Εάν πιστέψουμε τις δημοσκοπήσεις, η Ν. Δ. θα είναι πρώτο κόμμα, αλλά
μακριά από την αυτοδυναμία. Είναι εύκολο ο Σαμαράς να λέει ότι θα
προκηρύξει νέες εκλογές, αλλά δύσκολο να το κάνει. Η τρόικα και οι
ντόπιοι σταυροφόροι του Μνημονίου, στους οποίους πια έχει προσχωρήσει,
θα του ασκήσουν ασφυκτικές πιέσεις για να τον αποτρέψουν και θα έχουν
επιχείρημα. Μόνο εάν προσπαθήσουν να του «φορέσουν καπέλο» (στην
πρωθυπουργία) τον Παπαδήμο, ο Σαμαράς θα τα στυλώσει. Η Ν. Δ. δεν
πρόκειται να κερδίσει αυτοδυναμία. Από τη στιγμή που ψήφισε το νέο
Μνημόνιο έρχεται σε αντίθεση με την κοινωνική βάση της. Ο χρόνος
δουλεύει εναντίον της. Η επιρροή της βρίσκεται σε καθοδική και όχι σε
ανοδική τροχιά. Ενα σημαντικό τμήμα της λαϊκής Δεξιάς δικαιολογημένα
αντιμετωπίζει πια τη Ν. Δ. σαν συνεργό στο «έγκλημα» και γι’ αυτό θα
αναζητήσει δοχεία για την ψήφο διαμαρτυρίας του. Και τέτοια δοχεία
υπάρχουν. Ο χρόνος μέχρι τις εκλογές, όμως, είναι λίγος για να προσλάβει
μεγάλες διαστάσεις η φθορά. Η πολιτικοεκλογική αποδόμηση της Ν. Δ. θα
συντελεσθεί μετεκλογικά.
Ετσι όπως έχουν έρθει τα πράγματα, ο
μόνος δρόμος για τον Σαμαρά θα είναι να σχηματίσει κυβέρνηση
συνεργασίας. Μόνος διαθέσιμος εταίρος θα είναι η πτέρυγα του ΠΑΣΟΚ που
ψήφισε και το νέο Μνημόνιο και έχει συσπειρωθεί γύρω από τον Βενιζέλο.
Τα προγνωστικά δείχνουν ότι ο σημερινός υπουργός Οικονομικών θα κερδίσει
την εσωκομματική μάχη, αλλά είναι πολύ αμφίβολο εάν το ΠΑΣΟΚ θα
παραμείνει ενωμένο. Εκτός από το ρήγμα που προκάλεσαν οι πρόσφατες
μαζικές διαγραφές, είναι πιθανόν να προκύψει στην πορεία κι άλλο ρήγμα.
Μία
κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου θα έχει τις ευλογίες της τρόικας, αλλά
αυτό δεν πρόκειται να τη σώσει. Θα χρεωθεί την εκτιμώμενη περαιτέρω
βύθιση της οικονομίας στον φαύλο κύκλο της ύφεσης, τον πολλαπλασιασμό
των οικονομικών και κοινωνικών ερειπίων, τα νέα αιματηρά μέτρα και
πιθανώς μία κοινωνική έκρηξη. Με άλλα λόγια, το ενδεχόμενο να
καταρρεύσει η χώρα στα χέρια των Σαμαρά - Βενιζέλου συγκεντρώνει πολλές
πιθανότητες.
Μετά την επιτυχή ρυμούλκηση της Ν. Δ. του Σαμαρά στην
όχθη του Μνημονίου, η τρόικα και οι ντόπιες δυνάμεις που υποστηρίζουν
την πολιτική της έχουν στρέψει τις πιέσεις τους προς τη ΔΗΜΑΡ του
Κουβέλη. Και αυτό, επειδή το μικρό αυτό κόμμα έχει γίνει ο προνομιακός
υποδοχέας των «εκλογικών προσφύγων» που μαζικά συρρέουν από τον χώρο του
ΠΑΣΟΚ, με αποτέλεσμα να εμφανίζεται δημοσκοπικά δεύτερο κόμμα. Η -με
διαφορά χρονικής φάσης- αποσύνθεση του ΠΑΣΟΚ και της Ν. Δ. υποχρεώνει
τους σταυροφόρους του Μνημονίου να βρουν πρόσθετο πολιτικό -
κοινοβουλευτικό στήριγμα για την πολιτική τους. Ετσι κι αλλιώς
αντιμετωπίζουν τα υπάρχοντα κόμματα σαν αναλώσιμα. Το επόμενο διάστημα, η
ΔΗΜΑΡ θα βρεθεί στη μέγγενη, γεγονός που θα την υποχρεώσει να
ξεκαθαρίσει «με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει».
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου