Εδουάρδο Γκαλεάνο: Η Αριστερά είναι το πανεπιστήμιο της Δεξιάς

Αποκλειστική συνέντευξη με τον ουρουγουανό συγγραφέα, τον θεωρούμενο Τσε Γκεβάρα της λογοτεχνίας, για την ανάγκη της Ιστορίας, για τα σύγχρονα κινήματα, αλλά και για τον έρωτα

Εδουάρδο Γκαλεάνο: Η Αριστερά είναι το πανεπιστήμιο της Δεξιάς

Μπασκόζος Γιάννης Ν.

Στο τελευταίο του βιβλίο Οι μέρες αφηγούνται (εκδόσεις Πάπυρος) αφιερώνει ένα σχόλιο για κάθε ημέρα του χρόνου. Σε αυτά τα 366 μικρά αφηγήματα ο Ουρουγουανός Εδουάρδο Γκαλεάνο, εμβληματική φυσιογνωμία μιας ανυπότακτης διανόησης της Λατινικής Αμερικής, σχολιάζει την Ιστορία, του παρελθόντος και την πρόσφατη, αλλά ανιχνεύει και την ουσία πίσω από μικρά γεγονότα που σηματοδοτούν μεγάλες ανθρώπινες αξίες, όπως όταν οι ποδοσφαιριστές μιας ιταλικής ομάδας κατέβηκαν στο γήπεδο με βαμμένα μαύρα τα πρόσωπά τους για να τονίσουν την αντίθεσή τους στον ρατσισμό.

Παρουσίαση του βιβλίου :ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ

 Παρουσίαση του βιβλίου :ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ

                                                         

  

     Παρουσίαση βιβλίου

Το Ινστιτούτο ΝΙΚΟΣ ΠΟΥΛΑΝΤΖΑΣ και ο Όμιλος Φίλων του Ινστιτούτου στη Θεσσαλονίκη διοργανώνουν

εκδήλωση για την παρουσίαση του γνωστού βιβλίου του

Νίκου Πουλαντζά

ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ

Η ΤΡΙΤΗ ΔΙΕΘΝΗΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΗ ΣΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ

Π.Ρουμελιώτης: Φοβική η κυβέρνηση Παπανδρέου, δεν διαπραγματεύθηκε

Αποκαλυπτική συνέντευξη του Π.Ρουμελιώτη στον Στέλιο Κούλογλου

Π.Ρουμελιώτης: Φοβική η κυβέρνηση Παπανδρέου, δεν διαπραγματεύθηκε

Στην αποκαλυπτική του συνέντευξη στο Tvxs, με αφορμή το βιβλίο του Εκδόσεις Α.Λιβάνη), ο πρώην εκπρόσωπος της Ελλάδας στο ΔΝΤ δεν μασάει τα λόγια του: η ελληνική κυβέρνηση αρνήθηκε από την αρχή να ζητήσει το κούρεμα του χρέους και ευνοϊκότερους όρους δανεισμού, παρά τις σχετικές συστάσεις του Ντομινίκ Στρος Καν.

Φελλόποδες

Να συλλαμβάνεσαι, να φυλακίζεσαι, να φυγοδικείς, να φυλλορροείς από πάθος ύπαρξης και τελικά να τιμωρείσαι απ' τους μέτριους που δεν αντέχουν την υπεροχή σου

Φελλόποδες

Του Μάνου Στεφανίδη*

Αν δεν σας αρέσουν οι αρχές μου, έχω άλλες.

Γκάουτσο Μαρξ

Κατάθλιψη. Πώς καταπολεμάται; Ο αναμάρτητος, πρώτος τον λίθον κ.λπ. Τι φταίει; Τις πταίει; Τι συνέβη και δεν μπορούμε ν' ανεχτούμε ο ένας τον άλλον; Σε τι οφείλεται η φοβερή καχυποψία που εμφιλοχωρεί ακόμη και στις πιο άδολες, τις πιο απλές σχέσεις; Αυτές τις ώρες καλύτερα να είναι κανείς μόνος του. Να μη γίνεται βάρος στους άλλους έτσι όπως νιώθει ο ίδιος άχθος αρούρης. Ζηλεύω όσους μπορούν να είναι επαγγελματικά ευτυχείς. Ανέφελα κοιτώντας τον καθρέφτη τους. Ικανοποιημένοι. Ασχολούμενοι με τη διακίνηση του εγώ τους με ίντριγκες και έργα «κοινωνικής ευθύνης». Αποκλειστικά. Ζηλεύω, επίσης, όσους πιστεύουν στη σωτηρία, τη μετά θάνατον ζωή και όσους δηλώνουν «σωτήρες», «ήρωες», «ηγέτες» κ.ο.κ. Εγώ πάλι είμαι ο βασιλιάς της κατάθλιψής μου, ο βασιλιάς της παλίρροιας. Αποκλειστικά. Κοιτάω τον μοναδικό μου υπήκοο στον καθρέφτη και τον οικτίρω.

Kαλύτερα να πέθαινες. 

Του Αντώνη Σουρούνη

Ήταν πριν πολλά χρόνια, τότε που οι άνθρωποι δεν είχαν ακόμα χωριστεί σε πλούσιους και φτωχούς κι όλα πάνω στη γη ήταν μικρά, στενά και λίγα.

 Κρυσταλία Πατούλη

Τα σπίτια μας ήταν μικρά, τα μαγαζιά ήταν μικρά, η οδός Μουσών ήταν στενή, το κρεβάτι μου ήταν στενό, οι εκκλησίες ήταν μικρές, οι φίλοι μου ήταν μικροί. Και τα ρούχα μας ήταν στενά και λίγα, αφού ο παπα-Γιώργης που μας τα ‘δινε δε μας μετρούσε με τη μεζούρα.

Ο κόσμος ήταν κι αυτός μικρός κι έπιανε από το δάσος του Σέιχ Σου μέχρι τη θάλασσα του Λευκού Πύργου. Η ίδια η γη ήταν τόσο μικρή, που όταν πήγα σχολείο την είδα πάνω στο τραπέζι του δάσκαλου και μπόρεσα να την αγκαλιάσω.

Εργασιακή ζούγκλα και επισήμως, αλλά…

Παράθυρο για τις κλαδικές συμβάσεις

Η εργασιακή ζούγκλα που επέβαλε η Τρόικα θεριεύει ήδη δίπλα μας και με τη βούλα του νόμου.

Με τη χτεσινή πράξη υπουργικού συμβουλίου (διαβάστε εδώ σχετικά) αποφασίστηκε το τέλος των συλλογικών συμβάσεων και η μείωση των μισθών έως και 40% αναδρομικά από τις 14 Φεβρουαρίου, ημέρα που ψηφίστηκε το μνημόνιο παρά τις δηλώσεις του Υπουργού εργασίας ότι το νέο εργατικό πλαίσιο θα εφαρμοστεί από την 1η Μαρτίου (ώστε να τηρηθεί τύποις το χρονικό περιθώριο που είχε δοθεί στους κοινωνικούς εταίρους να συμφωνήσουν σε μειώσεις μισθών) .

Με την πράξη, επιβάλλεται άμεσα και με μονομερή απόφαση του εργοδότη μείωση των κατωτάτων ορίων των μισθών κατά 22% , στα 586 ευρώ .

Υποχρεωτική  ισχύ, θα έχουν και οι μειώσεις μισθών κατά 32%, στους νέους ηλικίας έως 25 ετών καθιστώντας άκυρες τις προηγούμενες διατάξεις που προέβλεπαν μειώσεις για τους νέους έως 20% .

Μετά το κούρεμα έρχεται η φάπα

Ανέκδοτο διήγημα Μνήμη Αργύρη Χιόνη (1943-2011)

Μετά το κούρεμα έρχεται η φάπα

 

του Δημήτρη Μαγριπλή

Από μικρός είχα αντιπάθεια στο κούρεμα. Αυτό ξεκίνησε με την πρώτη τάξη του δημοτικού. Όσο κι αν προσπάθησε η μάνα μου να το παρακάμψει, η διαταγή ήταν ρητή. «Με την ψιλή». Τι να κάνουμε λοιπόν, επήγαμε στον μπαρμπέρη της γειτονιάς. Έκλεισα τα μάτια και άκουγα τον μονότονο ήχο της μηχανής. Όπως στο γήπεδο, ένιωθα να ανοίγουν διάδρομοι στην επιφάνειά μου. Μετά από λίγο κάποιες λεπτομέρειες και να σου έτοιμος. Με την έξοδο γύρισα και αποχαιρέτησα τα μαλλάκια μου. Τα έβλεπα να πέφτουν στον κάδο. Ήταν σαν την βιβλική περικοπή. Έχασα τη δύναμή μου. Άσε που κρύωνα κιόλας. - Ιδέα σου είναι, μου εξήγησε η μητέρα μου και με πέρασε στο απέναντι ζαχαροπλαστείο για προφιτερόλ. Τα καλύτερα γλυκά στο Κουκάκι. Την επομένη σηκώθηκα πρωί.

Ν. Μπογιόπουλος: «Eίναι ο Καπιταλισμός, ηλίθιε» Το νέο βιβλίο του Νίκου Μπογιόπουλου με τίτλο, «Eίναι ο Καπιταλισμός, ηλίθιε», που θα κυκλοφορήσει από τις Εκδόσεις Λιβάνη..

περιγράφει και αναλύει τα αδιέξοδα στα οποία έχει περιέλθει ο σύγχρονος καπιταλισμός και επαναφέρει τη συζήτηση στην αξία και τη σημασία της αναζήτησης ενός σοσιαλιστικού μοντέλου, δικαιότερου γαι τους λαούς, όπως ο ελληνικός, που υπόκεινται σε αβάσταχτες θυσίες.  "Φυσικά δε μας διαφεύγει ο «φιλικός» αντίλογος των χορτάτων της αντίπερα όχθης. Με λεπτή ταξική ειρωνεία διατείνονται, καθώς χορεύουν το καθεστωτικό τους βαλς, ότι η προοπτική μιας Ελλάδας και ενός κόσμου χωρίς εκμεταλλευτές και καταπιεζόμενους, χωρίς πλούσιους και φτωχούς, χωρίς κεφαλαιοκράτες «αφέντες» και μισθωτούς «δούλους», στην καλύτερη περίπτωση συνιστά δονκιχοτισμό και ουτοπία.