Φεύγει λοιπόν ο κ. Χρυσοχοΐδης από το υπουργείο Ανάπτυξης (και
μάλιστα με την αναίτια πεποίθηση του επιτυχημένου) και μετακινείται στο
υπουργείο Προστασίας του Πολίτη. Μετά τα πρώτα καλά λόγια για τον εκ
φιλοδοξίας αποχωρούντα κ. Παπουτσή, παίρνει ένα πιστόλι από την οπλοθήκη
και αρχίζει να βάλλει κατά του φίλου και συντρόφου του. Αυτός φυσικά
ανταπαντά, ειρωνευόμενος το λαμπρό χρυσοχοΐδειο έργο στην Ανάπτυξη.
Τσαντισμένος ο κ. Χρυσοχοΐδης αρχίζει τις «αναδιαρθρώσεις». Ξαναστέλνει
στον δρόμο τη ΔΙΑΣ, ετοιμάζει σκούπες, «παράγει έργο» εν ολίγοις,
χρήσιμο για τις εκλογές. Το ίδιο η κ. Διαμαντοπούλου. Επιτυχημένη και
αυτή ως υπουργός Παιδείας (αυτό τουλάχιστον δηλοί το βλοσυρό χαμόγελό
της, μείγμα ειρωνείας και αισθήματος υπεροχής), μετακινείται στην
Ανάπτυξη. Και βρίσκει και αυτή προβλήματα. Και ρίχνει τα καρφιά της. Και
«παράγει έργο». Εργο με τηλεοπτική φωτογένεια. Είναι μια λύση: Κάθε δυο
- τρεις μήνες να φεύγει ο τάδε υπουργός από το υπουργείο του και να
αναλαμβάνει άλλο, λ.χ. το υπουργείο του δείνα. Και ο δείνα να παίρνει το
υπουργείο του τάδε, ώστε να μη βρεθεί ξαφνικά άνεργος μέσα σε μια
ζούγκλα (την πραγματική ζωή) για την οποία είναι εντελώς απροετοίμαστος.
Καμιά
σημασία δεν έχει αν ουδείς τους ξέρει πολλά για το καινούργιο υπουργείο
του. Ούτε για το παλιό ήξερε τίποτα το ιδιαίτερο. Μόνο του εφόδιο ήταν η
«πολιτική βούληση» και οι κομματικές περγαμηνές. Αυτό άλλωστε το
ξεκαθάρισε λίγες μέρες πριν ο κ. Λοβέρδος από τα κανάλια (όπου πρέπει να
διαθέτει κι έναν σχετικά άνετο καναπέ, να ξεκουράζεται μια σταλιά ο
άνθρωπος). Μας είπε δηλαδή ότι στο ξεκίνημά του ο κ. Παπανδρέου τού
έδωσε ένα «χαμηλό» υπουργείο (λόγω «συσχετισμού δυνάμεων»), για την ύλη
του οποίου γνώριζε όσα γνωρίζει από γαστρεντερολογία ένας οφθαλμίατρος
ειδικευμένος στον κερατοειδή χιτώνα του δεξιού ματιού. Κι αυτός, τύπος
αυτοθυσιαστικός ως γνωστόν, αντί να πει «όχι, κύριε πρόεδρε, δεν θα τα
καταφέρω, δεν έχω ιδέα», ανέλαβε το υπουργείο για να μάθει την τέχνη του
κουρέα στου κασίδη το κεφάλι. Και να εγγράψει υποθήκη.
Καλά, θα
αναρωτηθεί κανείς. Δυόμισι χρόνια, ο κ. Χρυσοχοΐδης, ο κ. Παπουτσής, η
κ. Διαμαντοπούλου δεν συμμετείχαν στην ίδια κυβέρνηση, ως στελέχη του
ίδιου κόμματος; Συμμετείχαν. Λοιπόν; Στα υπουργικά συμβούλια δεν
συζητούσαν; Δεν έλεγε ο ένας τη γνώμη του στον άλλον ή οχυρώνονταν όλοι
στο τιμάριό τους; Δεν «συν-σκέπτονταν» (όπως λένε) «για το καλό του
τόπου» (όπως επίσης λένε); ΄Η δεν μιλούσαν καν μεταξύ τους, ήταν δηλαδή
«άκριτοι», όπως όσοι τσακώνονται στα χωριά για τα ποδοσφαιρικά και
κάνουν χρόνια να ξαναπούν καλημέρα;
Ισως είναι μια λύση ωστόσο η
αέναη εναλλαγή υπουργών. Να αλλάζουν κάθε τόσο πόστο, οπότε, για να
εκθέτουν τον προκάτοχό τους, θα ψευτοδουλεύουν. Εχουμε που έχουμε το
σύστημα της μετακύλισης ευθυνών. Ας υιοθετήσουμε και το σύστημα
μετακύλισης υπουργών, να γιατροπορευτούμε.
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου