Για τα γεγονότα στο «Ελληνικό Σπίτι» του Παρισιού
Διαβάζοντας τις πρωινές ειδήσεις
της Κυριακής, πληροφορήθηκα συγκλονισμένος ότι το προηγούμενο βράδυ ο
αντιπρόεδρος της ελληνικής κυβέρνησης είχε δεχτεί τρομοκρατικού τύπου
επίθεση από Γάλλους αναρχικούς και οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ που ήταν φασίστες
και ήθελαν να ακυρώσουν την προβολή της αντιδικτατορικής ταινίας «Ζ» του
Κώστα Γαβρά.
Αναφερόταν επίσης ότι ο κ. αντιπρόεδρος υπέστη σωματική βία και
εγκατέλειψε την αίθουσα προκαλώντας την (αλληλέγγυα προς το άτομό του;)
αποχώρηση της συντριπτικής πλειονότητας των παρευρισκομένων. Και
σκέφτηκα: Για στάσου, αντιπρόεδρος της κυβέρνησης είναι ο Θεόδωρος
Πάγκαλος, και στο «Ελληνικό Σπίτι», που τέτοια δεν υπάρχουν δύο στο
Παρίσι, ήμουν κι εγώ. Και, εκτός κι αν μιλάμε για κάποια απογευματινή
προβολή, τα πράγματα δεν έγιναν καθόλου έτσι.
Οι άνθρωποι που, επωφελούμενοι της προγραμματισμένης προβολής
της ταινίας «Παράδεισος στη Δύση» με θέμα τη μετανάστευση, έθεσαν εκείνο
το βράδυ στη Cite το ζήτημα της απεργίας πείνας των 300 μεταναστών δεν
υποκινήθηκαν από καμία κομματική παράταξη και φυσικά καθόλου δεν
αποσκοπούσαν στη ματαίωση της προβολής του «Ζ», όπως γνωρίζω από πρώτο
χέρι, καθώς έχω την τιμή να είμαι ένας από αυτούς. Κανένα σκοτεινό
κέντρο κατασκευής αγανακτισμένων πολιτών δεν τους κατηύθηνε, και όσα
παρόμοια ακούστηκαν είναι τρομολαγνικά μυθεύματα ενός ακατάσχετου
διαστρεβλωτικού λόγου. Ηταν άνθρωποι σκεπτόμενοι, άλλοι
πολιτικοποιημένοι και άλλοι όχι (ακόμα και πρόσφατοι ψηφοφόροι του
κυβερνώντος κόμματος), φοιτητές, εργαζόμενοι, άνεργοι... «Πράκτορες!
Πρεζάκηδες! Πουλημένοι! Πούστηδες! Παρανοϊκοί!», όπως λέει ο Πουλικάκος
στο «Βίος και Πολιτεία» του Νίκου Περάκη, ή ακόμη και «ζόμπι!» αντί για
«μικρά κίτρινα λουλούδια» στον επίσης βαθιά πολιτικό «Κυνόδοντα» του
Γιώργου Λάνθιμου. Λες και η αυτόματη μετονομασία των πραγμάτων και των
καταστάσεων είναι το τελευταίο καταφύγιο για τον έλεγχο και τη
χειραγώγησή τους.
Η απρόσμενη είσοδος του κ. Πάγκαλου στην αίθουσα προκάλεσε την
αυθόρμητη αγανάκτηση των μελών της πρωτοβουλίας αλληλεγγύης, μα όχι
μόνο: αμέσως από το κοινό ακούστηκαν φωνές διαμαρτυρίας, όπως αυτή της
συνταξιούχου Κυριακής Γεροζήση, που αργότερα δημοσίευσε μια «Ανοιχτή
επιστολή στον κ. Θ. Πάγκαλο» στο «Ποντίκι»: «(...) Εσείς χαλάσατε την
εκδήλωση, εσείς προσβάλατε για ακόμα μια φορά τον ελληνικό λαό, εσείς
χλευάζετε και συκοφαντείτε τη νεολαία του...». Από όσο γνωρίζω, η ύπαρξη
αυτής της επιστολής δεν αναφέρθηκε από κανέναν τηλεοπτικό σταθμό.(δες εδώ)
Ο εν θερμώ λόγος που απευθύνθηκε στον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης
είχε αμιγώς πολιτικό χαρακτήρα. Στις μέρες που ακολούθησαν, σκοπίμως οι
πιο αιχμηρές εκφράσεις απομονώθηκαν και τονίστηκαν ακριβώς για να
στερηθούν της πολιτικής τους διάστασης, μολονότι είναι σαφές ότι η
συνειδητή άρνηση ενός κυβερνητικού μηχανισμού να αναλάβει την παραμικρή
ευθύνη, ακόμα και την ύστατη ώρα που ο απεργός πείνας χαροπαλεύει,
δύσκολα αποδίδεται με ήπιους χαρακτηρισμούς.
Το υποτιθέμενο πλήθος που αποχώρησε με τον κ. Πάγκαλο δεν
ξεπερνούσε τα 20 άτομα. Οι υπόλοιποι παρέμειναν ζητώντας να δουν τις
προγραμματισμένες ταινίες, την προβολή των οποίων ανέστειλε εξερχόμενος ο
κ. Πάγκαλος με τη φράση «ακυρώστε το», σαν να επρόκειτο για έναν δικό
του χώρο, μια δική του εκδήλωση ή ολότελα ένα δικό του έργο.
Να σημειωθεί, τέλος, ότι σε καμία στιγμή, από την είσοδο μέχρι
και την αποχώρηση του κ. Πάγκαλου, δεν του ασκήθηκε ίχνος σωματικής
βίας.
Ο αυτοματισμός με τον οποίο τα γεγονότα αυτά διαστρεβλώθηκαν και
η ευκολία με την οποία η γραμμή περί «σκοτεινών κέντρων»,
«τρομοκρατίας» και «ενορχηστρωμένου σχεδίου φίμωσης της κυβέρνησης» (!)
πέρασε σε σημαντικό μέρος των καναλιών και του Τύπου αποκαλύπτει τόσο
τον μηδενικό βαθμό ανοχής προς τις δυναμικές εκδηλώσεις αποδοκιμασίας
της κυβερνητικής πολιτικής όσο και την παντελή αδυναμία απάντησης επί
της ουσίας στα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα που τίθενται κάθε φορά.
Αυτό που επιχειρείται να αναχαιτιστεί δεν είναι απλώς η έκφραση των
συλλογικοτήτων μα και η ροπή του ίδιου του ατόμου προς την πράξη, η
πίστη στον εαυτό του και η έκφραση των δίκαιων αισθημάτων του.
Ομως το
δικαίωμα του ανθρώπου να παίρνει το λόγο, να σηκώνει το ανάστημά του και
να διεκδικεί την ουσία και την αξιοπρέπεια της ύπαρξής του παραμένει
αδιαπραγμάτευτο. Οποιος το ασκεί δεν είναι ούτε τρομοκράτης, ούτε
σκοτεινό κέντρο, ούτε κοπρίτης, ούτε περιθωριακός, φρικιό ή ζόμπι. Είναι
ένας άνθρωπος με υπόσταση και αυτοσεβασμό.
* Φοιτητής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου