Και είπε, λοιπόν, η Κριστίν Λαγκάρντ (πάνω-κάτω, διότι μόνο του Θεού
και των προφητών τον λόγο οφείλουμε να γνωρίζουμε κατά γράμμα και κατά
κόμμα, παρ’ ότι και εκεί υπάρχει παρεμβολή ανθρωπίνων χειρών): Οι
Ελληνες έχουν κάθε δικαίωμα να δώσουν την ψήφο τους στο κόμμα της
αρεσκείας τους. Διάβολε, εδώ κάθε λίγο και λιγάκι τους λιβανίζουμε ότι ο
τόπος τους, μαζί με πολλά άλλα, γέννησε και τη δημοκρατία. Δεν γίνεται,
λοιπόν, να τους στερήσουμε το δικαίωμα αυτό. Το καλό που τους θέλουμε
όμως και εγώ και η φιλτάτη Αγκελα και ο Νταλάρα και ο Γιουνκέρ και οι
λοιποί της κουστωδίας είναι να ψηφίσουν φρόνιμα. Κι επειδή μόνο ενός
είδους φρονιμάδα υπάρχει, εκείνη που συμφωνεί με τη δική μας κρίση και
τις δικές μας αποφάσεις, και όλα τα άλλα είναι παράλογα, για να μην πω
κομμουνιστομπολσεβίκικα και αναρχομπακουνικά, αν δεν ψηφίσουν ό,τι εμείς
επιθυμούμε, μαύρο φίδι που τους έφαγε και μαύρα πανωτόκια στα
χρωστούμενα. Διότι έχει και η ελαφρότης ένα όριο: το όριο της βαρύτητας
που έχει η δική μας γνώμη και βούληση...
Και είπε ο Αντώνης
Σαμαράς (κι αυτός πάνω-κάτω, τα περί θεών προαναφερθέντα ισχύουν και
στην περίπτωσή του, μολονότι οι οπαδοί του τον αντιμετωπίζουν σαν μεσσία
και μάλιστα ευρισκόμενο στη Δευτέρα Παρουσία του, αφού η πρώτη δεν πήγε
και τόσο καλά): Ο καθένας ψηφίζει ό,τι θέλει. Διάβολε, εμείς εδώ
είμαστε ο τόπος που γέννησε τη δημοκρατία και επινόησε την ψήφο. Επειδή
όμως οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους, όποιος δεν ψηφίσει
εμένα και το κόμμα μου (προσοχή, εννοώ το τωρινό κόμμα μου), όποιος
δολιοφθορέας διαλέξει κάποιο άλλο από τα κόμματα που στριμώχνονται μέσα
στην ωραία κεντροακροδεξιά πολυκατοικία μας, αυτός δίνει το φιλί της
ζωής στο ΠΑΣΟΚ. Γίνεται άλλοθι του Παπανδρέου και του Βενιζέλου και
καταστρέφει τη χώρα...
Και είπε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, φωνή
βοώντος εν τη ερήμω των Χανίων: Χα, θυμάσαι που σου τα ’λεγα, Αντωνάκη
μου; Θυμάσαι τις εκλογές του ’93 που έλεγα κι εγώ τα ίδια ακριβώς, ότι
δηλαδή όποιος δεν ψηφίσει Ν.Δ., αλλά κάποιο μικρό γειτονικό της κόμμα,
δίνει το φιλί της ζωής στο ΠΑΣΟΚ και γίνεται άλλοθί του; Θυμάσαι που τα
ίδια σού έλεγε πάνω-κάτω και ο Μιλτιάδης ο Εβερτ έπειτα από μένα, τα
ίδια και ο Κωστάκης ο Καραμανλής μετά τον Εβερτ; Πώς γίνεται τώρα,
Αντώνη μου, να λες και να κάνεις τα αντίθετα από αυτά που έλεγες κι
έκανες τότε; Γιατί τότε, όταν είχες το δικό σου μικρό ανοιξιάτικο κόμμα,
έλεγες πως η ψήφος είναι ιερό δικαίωμα και ουδείς δικαιούται να
εκβιάζει τους ψηφοφόρους. Τώρα όμως ρίχνεις το ανάθεμα σε όσους λένε να
μη σε ψηφίσουν. Εμ είπαμε, καλό μου παιδί, να λέμε και κάτι παραπάνω
εμείς οι πολιτικοί, αλλά δεν φοβάσαι πως οι άλλοι θυμούνται όσα λες και
ό,τι κάνεις κι ας δείχνουν ότι ξεχνούν και ότι είναι έτοιμοι να σου
δώσουν συγχωροχάρτι; Δεν είδες μ’ εμένα; Τον αιώνα κοντεύω και τίποτα
δεν ξέχασαν από τα δικά μου. Χριστιανοί, σου λέει μετά...
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου