Ντροπή. Μόνο αυτή η λέξη θα μπορούσε να περιγράψει αυτό που θα πρέπει
να νιώθουν όλοι όσοι κρατούν την πολιτική και οικονομική εξουσία στα
χέρια τους και διαβάζουν την έρευνα της Στατιστικής Υπηρεσίας για τις
συνθήκες διαβίωσης στη χώρα μας. Τα στοιχεία είναι συγκλονιστικά και
μάλιστα αφορούν το 2010, όταν τα Μνημόνια δεν είχαν ακόμη ναυαγήσει.
Οταν δεν είχαμε ακόμη τη σφαγή σε μισθούς και συντάξεις, φόρους,
χαράτσια, απολύσεις, χιλιάδες λουκέτα, ανεργία στο 21%. Ηδη τότε η
Ελλάδα είχε 3 εκατομμύρια πολίτες οι οποίοι βρίσκονταν στα όρια της
φτώχειας ή του κοινωνικού αποκλεισμού, ήτοι στα όρια της πλήρους
εξαθλίωσης.
Επίσης, το 20,1% του πληθυσμού κινδυνεύει με φτώχεια.
Χιλιάδες πολίτες δεν έχουν βασικά αγαθά, δεν έχουν σπίτι, 550.000
άνθρωποι ζουν σε οικογένειες που δεν εργάζεται κανείς ή εργάζεται με
μερική απασχόληση. Το πιο συγκλονιστικό: πάνω από 1 στα 5 παιδιά (23%)
ηλικίας 0-17 ετών κινδυνεύει με φτώχεια, ενώ 21% όσων βρίσκονται πάνω
από 65 ετών έχουν κι αυτοί τεράστιο πρόβλημα. Ο κίνδυνος φτώχειας των
νοικοκυριών με ένα γονέα και τουλάχιστον ένα εξαρτώμενο παιδί ανέρχεται
στο 33,4%, ενώ ο αντίστοιχος δείκτης για τα νοικοκυριά με δύο γονείς και
ένα εξαρτώμενο παιδί ανέρχεται στο 21,6%.
Κι ενώ συμβαίνουν όλα
αυτά και ακόμη χειρότερα... αυτοί πανηγυρίζουν για τη μεγαλύτερη στην
ιστορία διαγραφή κρατικού χρέους! Επιτυχία... Επιτυχία... Επιτυχία...
ψελλίζουν εν χορώ! Εστησαν πάνω στα κοινωνικά ερείπια της Ελλάδας το
πανούργο «εθελοντικό κούρεμα» που επινόησε η κυρία Μέρκελ. Αν δεν ήταν
τόσο τραγική η κρίση που βιώνουμε, θα ήταν αστεία, με μια αίσθηση μαύρου
χιούμορ, η ικανοποίηση που εξέφρασαν ο πρωθυπουργός και ο υπουργός των
Οικονομικών για τη συμφωνία του PSI. Πώς, όμως, είναι δυνατόν κάτι που
πραγματοποιείται υπό καθεστώς εκβιασμού να βαφτίζεται εθελοντικό; Ενώ τα
νέα μέτρα λιτότητας και τα σενάρια Αρμαγεδδώνος τα έκρυψαν κάτω από το
χαλί των καθώς πρέπει... αναλυτών.
Η κατάσταση θα ήταν ελπιδοφόρα,
αν δεν παιζόταν στις πλάτες ενός ολόκληρου λαού που στέκει σαν χαμένος
και δεν ξέρει τι να πρωτοπιστέψει. Θυμίζει κάτι φαρσοκωμωδίες που
ξεκινούν με ένα μικρό ψέμα, το οποίο φέρνει ένα μεγαλύτερο και πάει
λέγοντας. Το πρώτο ψέμα ήταν το Μνημόνιο... Οταν δόθηκαν στη δημοσιότητα
τα πρώτα στοιχεία της ελληνικής κρίσης χρέους από το μοιραίο ζεύγος
Παπανδρέου - Παπακωνσταντίνου, όλοι οι γνώστες μού επισήμαναν ένα απλό
πράγμα. Χρειαζόταν αμέσως αναδιάρθρωση, ένα γενναίο haircut (κούρεμα)».
Δεν θα ήταν το πρώτο στην Ιστορία ούτε το τελευταίο. Αυτό το haircut
όμως είχε τότε μια μικρή ιδιαιτερότητα: επηρέαζε άμεσα την ΕΚΤ και κατ’
επέκτασιν όλη την, ιδιαίτερα ευάλωτη όπως αποδείχθηκε, οικονομία της
Ευρωζώνης. Η πρώτη αντίδραση της Γερμανίας ήταν η απαγόρευση κάθε σκέψης
για αναδιάρθρωση. Η δεύτερη αντίδραση, χρεοκοπία εντός του ευρώ για να
μην κινδυνεύσει η Ευρωζώνη. Η τρίτη αντίδραση, έξοδος από το ευρώ και
στάση πληρωμών. Η τέταρτη αντίδραση, εσωτερική υποτίμηση και γιγάντωση
της ύφεσης.
Και μετά ήρθε η σωτηρία... Δηλαδή, οι πιστωτές μας μάς
κράτησαν στη ζωή με το πανούργο εθελοντικό «κούρεμα» «για να μη
χρεοκοπήσουμε ατάκτως» κι εμείς θα τρώμε τις σάρκες μας. Και η μακάρια
κυβέρνηση επαίρεται για το εθνοσωτήριο έργο της. Ομως, η υπομονή
εξαντλείται. Το κόστος που πληρώνουμε όλοι οι Ελληνες για τη «διάσωση»
της χώρας και τα μέτρα που έχουν επιβληθεί μας γονατίζει. Η οργή
ξεχειλίζει και η οικονομική πίεση αυξάνεται. Και όλοι μας αναρωτιόμαστε
αν οι επερχόμενες εκλογές θα ανατρέψουν τη διαολεμένη αυτή κατάσταση και
αν μπορεί να γίνει κάτι για να σταματήσει ο κατήφορος...
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου