Στα γήπεδα η Ελλάδα καταδικάζει

Στα γήπεδα η Ελλάδα καταδικάζει

 

Του Παντελη Μπουκαλα

Στα τριάντα χρόνια που πέρασαν αφότου κατέλαβε για πρώτη φορά την εξουσία, με τελικό σύνθημά του εκείνο το φοβερό «Στις δεκαοχτώ σοσιαλισμός», το ΠΑΣΟΚ δεν βρέθηκε ποτέ τόσο μακριά από τις διακηρύξεις του, τόσο χαμηλά στην προτίμηση του κοινωνικού σώματος, τόσο ψηλά στην κλίμακα της αναξιοπιστίας και τόσο βαθιά ηττημένο αφενός, πολιτικά και ιδεολογικά, διχασμένο αφετέρου. Ολα τούτα αποκαλύπτονται σαφέστατα στις αλλεπάλληλες διαδηλώσεις, αλλά και στα «μικρά κοινοβούλια» που στήνονται σε λαϊκές, καφενεία και ταβέρνες. Και από προχθές έγιναν ορατά (και ακουστά) και στα «μεγάλα κοινοβούλια» των γηπέδων της χώρας, με τα συνθήματα που φώναξαν εκεί οι φίλαθλοι, ανεξαρτήτως οπαδικών φρονημάτων, ή τα έγραψαν στα τεράστια πανό τους· το ένα μάλιστα, του ΟΑΚΑ, το... συνέλαβε η αστυνομία ύστερα από μια εξαιρετικά συντονισμένη επιχείρηση.

 

Το πλήθος των γηπέδων δεν ήταν ποτέ αδιάφορο για την πολιτική, και οι πολιτικοί από την πλευρά τους ουδέποτε αδιαφόρησαν για τον φίλαθλο λαό. Το αντίθετο: Δρώντας σαν ψηφοτοκογλύφοι, επιφανή στελέχη και υπουργοί τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της Ν.Δ. δεν παρέλειπαν να διαγράφουν κάθε τόσο χρέη σωματείων, όσο μεγάλα κι αν ήταν (ο αντιπρόεδρος κ. Βενιζέλος κάτι γνωρίζει και επ’ αυτού), ή να ανασχεδιάζουν αυθαιρέτως τον χάρτη των πρωταθλημάτων. Και τα έκαναν όλα αυτά, ημιαδιαφορώντας για τους νόμους, για να ικανοποιήσουν τοπικιστικές επιθυμίες και να ανταποκριθούν στις πιέσεις κομματαρχών και τοπικών παραγόντων, προσδοκώντας την ανάσταση των εκλογικών ποσοστών τους και την προσωπική τους πολιτική επιβίωση. Στον αθλητισμό η διαπλοκή νιώθει ανέκαθεν ότι παίζει εντός έδρας.

Αλλά έχει ο καιρός γυρίσματα. Και το πλήθος έχει και μνήμη και κρίση, όπως άλλωστε αναγνωρίζουν οι ίδιοι οι ταγοί του, όταν τους συνεπαίρνει ο οίστρος της λαϊκιστικής κολακείας. Θυμωμένο λοιπόν, όπως και τα υπόλοιπα κομμάτια της κοινωνίας, εκμεταλλεύτηκε τους ποδοσφαιρικούς αγώνες για να εκφράσει τη δική του αγωνία, για να δικάσει με συνοπτικές διαδικασίες το πολιτικό σύστημα και να το καταδικάσει. Στην Καλογρέζα, στη Νέα Σμύρνη, στην Τούμπα, στο Περιστέρι, στο Ηράκλειο, χωρίς συντονισμό βέβαια, όπως θα ήθελαν να πιστέψουν οι συνωμοσιολόγοι, αλλά αυθορμήτως, οι οπαδοί μετέτρεψαν την μπάλα σε πρόσχημα και το γήπεδο σε πλατεία, σε μίνι Σύνταγμα. Και είτε ομονόησαν προς στιγμήν και φώναξαν από κοινού τα ίδια συνθήματα (αντικυβερνητικά πια και όχι αντιγερμανικά, συνταγμένα από σεξιστική χαιρεκακία, όπως στο ματς του Ολυμπιακού με την Ντόρτμουντ) είτε προκάλεσαν την προσωρινή διακοπή του παιχνιδιού, διότι, σύμφωνα με την άρχουσα υποκρισία, ο αθλητισμός πρέπει να μένει αμόλυντος από την πολιτική. Εφεξής λοιπόν, και προς αποφυγήν «εκτρόπων», πηγαίνοντας στο γήπεδο θα παραδίδεις στην είσοδο μαζί με το εισιτήριό σου και την αγανάκτησή σου. Οταν τελειώνει ο αγώνας θα σου την επιστρέφουν.

 http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_2_25/10/2011_1296619