9 θέσεις πάνω στη Χρυσή Αυγή και τον επελαύνοντα μεταμοντέρνο ολοκληρωτικό καπιταλισμό
1. Καταρχήν, ο αγώνας ενάντια στον (ολοκληρωτικό) εθνικισμό-ρατσισμό
είναι αγώνας ενάντια στον (αυταρχικό) φιλελευθερισμό του Έθνους, του
Κράτους, της Αγοράς και του Δικαίου και κατ' επέκταση ενάντια στον
(ολοκληρωτικό) καπιταλισμό.
2. Η Χ.Α. είναι μέρος των υπερπατριωτικών-εθνικιστικών εκείνων δυνάμεων
που θα αποτελέσουν τη βάση για την επιστροφή του κεφαλαίου και των
καπιταλιστών σε εθνικές λύσεις εκτός ευρώ και ε.ε., αν οδηγηθούν εκεί τα
πράγματα στο εγγύς μέλλον (ήδη όπου βρεθούν κι όπου σταθούν μιλούν για
ελληνικές ΑΟΖ, για πετρέλαια και φυσικά αέρια, για εθνική ανάπτυξη κλπ).
3. Η Χ.Α. συνδυάζει την ηγεμονία του εθνικού στοιχείου με αυταρχικά
φιλελεύθερες θέσεις και όχι με σοσιαλιστικές όπως έκαναν οι γερμανοί
εθνικοσοσιαλιστές.
4. Οι κατηγορίες του Συστήματος περί νεοναζισμού γρήγορα θα πέσουν στο
κενό, τα πλυντήρια του Θεάματος θα ξεπλύνουν ταχύτατα το «βρώμικο και
ύποπτο παρελθόν» της Χ.Α., και έτσι θα εξιλεωθεί και θα γίνει ισότιμος
συνομιλητής στη βουλή, στα μίντια, παντού, ως υπεύθυνη πατριωτική δύναμη
με κάπως «υπερβολικές ευαισθησίες» και βίαη ρητορική σε κάποια «καυτά»
θέματα.
5. Η Χ.Α. είναι ένα από τα οχήματα (το αν θα είναι ο κεντρικός τροχός
της αμάξης θα φανεί στο μέλλον, σε συνδυασμό και με άλλους παράγοντες
που δεν μπορούμε εκ των προτέρων να συνυπολογίσουμε) πάνω στο οποία ο
ολοκληρωτικός καπιταλισμός θα προσπαθήσει να επαναρυθμίσει την κοινωνία
με ευνοϊκούς για τη διαιώνιση του Συστήματος όρους, να την εκφασίσει και
να τη στρατιωτικοποιήσει, και ταυτόχρονα να χειραγωγήσει τις
αντιστάσεις των εκμεταλλευόμενων και καταπιεζόμενων προς εξωτερικούς και
εσωτερικούς εχθρούς.
6. Η Χ.Α., με την αντισυστημική ρητορική της, την παθιασμένη στράτευση,
και «το κοινωνικό της έργο» (που θα ενισχυθεί στο μέλλον -βλ. π.χ.
«συσσίτια μόνο για έλληνες»- με τη χρηματοδότηση που θα λάβει ως κόμμα
του κοινοβουλίου), είναι απαραίτητη στο Σύστημα στους καιρούς της άγριας
μετάβασης και των ταραχών γιατί αυτή τη στιγμή τα υπόλοιπα κόμματα του
νεοφιλελεύθερου αυταρχισμού και του βιοπολιτικού ελέγχου έχουν απωλέσει
την κοινωνική τους νομιμοποίηση, δεν έχουν κοινωνικά ερείσματα και ούτε
πρόκειται να αποκτήσουν σύντομα γιατί δεν υπόσχονται πια τίποτα πέρα από
την αυτοκρατορία του μικρότερου κακού ούτε μπορούν πλέον, ως άμεση
συνέπεια του πρώτου, να εμπνεύσουν μαζικά ακροατήρια (δεν είναι τυχαίο
το ότι μετατρέπονται σε κόμματα απολύτως προσωποπαγή· είναι ο Βενιζέλος
κι όχι το ΠΑΣΟΚ, ο Σαμαράς κι όχι η Ν.Δ., ο Καμμένος κι όχι οι Ανεξ.
Έλληνες, ο Κουβέλης κι όχι η ΔημΑρ, που έχουν σημασία).
7. Το «κόμμα - κίνημα» της Χ.Α. θα έχει το ένα πόδι (ως επίσημο κόμμα
της βουλής – ο Κασιδιάρης με κοστούμι να χαριεντίζεται με την Έλλη Στάη
και ο Μιχαλολιάκος να χαμογελά με νόημα στον ευαίσθητο δημοκράτη Σταύρο
Θεοδωράκη) στη νεοφιλελεύθερη τάξη και ορθολογικότητα (το άτομο ως
επιχειρηματίας του εαυτού του, αρχές του ατομικού ανταγωνισμού και της
αποτελεσματικότητας, ξήλωμα των εργασιακών δικαιωμάτων, περιστολή των
απεργιών και των διαδηλώσεων, περιττοί και αναλώσιμοι άνθρωποι,
ηθικοφροσύνη και εθνική αναμόρφωση κλπ) και το άλλο (ως κίνημα – οι
οπαδοί/τα πειθήνια όργανα του Κασιδιάρη και του Μιχαλολιάκου με
τσεκούρια) στον κλιμακούμενο αυταρχισμό, το νταβατζηλίκι και τη βία στις
γειτονιές και το πεζοδρόμιο. Πάνω και γύρω απ' αυτό το «κόμμα-κίνημα»
(αλλά όχι μόνο, όπως προαναφέραμε) θα γίνει απόπειρα να χτιστούν στο
άμεσο και κυρίως στο απώτερο μέλλον οι κοινωνικές και κατ' επέκταση οι
ιδεολογικοπολιτικές συμμαχίες, πάνω στην «πάταξη της εγκληματικότητας
και της παράνομης μετανάστευσης», πάνω στη διαχείριση του φόβου, της
(αν)ασφάλειας, της απελπισίας, της καθαρ(ι)ότητας, της υγείας και της
υγιεινής, της εθνικής και θρησκευτικής ταυτότητας, με κεντρικό άξονα
περιστροφής την «επιστήμη της αστυνομίας» (μην μας διαφεύγει άλλωστε ότι
οι μπάτσοι ως φυσικά πρόσωπα ψήφισαν μαζικά Χ.Α.). Παράλληλα, το
επίσημο κράτος θα αφήσει ολόκληρες περιοχές (οικονομικές και
γεωγραφικές) στα νύχια της μαφίας, του κρατικοποιημένου εγκλήματος και
των ιδιωτικών εταιριών σεκιούριτι, με τους οποίους η Χ.Α. έχει άμεσες
διασυνδέσεις, και των οποίων τα συμφέροντα θα προωθήσει ακόμα
αποτελεσματικότερα ως κόμμα του κοινοβουλίου.
8. Ήδη διαφαίνεται η σύμπλευση απόψεων της Χ.Α. με τους υπόλοιπους
παίχτες του Συστήματος, πέρα από το ζήτημα της μετανάστευσης
(«ανακατάληψη των πόλεων από τους λαθρομετανάστες»), και στο ζήτημα της
-πάνω στα κουφάρια του εργατικού δικαίου και της λεηλατημένης φύσης-
εθνικής οικονομίας και ανάπτυξης, και σε αυτό της επίθεσης στην
υποτιθέμενη ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς μετά τη μεταπολίτευση.
Όταν λένε επίθεση στην ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς, δεν εννοούν
βέβαια επίθεση στο σταλινισμό του ΚΚΕ ούτε στη σοσιαλδημοκρατία του
ΣΥΡΙΖΑ -χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα επιδοθούν και σ΄αυτό το σπορ
στις αρένες του Θεάματος, που θα τους καλούν στο εξής οι ευαίσθητοι
φιλελεύθεροι και δημοκράτες, στο όνομα βεβαίως βεβαίως της ελευθερίας
του λόγου και της αυταξίας του διαλόγου-, αλλά πρωτίστως επίθεση στην
κριτική σκέψη και την έμπρακτη αμφισβήτηση των κυρίαρχων αξιών και του
κυρίαρχου πολιτισμού· επίθεση στο τρίπτυχο αντίσταση - αλληλεγγύη -
αξιοπρέπεια που χαρακτηρίζει ακόμα μέρος της ελληνικής κοινωνίας, και
κυρίως της νεολαίας, που έχει παραμείνει ευαίσθητη, σκεπτόμενη,
ριζοσπαστική -ακόμα και συντηρητικά ριζοσπαστική με την έννοια της
υπεράσπισης αξιών και αρχών που στέκονται εμπόδιο στην επέλαση του
φιλελεύθερου κυνισμού και του εκσυγχρονιστικού ωφελιμισμού-, και δεν
έχει γίνει κυνική, χυδαία, αγοραία και κανιβαλική· με άλλα λόγια,
εννοούν προληπτική αντιεξέγερση, και με μακροπρόθεσμους όρους προληπτική
αντεπανάσταση.
9. Όσοι ενδιαφέρονται να αποτρέψουν τις παραπάνω -ζοφερές ομολογουμένως-
εξελίξεις, θα πρέπει γρήγορα να σταματήσουν να εστιάζουν στη
νεοναζιστική ιδεολογία της Χ.Α. (που εύκολα αποφεύγουν ως ψόγο οι
νομότυποι πλέον και με βουλευτική ασυλία πρώην μαχαιροβγάλτες) και να
την ξεμπροστιάσουν (ιδίως στην άνεργη νεολαία) ως απολύτως συστημικό
κόμμα, ως κόμμα της αστυνομίας και του στρατού, ήτοι των κατασταλτικών
πυλώνων του Συστήματος, και άρα του βαθέος κράτους, ως κόμμα της
πειθάρχησης των εργαζομένων και της νεολαίας, του βιοπολιτικού κράτους
και της πλήρους υπαγωγής στις προστακτικές του κεφαλαίου, ως κόμμα τέλος
της απανθρωποποίησης και του κανιβαλισμού.
Όσοι κραυγάζουν ενάντια στον πνιγηρό καπιταλισμό, οι απελπισμένοι και οι
κολασμένοι (που συνεχώς θα αυξάνονται τα χρόνια που έρχονται, ενώ
παράλληλα θα υπάρχουν εργαζόμενοι που θα δουλεύουν μέχρι θανάτου και θα
διασκεδάζουν μέχρι τελικής πλήξεως, γιατί το Σύστημα δεν πρόκειται να
υποκύψει, τουλάχιστον όχι αναίμακτα, σε πιέσεις για μείωση του χρόνου
εργασίας με παράλληλη διατήρηση του μισθού στο ίδιο επίπεδο), θα πρέπει
πάση θυσία να μην προσδεθούν στο άρμα της Χ.Α. και κατ' επέκταση του
ολοκληρωτικού καπιταλισμού, θα πρέπει να καταλάβουν και κυρίως να
νιώσουν ότι ο αγώνας για τη ζωή και την αξιοπρέπεια ενάντια στο Σύστημα
που μας τις κλέβει δεν έχει καμία σχέση με τους εθνικιστές και τους
ρατσιστές υπηρέτες του.
Θα πρέπει να δουν στα μάτια, στα μυαλά και τις καρδιές των Δυνάμεων της
Ζωής το αντίπαλο Δέος, την Αρχή της Ελπίδας, την οργάνωση της
αδιαλλαξίας της ανθρωπιάς, το υπαρξιακό δυναμικό της εξέγερσης, το πάθος
και το ήθος της «στράτευσης», την common decency, τη ζωντάνια της
διαίσθησης, την ευρύτητα του πνεύματος, τη δημιουργικότητα της
φαντασίας, την ποιότητα της κραυγής-άρνησης, το Πάθος για ελευθερία, για
απο-αλλοτρίωση, για απο-φετιχοποίηση, για αποκατάσταση της
μοναδικότητας του προσώπου, για τσάκισμα του κυνισμού, της έλλειψης
αυτοπεποίθησης και αυτοσεβασμού, της απομόνωσης και της μοναξιάς, για
μια ζωή γεμάτη πραγματικό νόημα, και βέβαια ένα εναλλακτικό σχέδιο
κοινωνικής οργάνωσης στην πράξη.
Θα πρέπει να συγκροτηθεί εκείνο το παθιασμένο και λυσσασμένο κίνημα που
θα τους εμπνεύσει, που θα αποτρέψει την υποδούλωσή τους στα κελεύσματα
του μεταμοντέρνου «φασισμού» (σε εισαγωγικά γιατί «ο φασισμός που
έρχεται δεν θα λέγεται πια φασισμός»).
Οι αγωνιζόμενοι και οι επαναστάτες θα πρέπει να καταλάβουν ότι οι
άνθρωποι δεν πράττουν πάντα με βάση ορθολογικές επιλογές, ότι όσα λογικά
επιχειρήματα και να αραδιάσουν δεν θα βρίσκουν πάντα ευήκοα ώτα. Όντας
παιδιά του Διαφωτισμού έχουν υποτιμήσει τη σημασία των συναισθημάτων,
των παθών, της διαίσθησης, της υπαρξιακής αγωνίας και έχουν ταυτίσει τα
αντιδιαφωτιστικά ρεύματα με την εναντίωση στην κριτική σκέψη και τη
γνώση (ενώ πολλά απ' αυτά, όπως π.χ. οι αντινομιστές, καταδίκαζαν
συγκεκριμένα το είδος της κωδικοποιημένης γνώσης που συνυφαίνεται με το
νόμο και ήταν μέρος μιας αντι-ηγεμονικής λαϊκής κουλτούρας και σκέψης
που αντιστεκόταν στην ηγεμονία των παντοδύναμων ελίτ), χαρίζοντάς τα
έτσι απλόχερα στους αντιδραστικούς, τους πολιτικά συντηρητικούς, τους
μισάνθρωπους, τους ελιτιστές αριστοκράτες, τους φασίστες. Κάνοντάς το
αυτό όμως παραδίδουν και τους ανθρώπους γενικά, που είναι όντα
πολυδιάστατα, αντιφατικά, «ορθολογικά» και «αντι-ορθολογικά» ταυτόχρονα,
γεμάτα αγωνίες και φόβους, ως βορά στους παραπάνω.
Αν δεν τα καταφέρουμε, αν δεν σηκώσουμε «οδοφράγματα» σ' αυτή την
επέλαση, η κοινωνία αργά ή γρήγορα θα αρχίσει να διολισθαίνει σε έναν
δρόμο χωρίς επιστροφή. Μπορεί να μην λέγεται πια καπιταλισμός, αλλά να
είμαστε σίγουροι ότι θα είναι εξίσου, αν όχι περισσότερο, ολοκληρωτικός,
σάπιος, απάνθρωπος, ανήθικος, χωρίς πνεύμα και ψυχή, χωρίς ζωή.
Η μοίρα μας είναι στα χέρια μας, όχι όμως για πολύ ακόμα.
Να μετουσιώσουμε τις χιλιάδες κραυγές όλων εμάς, των από-κάτω.
Να απελευθερώσουμε τις χιλιάδες δυνατότητες του κοινωνικού πράττειν.
Να χιμήξουν χιλιάδες διάβολοι ενάντια στους θεολόγους του χρήματος, του
ωφελιμισμού, του ατομικού ανταγωνισμού, της αλλοτρίωσης, της κυριαρχίας
και της ιεραρχίας.
Να σταθούμε αντάξιοι των ιστορικών καιρών που μας έλαχαν.
Να ξαναζωντανέψουμε στη μνήμη μας τους αμέτρητους αγώνες των συντρόφων
μας στο παρελθόν. Να εκδικηθούμε για τους προγόνους μας κρατώντας ψηλά
τη σημαία της Ελπίδας γι' αυτούς που έρχονται.
Υ.Γ.: Μια επίκαιρη παραλλαγή της 11ης θέσης για τον Φόυερμπαχ
Δεν χρειάζεται να κατανοήσουμε τους «νόμους» της κίνησης του κόσμου για
να τον αλλάξουμε.
Αρκεί να αφεθούμε να νιώσουμε εμπειρικά και διαισθητικά το πόσο ζοφερός
είναι και να 'χουμε μια καλή ιδέα για το πώς θα θέλαμε να είναι.
Με άλλα λόγια, δεν μας λείπει η γνώση και η ερμηνεία του υπάρχοντος,
αλλά η ζωντάνια
της διαίσθησης, η ευρύτητα του πνεύματος, η δημιουργικότητα της
φαντασίας, η ποιότητα της κραυγής-άρνησης.
Από κει και πέρα ή ίσως και παράλληλα, είναι ζήτημα επιθυμητικής
βούλησης και απόφασης.
*Το κειμενο ειναι του λάμπε ρατ και προδημοσιευτηκε
εδω:
http://omniasuntcommunia3.blogspot.gr/2012/05/9.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου