Ντροπής πράγματα

Ντροπής πράγματα

Της Μαρίας Χούκλη

Ντράπηκα. Σας λέω αλήθεια. Ντράπηκα για την αφέλειά μου να πιστέψω ότι ο Αμίρ με σύμμαχο την τύχη, θα κρατούσε την ελληνική σημαία. Ντράπηκα που νόμισα ότι θα μαλάκωναν οι καρδιές από την ανέλπιστη χαρά μιας οικογένειας προσφύγων, η οποία ζει η μισή εδώ και η άλλη μισή στη Γερμανία. Ήρωες για μέρα ήθελαν να νιώσουν, βάζοντας στο ταπεινό σπίτι που τους δόθηκε, το εθνικό σύμβολο μιας άλλης -αλλόθρησκης- πατρίδας, έστω και από καπρίτσιο του νόμου των πιθανοτήτων.

Ντράπηκα για την ανοησία μου να σπεύσω να χαρώ μαζί τους, χωρίς να υπολογίσω τα κλειστά μυαλά και τις στυφές ψυχές συμπολιτών μας που θεωρούν εαυτούς περιούσιο λαό και εξαντλούν την οργή τους στην ξενομερίτισσα μάνα με τα τρία ανήλικα παιδιά.

Ζωή - Γλέζος:η διαφορά βρίσκεται στην καταγωγή

Ζωή - Γλέζος: η διαφορά βρίσκεται στην καταγωγή

Λίνα Παπαδάκη*

EUROKINISSI/ΖΩΝΤΑΝΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ

Ερχεται μια στιγμή που ξεπροβάλλει η καταγωγή. Αυτό σκέφτηκα όταν είδα το περιστατικό του Διστόμου. Δυο άνθρωποι που πορεύτηκαν μαζί τα τελευταία χρόνια, ήρθε η οριακή στιγμή που έδειξαν με τον πιο ανάγλυφο τρόπο ότι έφτασαν εκεί από διαφορετικούς δρόμους.

Ο Μανώλης Γλέζος γιατί έκανε τη ζωή του χώμα να καρπίσουν οι ιδέες του, η Ζωή Κωνσταντοπούλου γιατί έκανε επάγγελμα. Τελικά εκεί βρίσκεται η διαφορά της υστερικής κραυγής από τον βουβό λυγμό. Στα σημάδια του σώματος και της ψυχής - αυτά δίνουν το μέτρο των πραγμάτων στον κάθε άνθρωπο.