουμε μόνο περισσότερη ιστορία από όση μπορούμε να καταναλώσουμε. Φαίνεται πως παράγουμε και περισσότερες θεωρίες συνωμοσίας από όσες μπορεί να αντέξει ο ταλαιπωρημένος μας νους από τη ζέστη και τα απανωτά συγκλονιστικά γεγονότα του φετινού, καυτού σε όλα τα επίπεδα, καλοκαιριού.
Την άποψη ότι το νέο μνημόνιο δεν έχει λογική ούτε για την Ελλάδα, ούτε για τους πιστωτές της χώρας εκφράζει σε νέο άρθρο του στους New York Times ο νομπελίστας οικονομολόγος Τζόζεφ Στίγκλιτς. Ο Στίγλιτς αναλύει την επανάληψη της «λάθος συνταγής» και τα συμφέροντα πίσω από την εφαρμογή της.
Ετούτο το τρίτο και μακρύτερο πρόγραμμα "διάσωσης" ούτε μπαίνει εκεί που πάνε να μας το φορέσουν με το ζόρι αλλά ούτε και "βγαίνει", ως πρόγραμμα, επειδή είναι"παραληρηματικό" και "μη ρεαλιστικό".
“Όλα μια χαρά. Ο Συ.Ριζ,Α. είναι ενωμένος με τις διαφορετικότητές του”, δήλωσε μετά την ψηφοφορία στη Βουλή ο πρώτος μεταξύ των ίσων “αναμάρτητων” για να συμπληρώσει ότι “οι διαφορές είναι δύναμη, δεν είναι η αχίλλειος πτέρνα μας”, την ίδια ώρα που η νεόκοπη κυβερνητική εκπρόσωπος, αποφαινόταν -ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε– ότι το ρήγμα στην κοινοβουλευτική ομάδα του Συ.Ριζ.Α. είναι σαφές.1437461551.png)
Μέσα σε 6 μόλις χρόνια από τη στιγμή που άρχισε η συναλλαγή με το ευρώ(1η Μαρτίου 2002 δεν καταργήθηκε η δραχμή;) η οικονομία του κράτους βούλιαξε. Τη λύση, δε, βρήκε η ελληνική κυβέρνηση στο ΔΝΤ, ενώ υπήρχαν κι άλλες πιθανές λύσεις, που πρόσφατα ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου άρχισε να σκέφτεται, και σε αυτό πρέπει να πούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ στον ΣΥΡΙΖΑ, που με την δικαιολογημένη αποτυχία του να φέρει μία επωφελή και έντιμη συμφωνία, χάσαμε και την τελευταία ελπίδα που μας τύφλωνε να δούμε και κυρίως να χωνέψουμε την πραγματικότητα…
Δεν έχει σπουδαίο νόημα να κάνουμε μνημόσυνα τώρα, αλλά είναι γεγονός που δεν είναι δυνατόν να περάσει ασχολίαστο, ότι στη διάρκεια της πεντάμηνης διαπραγμάτευσης, η αφέλεια της ελληνικής πλευράς απέναντι στα αρπακτικά του νεοφιλελεύθερου ευρω-ιερατείου, ήταν εντυπωσιακή!
Η πολιτική είναι μια διαρκής άσκηση ισορροπίας ανάμεσα στην ιδεολογία, το συναίσθημα και τον πραγματισμό. Αν κάτι από τα τρία χαθεί, τα άλλα δυο δεν επαρκούν για να οδηγήσουν σε ορθές αποφάσεις κι ενέργειες. Το αντίθετο, μπορεί να οδηγήσουν σε καταστροφές.
