O «λεγόμενος» Μητροπολίτης Πειραιώς…
Του Ανάργυρου Σεβαστού
"Η τελετή αποχαιρετισμού του ιστορικού ηγέτη της λεγομένης αριστεράς
Λεωνίδα Κύρκου στον αύλειο χώρο του Α' Κοιμητηρίου Αθηνών, με την
παρουσία ικανού αριθμού μελών της πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής
ζωής της χώρας, στιγμιότυπα της οποίας μετεδόθησαν από την τηλοψία,
παρουσίασε για μια εις έτι φορά εκτύπως την αντιφατικότητα και την
αυτοδιάψευση της δήθεν προοδευτικής ιδεολογίας που έχει θέσει στα προς
κατεδάφισι τον Θεό, την πνευματική διάσταση της υπάρξεως, την μετά
θάνατον στο επέκεινα επιβίωσι του ανθρωπίνου προσώπου και της αθανασίας
της ψυχής.
Το απόγειο της αντίφασης σ' όλη αυτή τη διαδικασία δημόσιας και
πανηγυρικής αποκηρύξεως της Ευαγγελικής πίστεως, απετέλεσε ο επικήδειος
λόγος του αποσχισθέντος εκ του ενιαίου Συνασπισμού της λεγομένης
Αριστεράς και της Προόδου και προέδρου της Δημοκρατικής Αριστεράς κ.
Φώτη Κουβέλη, ο οποίος κάλεσε τον αποθανόντα 'να περάσει απέναντι'. Και
διερωτάται ευλόγως ο κάθε καλοπροαίρετος πού απέναντι; στο τίποτα; Η
'μεγαλειώδης' αντίφαση αυτής της ιδεοληψίας έγκειται στο γεγονός ότι η
λεγομένη αριστερά ιδεολογία ισχυρίζεται ότι αγωνίζεται για την
επικράτηση του δικαίου (...), αλλά εάν το ανθρώπινο ον δεν είναι τίποτε
άλλο από μία τυχαία συνάρμοση κυττάρων (...), τότε όλες αυτές οι ωραίες
και μεγαλόστομες ιδέες και έννοιες και ο αγώνας της λεγόμενης αριστεράς
είναι ένα εκπληκτικό και τεράστιο μηδέν".
Λεγόμενη αριστερά, λοιπόν! Και, κατά συνέπεια, λεγόμενοι αριστεροί!
Θα έχει ενδιαφέρον να μας εξηγήσει ο "σεβασμιώτατος" τη σκοπιμότητα
αυτής της επιλογής του. Μήπως υποσυνείδητα παραδέχεται ότι η κατ' αυτόν
πραγματική "αριστερά ιδεολογία" διέπεται από ηθικές αξίες, αφού δεν
είναι το κέρδος, αλλά η φιλαλληλία και το όραμα της απελευθέρωσης του
ανθρώπου από τις εκμεταλλεύσεις και τις καταπιέσεις που τη
χαρακτηρίζουν; Το επιχείρημα ότι "με τον κασμά της αθεΐας"
κατασκευάστηκαν "τα γκουλάγκς και τα ψυχιατρεία" έχει τόση αξία όση και
το επιχείρημα ότι για τα εγκλήματα των χριστιανικών Εκκλησιών και τις
σταυροφορίες ευθύνεται το χριστιανικό κήρυγμα περί αγάπης.
Το μητροπολιτικό κρεσέντο κορυφώνεται με τη δογματική ρητορική
σύμφωνα με την οποία "όλοι αυτοί συνέπραξαν στην τελετή αποχαιρετισμού,
δηλαδή στην επίσημη και πανηγυρική διακήρυξη ότι δεν υπάρχει τίποτα και
ότι όλη η ζωή είναι δεινός παραλογισμός από την οποία ελλείπει η
σκοπιμότης και η στοχοθεσία (...)".
Ίσως ο κ. Σεραφείμ Μεντζελόπουλος να μην πληροφορήθηκε για το
τελευταίο μήνυμα του Λεωνίδα και ακόμα, βεβαίως, να μη γνωρίζει την
εξηντάχρονη αγωνιστική διαδρομή του. Διαφορετικά, θα αντιλαμβανόταν, εάν
ήθελε, ότι "δεν ελλείπει η στοχοθεσία και δεν είναι δεινός παραλογισμός
όλη η ζωή". Η έλλογη πίστη καθοδήγησε τα βήματα εκατομμυρίων ανθρώπων
στον 20ό αιώνα, χιλιάδες απ' τους οποίους έφτασαν προ του φοβερού
βήματος του θυσιαστηρίου, έδωσαν τη ζωή τους για την "πανανθρώπινη
λευτεριά", χωρίς μάλιστα την παρηγορία τής μετά θάνατον δικαίωσης.
Έχοντας συνειδητοποιήσει την αξία της ζωής, αψηφώντας τον θάνατο. Και
όσοι επέζησαν πορεύθηκαν τον αγώνα τον καλό, επηρεαζόμενοι ωστόσο
αναπόδραστα από τις κοινωνικές συμβάσεις. Γιατί ήσαν θνητοί και γι' αυτό
αληθινοί. Όχι αθάνατοι και ψεύτικοι. Τι απ' όλα αυτά, όμως, είναι
δυνατόν να αντιληφθεί ο ρασοφόρος του Πειραιώς;
Πάντως διαπιστώνουμε μια εκλεκτική συγγένεια δογμάτων - "δήθεν
αριστερά"! Να σημειώσουμε ότι από το "ανακοινωθέν" του κ. Μεντζελόπουλου
γλίτωσε μόνον η Δημοκρατική Αριστερά. Δεν την αναφέρει ως "Δημοκρατική
δήθεν Αριστερά"! Ή, ακόμα πληρέστερα, κατά τον ορισμό του δόγματος,
"δήθεν Δημοκρατική δήθεν Αριστερά"!
Βλέπω μπροστά μου τον Λεωνίδα να γελάει. Να είστε καλά, κ. Μεντζελόπουλε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου