Απρίλιος 1967 - Ιούλιος 1974:
Τα «Πέτρινα Χρόνια» της Χούντας
Η επίσημη εκδοχή της ιστορίας θεωρεί την
επτάχρονη τυραννία ως «θλιβερή παρένθεση που έκλεισε οριστικά και
αμετάκλητα». Δεν είναι όμως αυτή η αλήθεια. Η δικτατορία δεν ήταν
«κεραυνός εν αιθρία» ή απλώς «η ανταρσία μιας ομάδας επίορκων
αξιωματικών». Αντίθετα, το καθεστώς των νικητών του εμφυλίου πολέμου
(Παλάτι-Στρατός) ζέσταινε στον κόρφο του το «αυγό του φιδιού» και
λειτούργησε, τελικά, ως εκκολαπτική μηχανή της Χούντας. Μάλιστα το
Σύνταγμα του 1952 προέβλεπε την επιβολή «καταστάσεως πολιορκίας», δηλ.
δικτατορίας με κοινοβουλευτικό μανδύα (!). Έτσι, «μετά τα Ιουλιανά του
1965, ο διάχυτος φόβος των κυρίαρχων τάξεων τις έκανε αντικειμενικά
πρόθυμες να αποδεχτούν την αντικατάσταση του κοινοβουλευτικού καθεστώτος
από ένα καθεστώς έκτακτης ανάγκης», έγραψε ο Αριστόβουλος Μάνεσης.
Το «πράσινο φως» για το πραξικόπημα άναψε στην
Ουάσιγκτον το Φλεβάρη του 1967, καθώς η χώρα μας αποτέλεσε «έπαλξη» του
Ψυχρού Πολέμου», προγεφύρωμα στρατηγικής σημασίας για τον έλεγχο των
πετρελαίων της Μ. Ανατολής και την καταστολή των αντιιμπεριαλιστικών
αραβικών κινημάτων. Οι ΗΠΑ δεν τήρησαν απλώς «μια στάση ανοχής προς τους
δικτάτορες», όπως προκλητικά εξακολουθεί να γράφει το βιβλίο Ιστορίας
της Γ΄ Λυκείου(!), αλλά επέβαλαν-στήριξαν με κάθε τρόπο την επιβίωση του
τυραννικού καθεστώτος.
Η δικτατορία ποτέ δεν κατάφερε να αποκτήσει
λαϊκή βάση, γιατί ήταν ένα βάρβαρο, καταπιεστικό καθεστώς, που
δολοφόνησε, βασάνισε, έκλεισε στις φυλακές και τα ξερονήσια δεκάδες
χιλιάδες δημοκρατικούς πολίτες.
Η Θεσσαλονίκη συνέβαλε σημαντικά στον αγώνα κατά
της Χούντας και πλήρωσε βαρύ τίμημα: τρεις δολοφονημένοι, το
στέλεχος των «Λαμπράκηδων» Γιάννης Χαλκίδης, ο βουλευτής της ΕΔΑ Γιώργης
Τσαρουχάς, ο αγωνιστής Βασίλης Μπεκροδημήτρης, χιλιάδες οι «προληπτικώς
εκτοπισμένοι» στα ξερονήσια. Πάνω από 100 οι καταδικασμένοι σε βαριές
ποινές-12 σε ισόβια κάθειρξη-για τη συμμετοχή τους στις αντιδικτατορικές
οργανώσεις: ΠΑΜ, Ρήγας Φερραίος, Αντι-ΕΦΕΕ, ΚΚΕ-ΚΝΕ, Δημοκρατική Άμυνα,
Σπουδαστική - Λαϊκή Πάλη, ΟΜΛΕ, ΠΑΚ, ΕΚΚΕ-ΑΑΣΠΕ, Κίνημα 29ης Μαΐου,
κ.ά.
Όταν άρχισε να στερεύει ο «Πακτωλός» των
αμερικάνικων δολαρίων, εξαιτίας της διεθνούς οικονομικής κρίσης το 1971,
η Χούντα, για να διατηρήσει την αρπάγη της στην εξουσία, αποπειράθηκε
να μεταμφιεστεί, να «πολιτικοποιηθεί» με τη δοτή κυβέρνηση Μαρκεζίνη.
Ήδη, όμως, είχε αρχίσει η ανοιχτή αμφισβήτησή της με την κατάληψη της
Νομικής το Φλεβάρη του 1973. Εκεί όπου είχαν «σκάψει» οι
αντιδικτατορικές οργανώσεις βλάστησε ένα ανατρεπτικό νεολαιίστικο κίνημα
που ενσωμάτωνε τις καλύτερες αγωνιστικές παραδόσεις του λαού μας και
εμπνεόταν από το διεθνές κίνημα αμφισβήτησης των νέων, όπως ο Μάης
του’68. Ήταν η γενιά της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Πνίγοντας στο αίμα
την εξέγερση, η Χούντα δεν απέφυγε το μοιραίο. Αντίθετα επιτάχυνε την
πτώση της με την πραξικοπηματική ανατροπή του προέδρου Μακάριου, που
οδήγησε στη στρατιωτική κατοχή-διχοτόμηση της Κύπρου.
Το κενό εξουσίας που προέκυψε με την πτώση της
Χούντας, καλύφθηκε με μια παρασκηνιακή συμφωνία των ΝΑΤΟικών ηγετικών
κύκλων με τις συντηρητικές πολιτικές δυνάμεις της χώρας-σε αντίθεση προς
τη λαϊκή απαίτηση για ριζικές πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές. Ακόμα
και η λεγόμενη «αποχουντοποίηση» άφησε στο απυρόβλητο πολλούς από τους
υπηρέτες της Χούντας, που με απύθμενο θράσος εμφανίζονται σήμερα ως
«τιμητές» και ενοχοποιούν για τα σημερινά δεινά του τόπου τη «γενιά του
Πολυτεχνείου»! Έτσι, όχι μόνο δεν «έδωσαν τη Χούντα στο λαό», αλλά και
μετέτρεψαν το διαρκές έγκλημά της σε «στιγμιαίο»! Γι’ αυτό και οι υπό
κατεδάφιση σήμερα μεταδικτατορικές δημοκρατικές–κοινωνικές κατακτήσεις
δεν είναι «παραχωρήσεις» των κυβερνήσεων της «μεταπολίτευσης» αλλά
καρπός σκληρών κοινωνικών αγώνων.
Αν «ο αγώνας της μνήμης εναντίον της λήθης δεν
είναι παρά ο αγώνας της ελευθερίας εναντίον της τυραννίας», τότε
οποιαδήποτε αναφορά στην εξέγερση του Πολυτεχνείου και τον
Αντιδικτατορικό Αγώνα αποκτά νόημα στο βαθμό που αναδεικνύει την
αντίσταση, την αγωνιστική-συνειδητή στάση ζωής, σε κινητήρια δύναμη της
Ιστορίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου