Παρακαλώ, μην διασώζετε

Παρακαλώ, μην διασώζετε

Λώρη Κέζα 

Θα έπρεπε να απαγορευτεί να ομιλούν και να αποφασίζουν για μισθούς εκείνοι που αμείβονται με περισσότερα από 10.000 ευρώ  το μήνα_ τόσα και περισσότερα παίρνουν αυτοί που μπαινοβγαίνουν στο Μαξίμου και λένε εξυπνάδες για την ανταγωνιστικότητα και τον βασικό που πέφτει στα 450 ευρώ. Επίσης θα έπρεπε να απαγορευτεί να ομιλούν και να αποφασίζουν για συντάξεις όσοι έχουν πάνω από 1 χρόνο να μπουν σε σούπερ μάρκετ (καίτοι υποψιαζόμαστε ότι οι ηγέτες μας αναγνωρίζουν τα ράφια με τα προϊόντα μόνο από το σινεμά). Αυτά βέβαια, κατά την κρίση των κυβερνώντων, αποτελούν λαϊκισμό του χειρίστου είδους και άγνοια του κινδύνου. Το καλάθι της νοικοκυράς, τα έξοδα στέγασης, το κόστος μετακινήσεων είναι θέματα που απασχολούν μόνον εκείνους που αγνοούν όρους όπως η «μετενέργεια» και όσες άλλες μπαρούφες φέρνει η ώρα και η πολιτική αμηχανία.

 

Δεν χρειάζεται να θυμίσουμε ότι με την ανεργία να πλήττει έναν στους πέντε εργαζόμενους και με τη συμπίεση των μισθών, το υπουργείο Οικονομικών ζητεί ξανά τα ειδικά τέλη που επινόησε πέρσι στα ακίνητα σαν να έχει τη βεβαιότητα ότι ο μέσος Ελληνας, ο διαμερισματούχος, έχει λεφτά κάτω από το στρώμα για να πληρώνει τα χαράτσια που ισοδυναμούν με έναν και δυο μισθούς. Και άντε θα αποδεχόμασταν τη μιζέρια για ένα χρόνο, για δυο και τρία χρόνια, αν με αιματηρές οικονομίες είχαμε την ελπίδα να βγούμε από την κρίση. Καμία προοπτική, ίσα ίσα που η ύφεση θα βαθαίνει: το δείχνουν άλλωστε τα πρώτα στοιχεία, του Ιανουαρίου, στα δημοσιονομικά έσοδα. Στα κρατικά ταμεία μπαίνει λιγότερο χρήμα από το αναμενόμενο και κάθε μήνα τα πράγματα θα είναι χειρότερα. Είναι προφανές σε όλους ότι διάσωση μετατρέπεται σε δολοφονία. Ο κ. Παπαδήμος μοιάζει εγκλωβισμένος σε ένα αρχικό πλάνο, χωρίς να αφήνει καμία πιθανότητα εναλλακτικής λύσης. Ο ίδιος θέτει δίλημμα μεταξύ αργού θανάτου και βίαιου θανάτου.

Θα επαναφέρουμε τη συζήτηση εκεί που ήταν προ διετίας, όταν διαμορφωνόταν μια δεύτερη πρόταση από καθηγητές οικονομικών και αναλυτές που είχαν επιφυλάξεις για τον τρόπο διάσωσης. Έλεγαν να εξεταστεί το μέγεθος του χρέους, να δούμε αν είναι απεχθές, να διαγραφεί. Άλλο η διαγραφή άλλο η διαπραγμάτευση. Στους χειρισμούς των πρωθυπουργών και των αρχηγών βλέπουμε μια διάθεση να αναλύσουν τη σπουδαιότητα του κάθε κέρματος όταν αναφέρονται σε συντάξεις όμως δεν έχουν ακόμη αναλύσει πόθεν προέκυψαν τα δισεκατομμύρια του χρέους. Δεν μπορεί στην μια παλάντζα να υπάρχει αναλυτικός λογαριασμός και στην άλλη ένα ακριβό μυστικό. Επίσης θα πρέπει να γίνει γνωστό ποια επενδυτικά σχέδια θα γίνουν στη χώρα ώστε να αξίζει τον κόπο να συνθλιφθούν  οι εργαζόμενοι. Να υπάρξει κατάλογος με εταιρείες και τομείς δραστηριότητας. Αν δεν γίνουν όλα αυτά γνωστά δεν μπορούμε να πιστεύουμε ότι έχουν καλές προθέσεις οι διασώστες. Και στο κάτω κάτω ξέρουμε ότι όταν κάποιος πνίγεται πιάνεται από τους γύρω του και τους τραβά μαζί στον πάτο.

  http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=442668