Υπάρχουν δύο αναγνώσεις: Ότι η κυβέρνηση με την διαφαινόμενη ολοκλήρωση της αξιολόγησης κερδίζει πολιτικό χρόνο ενός περίπου έτους, δηλαδή μέχρι τον Απρίλιο του 2017 όταν με βάση τις εαρινές προβλέψεις της Κομισιόν θα κριθεί αν και πώς θα ενεργοποιηθεί ο αυτόματος μηχανισμός διόρθωσης δημοσιονομικών αποκλίσεων. 
Σκηνικό Ιουλίου του 2015, ή μήπως σκηνικό της συνόδου κορυφής των Καννών το Νοέμβριο του 2011, που έβαλε τις βάσεις για την επιβολή της κυβέρνησης Παπαδήμου; |
EUROKINISSI/ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΑΡΙΝΗΣ |
Επίθεση στο ηθικό πεδίο εξαπολύει η Νέα Δημοκρατία για να πλήξει την κυβέρνηση εκεί που την πονάει περισσότερο. Μιλάμε για το περιβόητο ηθικό πλεονέκτημα που ισχυρίζεται ότι έχει η Αριστερά και λόγω της ιδεολογίας της, κυρίως όμως λόγω της απουσίας κακόφημου παρελθόντος, αφού δεν έχει ακόμη προλάβει να δημιουργήσει γκρίζο ή μαύρο παρελθόν.
Σε ένα "ειδυλλιακό" μέρος, στη Ρόδο, θα διεξαχθεί, από τις 17 έως τις 20 Μαρτίου 2016, το 36ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ. Στις ξαπλώστρες της πισίνας θα λιαστούν οι «πατέρες και οι μητέρες» της εργατικής τάξης. Ύστερα από τόσους σκληρούς αγώνες... η ΓΣΕΕ θέλει λίγο ξεκούραση. Το περιβάλλον και οι ανέσεις του ξενοδοχείου είναι σε αναντιστοιχία με την καθημερινότητα που ζουν τα τελευταία έξι χρόνια οι Έλληνες εργαζόμενοι, οι άνεργοι και οι επισφαλώς εργαζόμενοι.
Στο Γιούρογκρουπ η Ελλάδα πέτυχε μια νίκη, η διάσταση της οποίας άδειασε σαν τενεκέ με ασβέστη, το αφήγημα της εγχώριας προπαγάνδας, περί επικείμενης κατάρρευσης…
«Μισώ τους αδιάφορους. Πιστεύω ότι το να ζεις σημαίνει να εντάσσεσαι κάπου. Όποιος ζει πραγματικά δεν μπορεί να μην είναι πολίτης και ενταγμένος. Η αδιαφορία είναι αβουλία, είναι παρασιτισμός, είναι δειλία, δεν είναι ζωή. Γι’ αυτό μισώ τους αδιάφορους.
 |
| ICONPRESS/ΧΡΗΣΤΟΣ ΝΤΟΥΝΤΟΥΜΗΣ |
Παραδόξως, η μοναδική μεταρρυθμιστική δύναμη της χώρας σήμερα είναι ο «μνημονιακός» πλέον ΣΥΡΙΖΑ. Παρά την άνοδο του στην εξουσία με ένα εν πολλοίς λαϊκιστικο πρόγραμμα ασύμβατο με τους ευρωζωνικούς συσχετισμούς, μπόρεσε μέσα σε ένα χρόνο να προωθήσει σημαντικές μεταρρυθμίσεις.
Ντρέπομαι για αυτόν τον λεγόμενο εταίρο της Γαλλίας, ο οποίος δεν αξίζει τίποτα περισσότερο από ό, τι οι πετρελαϊκές μοναρχίες. Ντρέπομαι που αυτή η δήθεν χώρα δεν κατάφερε ακόμα να κάνει το "mea culpa" που έπρεπε και δεν θα το κάνει ποτέ.
 |
| του Μιχάλη Κουντούρη |
 |
| EUROKINISSI/ΤΑΤΙΑΝΑ ΜΠΟΛΑΡΗ |
Η αλλαγή του χρόνου δημιουργεί πάντα μια αναθεωρητική διάθεση. Κάτι μας καλεί να κοιτάξουμε στον καθρέφτη και μας προτρέπει ν’ αλλάξουμε. Αλλά δεν είν’ εύκολο. Αρνήσεις, μεταθέσεις, αποσιωπήσεις κι όλα τα καλά των μηχανισμών αμύνης του «εγώ» περιφρουρούν το αλάθητο και την αυθεντία μας.
Ζούμε σε μια περίοδο διαρκούς μετάλλαξης του ενός και μόνου συστήματος του καπιταλιστικού, που μέσα από τις αντιφάσεις του, τις κρίσεις του και τις αντινομίες του, αναπαράγεται και παραμένει πανίσχυρο.
Το 2015 ήταν η πυκνότερη χρονιά στη μνημονιακή ιστορία του τόπου. Η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία τον Ιανουάριο έδωσε - για πρώτη φορά την τελευταία πενταετία - βαθιά ανάσα αισιοδοξίας σε εκατομμύρια Έλληνες και Ευρωπαίους. Η επτάμηνη διαπραγμάτευση ήταν μια πρωτόγνωρη διαδικασία για όσους την έζησαν από μέσα, ένας συνεχής αγώνας για τα αυτονόητα. Για την υπερηφάνεια, την αξιοπρέπεια, την αλλαγή πλεύσης σε ένα πλοίο που βυθιζόταν με μαθηματική ακρίβεια.
