Ντροπής πράγματα

Ντροπής πράγματα

Της Μαρίας Χούκλη

Ντράπηκα. Σας λέω αλήθεια. Ντράπηκα για την αφέλειά μου να πιστέψω ότι ο Αμίρ με σύμμαχο την τύχη, θα κρατούσε την ελληνική σημαία. Ντράπηκα που νόμισα ότι θα μαλάκωναν οι καρδιές από την ανέλπιστη χαρά μιας οικογένειας προσφύγων, η οποία ζει η μισή εδώ και η άλλη μισή στη Γερμανία. Ήρωες για μέρα ήθελαν να νιώσουν, βάζοντας στο ταπεινό σπίτι που τους δόθηκε, το εθνικό σύμβολο μιας άλλης -αλλόθρησκης- πατρίδας, έστω και από καπρίτσιο του νόμου των πιθανοτήτων.

Ντράπηκα για την ανοησία μου να σπεύσω να χαρώ μαζί τους, χωρίς να υπολογίσω τα κλειστά μυαλά και τις στυφές ψυχές συμπολιτών μας που θεωρούν εαυτούς περιούσιο λαό και εξαντλούν την οργή τους στην ξενομερίτισσα μάνα με τα τρία ανήλικα παιδιά.

«Οποιος είναι πρώτος...»

«Οποιος είναι πρώτος...»

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ

Τώρα τι να θυμηθείς και τι να πεις καλοκαιριάτικα; Τίποτε, απλώς να αναρωτηθείς: Μα καλά, ολόκληρος αντιπρόεδρος, αρχαιογνώστης δεινός, που παραδίδει μαθήματα ρητορικής, δεν σκέφτηκε να τους θυμίσει εκεί στο κόμμα του ότι το καύχημά μας, η δόξα και η τιμή μας, η αθηναϊκή δημοκρατία, η κορυφαία επινόηση των αρχαίων, θεσμοθέτησε την κλήρωση για την απόδοση αξιωμάτων, δηλαδή κοινωνικής ευθύνης; Οτι οι επιπόλαιοι νομοθέτες της, κάποιοι Κλεισθένηδες, Σόλωνες και λοιποί, θεωρούσαν όλους τους πολίτες δυνάμει ικανούς και οπωσδήποτε υποχρεωμένους να υπηρετούν την πατρίδα τους, από όποιο πόστο κι αν κληρώνονταν; Να μισούσαν τάχα την αριστεία, γι’ αυτό και ξέπεσαν στην κλήρωση, πολίτες που ήξεραν απέξω κι ανακατωτά την «Ιλιάδα», σαν θαυμάσιο παραμύθι και σαν εξαίρετο πρότυπο, που το τραγουδούσαν στα παιδιά τους, άρα θα ’χαν ακούσει και θα ’χαν πει αμέτρητες φορές το ομηρικό «αιέν αριστεύειν»;

Περί πάτρης, Κυριάκο, όχι περί πάρτης

Περί πάτρης, Κυριάκο, όχι περί πάρτης

Καρτερός Θανάσης

Εντάξει, μια παράδοση στη σύνδεση αριστείας και σημαίας η παράταξη των ακραιφνών, ειδικών στη... σημαιολογία, την έχει. Θυμάμαι, για παράδειγμα, όταν ήμουν στην τελευταία τάξη του δημοτικού, κάπου στα τέλη της δεκαετίας του πενήντα, τη σημαία την έπαιρνε ο πιο ψηλός και ευσταλής μαθητής. Αλλά τελικά την πήρε ένας πιο κοντός από τον πιο ψηλό, για άγνωστη αιτία, την οποία έμαθα αργότερα. Ο μπαμπάς του πιο ψηλού ήταν εξορία, ενώ ο μπαμπάς του πιο κοντού ήταν χωροφύλακας. Όπερ, έδει, δείξαι.