H διαίρεση της ενότητας

H διαίρεση της ενότητας

Του Λάκη Λαζόπουλου

Είναι μερικές φορές που προτιμάς να μείνεις μπερδεμένος, παρά να σε καλεί επιτακτικά ο χρόνος να ξεκαθαρίσεις και να αποφασίσεις.
Αυτές οι εκλογές βρίσκουν τους Έλληνες βουτηγμένους στην απόλυτη απελπισία. Μοιάζει να μην έχουμε καμία ελπίδα πια.
Δεν υπάρχει λοιπόν, κανείς που να μπορεί να αντισταθεί;

Είμαστε στις φυλακές του Ευρώ με δεσμοφύλακες την Μέρκελ, τον Σόιμπλε και τους λοιπούς αδίστακτους, πλην Γάλλων και Ιταλών.

Η ελπίδα για μια Αριστερά που θα έφερνε μια καλύτερη συμφωνία, συνετρίβη στην νεοναζιστική Ευρώπη που φοβάται δικαιολογημένα την Λεπέν και την Χρυσή Αυγή, αλλά δεν δείχνει να τρομάζει από τον νέο-χιτλερισμό της ηγεμονεύουσας Γερμανίας.

Η Μέρκελ και ο Σόιμπλε είναι εξίσου ακροδεξιοί.
Είναι εγκληματίες πολέμου και η ιστορία θα το γράψει κάποια μέρα, αλλά τώρα ούτε αυτή τολμάει να μιλήσει. Όπως δεν μίλησε και τότε έγκαιρα.
Δεν είναι ώρα όμως για να κρύβεται η ιστορία. Να βγεί να μιλήσει. Νεοφιλελεύθεροι, αδίστακτοι, ταπεινωτικοί για τους άλλους λαούς, πιστοί υπηρέτες τραπεζών.
Αυτοί είναι οι σημερινοί ηγέτες. Έχουν κηρύξει έναν αόρατο πόλεμο με μολύβια, δημοσιονομικές προσαρμογές και εντεταλμένα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.
Ύποβάλλουν την ελληνική κοινωνία σε φρικτά βασανιστήρια. Αγνοούν τις εκλογές, αγνοούν τις επιλογές μας, καταπατούν τη σκέψη μας, την επιθυμία μας, την προοπτική μας.
Καταστρέφουν με γέλια σαδομαζοχιστικά τον νεανικό ιστό τής χώρας.
Αρπάζουν τα σπίτια μας, τις ζωές μας, τους κόπους μας.
Ανελέητοι.

Ελπίσαμε στον Τσίπρα.
Και λοιπόν;
Αυτό μου έγραφε σε μήνυμα ένας φίλος μου απο το Λονδίνο όπου ζει και εργάζεται μετά την τρομακτική ανεργία που εχει ξεσπάσει στη χώρα μας.
“Έξαλλος είμαι με τον Τσίπρα” μου έγραφε.
“Τι έπρεπε να κάνει;” τόλμησα να τον ρωτήσω.
“Να παραιτηθεί πρίν τα ψηφίσει. Νά μείνει καθαρός,να μη λερωθεί.”

Ναι είναι πολλοί αυτοί που δεν ήθελαν τον Τσίπρα να λερωθεί, την Αριστερά να μην λερωθεί.
Έπρεπε να σηκωθεί να φύγει, να αφήσει τους δεξιούς να συνεχίσουν να ψηφίζουν τα μνημόνια.

Αν η Ευρώπη δεν αλλάζει, γιατί πρέπει να αλλάξει η Αριστερά; Είναι ακόμα ένα ερώτημα που θα μας βασανίσει αυτή την περίοδο.

Ήρθε όμως η ώρα της Αριστεράς που μιλάει όλα αυτά τα χρόνια, με ωραία λόγια, να παλέψει με το διεθνές αληταριό και να μετρήσει τις δυνάμεις της, τα κότσια της.

Είναι η πρώτη φορά που η Αριστερά κυβερνάει και μοιάζει αδύναμη να κατανοήσει ότι πολλά από αυτά τα οποία λέει, δεν μπορεί να τα εφαρμόσει στους εχθρούς της μόνο και μόνο επειδή τα σκέφτεται.
Διότι η Ευρώπη σήμερα έχει μόνο εχθρούς.
Είναι συμμαχοι των τραπεζών, όχι σύμμαχοι των λαών.

Η Αριστερά μοιάζει σαν ονειροπόλα νέα που ονειρεύεται ταξίδια μακρινά στις ιδανικές Πολιτείες, αλλά μόλις μπει στο καράβι  ξερνοβολάει από το πρώτο λεπτό στις κουπαστές απ” τη ζαλάδα. Ήθελε το ταξίδι άλλα δεν υπολόγισε ότι μπορεί να την ζαλίζει το πλοίο.

Η Αριστερά πρέπει να πάρει το ιστορικό της μάθημα. Εφτά σε παίρνει αριστερά, μην το ζορίζεις.
Είναι κι οι άλλοι δυνατοί.
Υποτίμησε το αληταριό, υπερεκτίμησε τον δημοκρατικό χαρακτήρα που έχει η Ευρώπη.
Δεν έχουμε μια δημοκρατική Ευρώπη. Ζούμε σέ μια άκρατη ζώνη νεοφιλελευθερισμού. Μια ένωση τραπεζών. Από την άλλη έχουμε μία αριστερά, χωρίς κοινή συνείδηση.
Έχουμε αριστερούς έναν- έναν, δεν έχουμε όμως μία ενιαία αριστερά, δεν μπορούμε να τους έχουμε όλους μαζί ενωμένους.
Ο Λαφαζανης ανακοινωσε την «ΛΑΪΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ».
Πώς μετά από την διαίρεση προήλθε η ενότητα, ένας θεός ξέρει να μας το πει και αυτό αν είναι αριστερός μόνο.

Δεν θα το αντέξω στα ίδια τηλεπτικά παράθυρα των ιδιωτικών καναλιών, αυτοί που τα βρίζανε ενωμένοι, να βρίζονται τώρα μπροστά τους διαιρεμένοι.

Ας πουν ο καθένας τις θέσεις τους, χωρίς να κοιτάζονται στα μάτια, για να σταματήσουν να γελοιοποιούνται στην δική τους συνείδηση.
Ο κόσμος έχει δει πολλά, θα δει και αυτά. Θα δει και την λαϊκή ενότητα της διαίρεσης.
Αλλά ας χωρίσουν πολιτισμένα και όχι σαν εκείνα τα ζευγάρια που διασύρονται στα δικαστήρια με ένα κρυμμένο μίσος χρόνων. Ας διαφυλάξουν τον πολιτισμό της Αριστεράς και οι μεν και οι δε.
Και η Ζωη. Που ειναι από μόνη της μια ξεχωριστή ενότητα. Η αριστερά δεν ήρθε να κυβερνήσει έξι μήνες να δοκιμάσει τήν τύχη της και να διαλυθεί.
Πέφτεις, σηκώνεσαι, προχωράς, κάνεις λάθος, υποχωρείς, ξανά πολεμάς, ξανά επιτίθεσαι αλλά δεν διαλύεσαι σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα.

Ιδεολογία που δεν έχει το σθένος να δεχθεί ήττα, δεν είναι ιδεολογία.

Σηκώθηκε αμέσως η σημαία της δραχμής ως ένα ακόμα Αριστερό εφεύρημα. Όμως η δραχμή είναι η κοινόχρηστη έξοδος όλων μας. Είμαστε σε μια πολυκατοικία που ότι και να συμβεί, σεισμός, κατακλυσμός, φωτιά, όλοι θά βγούμε από αυτή την πόρτα.
Την πόρτα του εθνικού μας νομίσματος.
Δεν μπορεί λοιπόν κανείς να οικειοποιείται μιά κοινόχρηστη έξοδο σαν δικό του εφεύρημα. Η αναγκαστική έξοδος δεν μπορεί να είναι επιλογή.

Διότι αν ήταν επιλογή δεν χρειαζόταν καν να συζητήσουμε με τους δανειστές.

Έπρεπε να πάμε άμεσα σε μονομερή διαγραφή του χρέους και δραχμή.
Αλλά μπορούσαμε να τυπώσουμε εθνικό νόμισμα, το οποίο δεν θα ισχύε πουθενά;
Τι θα σήμαινε μιά δραχμή την οποία δεν θα αναγνώριζαν οι άλλες χώρες;
Τι θα σήμαινε ένα νόμισμα που για τους άλλους θα ήταν άνευ αντικρίσματος;
Χιλιάδες ερωτηματικά πρέπει νά απαντηθούν σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα.

Η Λαϊκη Ενότητα πρέπει να εξηγήσει στον λαό. Τι συμφωνία περίμεναν και τι συμφωνία είναι αυτή που μπορεί να κάνει η ίδια. Μπορεί να υπάρξει δραχμή χωρίς μνημόνιο. Όσο μεγάλη οργή υπάρχει για την υπογραφή του τρίτου Μνμημονίου από τον Τσίπρα, τόσο μεγάλη προσδοκία υπάρχει για μία ξεκάθαρη λύση απεγκλωβισμού από τον Λαφαζάνη. Στην Ιστορία δεν θα μείνει αυτός που δεν υπέγραψε, στην Ιστορία θα μείνει αυτός που οδήγησε την χώρα έξω από την κρίση. Το τρίτο Μνημόνιο σκοτείνιασε πάλι τον δρόμο. Αλλά είναι ο Λαφαζάνης αυτός που έχει το φως;

Θα μου πεις όμως ότι είναι αυτά όλα λόγος, να ταπεινωνόμαστε να ξεφτιλιζόμαστε να υπογράφουμε αυτού του είδους συμφωνίες τις τόσο βαθιά, βαθιά προσβλητικές για τον ελληνικό λαό.
Νά δεχόμαστε ουσιαστικά την διάλυση μας.
Αυτή η συμφωνία είναι μιά πολύ κακή συμφωνία. Όμως εμένα ένα πράγμα κυρίως με νευριάζει.
Ότι μου γάμησαν την ελπίδα.
Αυτό είναι που δεν θέλω μέσα μου να δεχτώ.
Αυτή τη ντροπή να βλέπεις τον Άδωνη να σηκώνει το χέρι και να ψηφίζει Τσίπρα.
Και από την άλλη η Ζωή να ωρύεται σε έναν εν πολλοίς ορθό λόγο. Αλλά να ωρύεται. Ας μιλήσουν καθαρά λοιπόν.
Αν ξέρουν, πιστεύουν, νομίζουν ότι ο Τσίπρας είχε προσυνεννοηθεί τα πάντα, ότι πήγε και πούλησε την χώρα να του βγάλουν τά μάτια.
Αν αποδείχτηκε λίγος μπορούν να τον βρίσουν, να τον κατηγορήσουν, να τον λοιδορήσουν.
Αν όμως πάλεψε αληθινά κι έχασε, ας σταθούν δίπλα του και να φύγουν, εφόσον διαφωνούν, αλλά με την αγάπη του συντρόφου κι οχι με αυτά τα αλλαζονικά βλέμματα μεγαλείου.

Δεν ξέρεις ότι τόσο καιρό  πηγαινοέρχεται στις Βρυξέλλες για να καταλήξει σε μιά συμφωνία; Τι σκίζεις τώρα τις σάρκες;
Τι περιμένες;
Μιά καλή συμφωνία;
Δεν την δώσαν στούς δικούς τους, στους Δεξιούς, θα την δώσουν στούς Αριστερούς που σιχαίνονται.
Όλοι ξέρουμε ότι με τον Σόιμπλε και με τον Νταισεμπλούμ μιλαγαμε. Τους είδαμε από την πρώτη μέρα.

Αυτή είναι η Ευρώπη.
Μας εχουν δέσει χειροπόδαρα.
Κι εμείς κατακερματιζόμαστε. Μετά τήν διάσπαση η Αριστερά θα είναι πιο αδύναμη.
Ελπίζω σε αυτό τουλάχιστον να συμφωνούμε. Όλα τα πετάς, αλλά την ελπίδα ενός λαού στα σκυλιά δέν την πετάς.
Λες φταίξαμε, λες χάσαμε, αλλά λες εδώ είμαςτε.
Δεν είναι ωραίο να πετάς το φορτίο της ευθύνης σου στον έναν.

Βαρέθηκα την Αριστερά που μιλάει, μιλάει, μιλάει και δεν ξέρει να κυβερνάει.
Εφόσον δεν ξέρει λοιπόν, άστο
Μη το πιάνεις το ρημάδι το τιμόνι.
Ασε τους Δεξιούς να ψηφίζουν και συ κάθισε σε μία γωνιά της ιστορίας να διαμαρτύρεσαι. Η Αριστερα πρέπει να δώσει μια ευκαιρία στον εαυτό της.
Δεν είναι δυνατόν τόσα χρόνια υπομονής και αγώνων να διαλυθούν μέσα σε έξι μήνες. Πρέπει να μπορεί.
Όλοι τρέχουν να σωθούν στο υπόστεγο της ιδεολογικής καθαρότητας .
Ποιoς θα μείνει αλώβητος;
Ποιος θα είναι ο αριστερός που δεν υπέγραψε;
Αν υπάρχει προσυνεννόηση σ” αυτή την συμφωνία, η Αριστερά τελείωσε.
Αν είναι καθαρος εκβιασμός, τότε όλα είναι ανοιχτά ακόμη.
Μπορεί να υπάρξει νέα ανατροπή στο μέλλον.
Η χώρα θέλει αληθινούς πολεμιστές. Κι είναι έτοιμη να δεχτεί την ήττα.
Άλλο ένας πολεμιστής που νικιέται κι άλλο ένας που τα βρίσκει με τον εχθρό.
Πολύ μεγάλη, πάρα πολύ μεγάλη διαφορά .
Και το βασικό;
Κανείς δεν έχει δικαίωμα να διαλύσει την ελπίδα που δημιουργήθηκε μετά από τόσα πολλά, πολλά χρόνια.
Κανείς δεν έχει επισης το δικαίωμα, να εμποδίσει τον οποιοδήποτε να συνταχτεί με την δική του ατομική συνείδηση.
Κανείς δεν πρόκειται να κατηγορήσει κανέναν .
Αλλά μ” αυτά και μ αυτά, το ταξίδι κόντευει να χαθεί.
Μετά από αυτά η Αριστερά θα μείνει η Αριστερά των λόγων.
Δεν θα δοθεί ξανά τέτοια ιστορική ευκαιρία.
Ψυχραιμία. Ψυχραιμία μέχρι τέλους.

 

http://www.altsantiri.gr/