Mία αυτοκτονία, το σημείο και το σημείωμα

Mία αυτοκτονία, το σημείο και το σημείωμα

Μαριάννα Τζιαντζή

«Τραγικό γεγονός» χαρακτήρισαν πολλά δελτία την αυτοκτονία στο Σύνταγμα, ενώ κάποια μίλησαν για «τραγική αυτοκτονία». Εύκολο είναι το να καταδικάσουμε τη ρητορεία, τον στόμφο ή και την ιδιοτέλεια που ξεχείλιζαν από αρκετά σχόλια, δηλώσεις και αναλύσεις, όμως αυτό δεν επιβεβαιώνει αυτόματα τη δική μας ψυχραιμία και αντικειμενικότητα. Η σιωπή δεν είναι πάντα ένδειξη σεβασμού. Μπορεί να σημαίνει και αποφυγή της ευθύνης.

Και άλλες φορές τα κανάλια έχουν αναφερθεί στις αυτοκτονίες στην Ελλάδα και στις ανησυχητικές στατιστικές, όμως πρώτη φορά μία αυτοκτονία έγινε πρώτο θέμα στα κεντρικά δελτία, αφού όμως προηγουμένως είχαν βουίξει οι διαδικτυακοί τόποι. «Ακούστηκε ένα “μπαμ” και μετά φύγανε, πετάξανε όλα μαζί τα περιστέρια», δήλωσε στην κάμερα κάποιος που βρισκόταν στο Σύνταγμα τη στιγμή του πυροβολισμού.

 

Ενα ηχηρό «μπαμ». Εκατοντάδες άλλοι έφυγαν, καθημερινά φεύγουν με πιο αθόρυβο, αλλά όχι λιγότερο τραγικό τρόπο. Και όχι μόνον Ελληνες, αλλά και αλλοδαποί που εργάζονταν επί χρόνια στον τόπο μας και βρέθηκαν «προ οικονομικού αδιεξόδου». Ο δικός τους θάνατος συνήθως καλύπτεται μόνο από τον επαρχιακό Τύπο και τα τοπικά sites – σπάνια φτάνει στην κεντρική μιντιακή σκηνή. Αν μιλήσουμε για την αυτοκτονία του Χασάν, απλώς γινόμαστε γραφικοί αντιρατσιστές. Αυτοί οι νεκροί δεν έχουν πρόσωπο και ιστορία. Είναι ο «44χρονος έμπορος», ο «59χρονος άνεργος», ο «38χρονος Αλβανός», η «42χρονη συμβασιούχος», όλοι εν ανωνυμία αδελφοί του «77χρονου φαρμακοποιού», όλοι εξαφανίζονται στον ομαδικό τάφο της στατιστικής.

Η πλατεία Συντάγματος, ο «τελευταίος σταθμός» του Δ.Χ., έγινε το πιο ισχυρό στοιχείο της ταυτότητάς του, της μη εικονογραφημένης μεταθανάτιας δημόσιας εικόνας του. Το «σημείο» και το σημείωμα: αυτά τα δύο τώρα τον καθορίζουν ή μάλλον αυτά τα δύο ο ίδιος διάλεξε για να τον σκιαγραφήσουν στα μάτια των πολλών. Ομως, μόνο τα αγαπημένα του πρόσωπα είναι σε θέση να μιλήσουν για την προσωπικότητα και τη διαδρομή του, για τον άνθρωπο πέρα από τη σφαίρα.

Κανένας άνθρωπος δεν είναι «μόνο» το άθροισμα των προβλημάτων ή των συμφορών του, κανενός ανθρώπου η ζωή δεν συνοψίζεται στο τέλος της. Οταν, όμως, ένας αστός, επιστήμων άνθρωπος, με σύνταξη μικρή αλλά πάντως εξασφαλισμένη, βλέπει το μέλλον του, όσο του απομένει, γραμμένo στους κάδους των σκουπιδιών, τι να πουν, τι να σκεφθούν εκείνοι που βρίσκονται σε χειρότερη μοίρα; Θραύσματα από το δικό τους μέλλον βλέπουν σ’ αυτή την εικόνα και αυτά θέλουν να ξορκίσουν.

«Πώς σταματούν ξαφνικά κι όλα μαζί τα τζιτζίκια», πώς πετούν ξαφνικά κι όλα μαζί τα περιστέρια.

 http://www.tziantzi.gr/2012/04/m.html