Ο υποψήφιος νέος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ είτε μάς δουλεύει είτε απλώς ξέμεινε από επιλογές (και τι ανάγκη έχει;).

Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελά Βαγγέλη (Βεν-ζε-ιλ);

ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΤΕΛΙΟ ΚΟΥΛΟΓΛΟΥ

O κύριος Βενιζέλος είναι ενθουσιασμένος τις τελευταίες μέρες. Κάτι η «ιστορική συμφωνία» για το PSI, κάτι η μοναδική υποψηφιότητα για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ, που θυμίζει λίγο τον αείμνηστο σύντροφο Κιμ Γιονγκ Ιλ της Βόρειας Κορέας, ο  Έλληνας Βεν-ζε-ιλ δεν μπορεί να κρύψει τη χαρά του.

Ο υπουργός Οικονομικών μάς δουλεύει χοντρά. Παρά τις ομοβροντίες των φιλικών προπαγανδιστικών μέσων, ο ίδιος ξέρει καλά ότι το κούρεμα δεν λύνει κανένα από τα βασικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας. Ούτε καν χρόνο δεν κέρδισε η χώρα, όπως γινόταν τουλάχιστον με τα προηγούμενα καταστροφικά μνημόνια: από τη μείωση του επιδόματος ανεργίας μέχρι το επερχόμενο πακέτο του Ιουνίου, τα επώδυνα μέτρα ήδη ξεκίνησαν να εφαρμόζονται.

 

Το PSI δεν είναι παρά η κωδική ονομασία της μεγάλης ληστείας των ασφαλιστικών ταμείων, που από τον νόμο ήταν υποχρεωμένα να καταθέτουν τα αποθεματικά τους στην Τράπεζα της Ελλάδος, η οποία αγόραζε αφειδώς ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου, που τώρα κουρεύονται. Το ασφαλιστικό σύστημα δέχεται ένα στρατηγικό πλήγμα, το οποίο, παράλληλα με τα υπόλοιπα μέτρα που συνοδεύουν το Μνημόνιο 2, έχουν πράγματι ιστορικό χαρακτήρα. Για τους ακριβώς αντίθετους λόγους, βεβαίως, απ’ αυτούς που διαφημίζει ο απερχόμενος υπουργός Οικονομικών: στέλνουν μια ολόκληρη χώρα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης της φτώχιας, της μιζέριας και της κοινωνικής διάλυσης.

Φυσικά, ο κ. Βενιζέλος έχει λόγους να χαίρεται που γίνεται, επιτέλους, πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Μόνο που το κόμμα που παραλαμβάνει έχει μικρή σχέση με αυτό που διεκδικούσε 5 χρόνια πριν: πρόκειται για μια συνάθροιση στελεχών με διαλυμένη κομματική βάση, αξιωματικών ενός στρατού ηττημένου και χωρίς ηθικό, τους οποίους το κυριότερο πράγμα που ενώνει είναι η αδυναμία τους να κάνουν στη ζωή τους κάτι διαφορετικό απ’ αυτό που έκαναν επί χρόνια: να διαχειρίζονται την κρατική εξουσία και τα ωφελήματά της.

Πρόκειται για ένα κόμμα χρεοκοπημένο όχι μόνο ηθικά αλλά και οικονομικά, και καλό θα είναι ο κ. Βενιζέλος να μην αναλάβει και την ευθύνη του ταμείου του, γιατί κάποια στιγμή θα έρθει αναπόφευκτα και η λυπητερή. Πριν του το παραδώσει, ο προκάτοχός του έχει σχεδόν ολοκληρώσει το πατροκτονικό του έργο: το ΠΑΣΟΚ θα έπρεπε κανονικά να είχε διαλυθεί οργανωμένα, δίνοντας τη θέση του σε έναν νέο σχηματισμό, χωρίς τις ασυγχώρητες αμαρτίες του παρελθόντος .  

Αντιμέτωπο με μια ταπεινωτική εκλογική ήττα, την οποία ο κ. Βενιζέλος δύσκολα θα μετριάσει και, το κυριότερο, δηλητηριασμένο από τη στρατηγική επιλογή του νεοφιλελευθερισμού που έκανε ο κ. Παπανδρέου, το ΠΑΣΟΚ μπαίνει σε μια διαδικασία εσωτερικής φθοράς, που τελικά θα οδηγήσει στη διάλυσή του.

Τσόντα, στην καλύτερη περίπτωση, σε μια προσεχή κυβέρνηση που θα σχηματίσει το Ενιαίο Κόμμα των Αγορών, με βασική συνιστώσα τη συντηρητική πτέρυγα της ΝΔ και απλώς βοηθητική την πρώην σοσιαλδημοκρατική πτέρυγα του ΠΑΣΟΚ.

Από μια άποψη, πάντως, ο κ. Βενιζέλος δεν έχει και λόγους να λυπάται.

Χρήματα να πληρώσει τη θέρμανση έχει. Βουλευτική σύνταξη και περίθαλψη, εξασφαλισμένη. Στην ανεργία δεν μπαίνει, αρχηγός γίνεται. Όχι μόνο το μαγαζί του δεν κλείνει, αλλά παραλαμβάνει και μαγαζάκι. Και για αυτοκτονία για τα λάθη του παρελθόντος, στα οποία ο ίδιος είχε βασική συμμετοχή, απ’ αυτές που αυξάνονται στη χώρα, ούτε λόγος να γίνεται.

 http://www.lifo.gr/mag/columns/4697