Κρίση και αυτοκτονίες

Κρίση και αυτοκτονίες

Μαριάννα Τζιαντζή

Ξανά στην επικαιρότητα οι αυτοκτονίες. Αφορμή ήταν τα στοιχεία που δόθηκαν στη Βουλή από το υπουργείο Προστασία του Πολίτη και δείχνουν ότι στην τριετία 2009-2011, χρόνο τον χρόνο, αυξάνονταν θεαματικά οι αυτοκτονίες και οι απόπειρες αυτοκτονίας: 1.727 ο συνολικός αριθμός.

Σχετική ερώτηση είχε υποβάλει ο βουλευτής της ΝΔ Πρ. Παυλόπουλος, στην οποία ο υπουργός Χρ. Παπουτσής έδωσε την ακόλουθη γραφειοκρατική και «πολίτικαλ κορέκτ» απάντηση: «Η συγκεκριμένη μορφή αυτοπροσβολής αποτελεί αναμφίβολα μείζον κοινωνικό ζήτημα που πρέπει να απασχολεί όλους μας, Πολιτεία, πολίτες, επιστημονική κοινότητα, γονείς, συναρμόδιους φορείς και καθένας μας πρέπει να συμβάλει στην πρόληψη και την αποτροπή εκδήλωσης τέτοιων αυτοκαταστροφικών ενεργειών, στο βαθμό που του αναλογεί και δύναται».

 

Ένας στοιχειωδώς έντιμος άνθρωπος θα απαντούσε με δύο λέξεις: «ανησυχώ, ντρέπομαι». Πώς μπορεί κανείς να σχολιάζει μια συνεχή τραγωδία με τέτοιες γενικολογίες που αν γράφονταν σε μαθητική έκθεση, θα έπρεπε να βαθμολογηθούν κάτω από τη βάση;

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, κάθε μήνα 40 άνθρωποι πατούν ή επιχειρούν να πατήσουν την κόκκινη γραμμή που χωρίζει τη ζωή από το θάνατο, καταφεύγουν στην τελευταία γραμμή άμυνας πριν από την ολική εξαθλίωση ή την κατακραυγή. Αυτοσχέδιες αγχόνες στήνονται σε χωράφια, σε γκαράζ, σε άδειες οικοδομές, σε ερημικά σταυροδρόμια, σε γιοφύρια. Το κρίμα στο λαιμό όλων μας, σύμφωνα με την υπουργική δήλωση, αφού, όταν βλέπουμε έναν επίδοξο αυτόχειρα, πρέπει «στο βαθμό που μας αναλογεί και δυνάμεθα» να τον αποτρέπουμε: don’t kill yourself, η ζωή είναι ωραία. Όπως βοηθάμε μια γριούλα να περάσει το δρόμο, έτσι θα πρέπει να λέμε «μη» σε ένα κορμί που σφαδάζει στο κενό.

Αναρωτιέται κανείς, πόσο θα καλπάσουν αυτά τα μαύρα νούμερα όταν θα αρχίσουν οι μαζικοί πλειστηριασμοί κατοικιών, όταν οι μισθοί θα αγγίξουν τα επίπεδα της Βουλγαρίας ή της Κίνας, όταν θα ισχύσουν οι νέοι φόροι, όταν θα ξεχαρβαλωθεί ακόμα περισσότερο το δημόσιο σύστημα υγείας και παιδείας.

Η φτώχεια φέρνει γκρίνια και η κρίση αυτοκτονίες; Η ίδια η κρίση δεν σκοτώνει. Σκοτώνουν οι πολιτικές που εφαρμόζονται, σκοτώνει η εξουσία (και όχι μόνο η κυβερνητική) που επιβάλλει αυτές τις φονικές πολιτικές.