Ελληνικός Εθνικισμός(sic)
Η βία μια Βαστίλη χτίζει για σένα και για τους άλλους, όπου φυλακίζεται το κελαηδητό του βίου μας μέσα στα βάσανα και τη βία του.
Περπάταγα χθες στα σοκάκια του μπόκοβου και της κανέλλας. Στους Αμπελόκηπους της Αθήνας, που κάποτε πικρά και κάποτε γλυκά, μα πάντα άρρηκτα, μπλέκουν τα χρώματα και φαίνονται χώματα. Στους Αμπελόκηπους των φοιτητών, των γηρατιών, των Φιλιππινέζων, του Πασχαλίδη και της Μάρθας Βούρτση.
Στην Αθήνα τη ζούγκλα, που κάθε Μόγλης θα λατρέψει για την ανομία της. Στην Αθήνα που δε θα γίνουν όλοι Ταρζάν για να μπορούν να ανεχτούν τις άγριες φαβέλες της. Παιδιά τρέχουν δίπλα απ’το συντριβάνι. Το κίτρινο κάνει σκέητμπορντ στα μάρμαρα του Άγιου Θωμά, το μαύρο παίζει μπάλα και το άσπρο ποδήλατο στο πρόσφατο πλακόστρωτο. Εναλλάξ.
Τα παιδιά δεν κατάλαβαν όλη την πλατεία χθες το βράδυ. Με φόντο ένα συντριβάνι και στο μέτωπο μια μεγάλη εκκλησιά μιλάει η Λιάνα, μια τρελλή κουκουλοφόρα, που στα ύστερα της έγινε κομμουνίστρια.
Μα της το συγχωρούνε ακόμη κι οι σύντροφοι, οι γεννημένοι σύντροφοι. «Γιατί τα λέει». Τα χώνει μ’ελληνικά Καραμανλή και πάθος Παπανδρέου. Και δεν χαλιόνται οι σύντροφοι που με το λόγο της βγάζει σκάρτο τον Πλουμπίδη. Δεν είναι ό,τι πει το κόμμα. Είναι ό,τι πει η Λιάνα για το πόπολο, τώρα.
Φαντάζει γραφική σε κάποιους περαστικούς, ίσως και σε μένα. Στέκομαι και τη χαζεύω. Εδώ θα σπάσουμε τη μπίλια της ρουλέτας, λέει πετυχημένα η σύντροφος, και τα σφυροδρέπανα πετάνε ψηλότερα απ’τ’ απέναντι καμπαναριό. Διαφωνώ με όσα λέει, τη θεωρώ υπερβολική και λάθος, αλλά τη γουστάρω που τα πιστεύει. Το πάθος της γουστάρω.
Η ομιλία τελειώνει, μια γριά δίπλα μου, με στραβά κοκάλινα γυαλιά πρεσβυωπίας και φθαρμένο σακκάκι δακρύζει. Μια νια χειροκροτεί και πεταρίζει το στήθος της από ελπίδα. Ελπίζομαι με την ελπίδα των άλλων και φεύγω.
Το επόμενο πρωί τρέχω το μάθημα. Μετρό, λεωφορείο, μετρό. Όχι απαραίτητα μ’ αυτή τη σειρά. Άλλοτε και με ποδήλατο, άλλοτε ποδαράτα. Στις φούριες τα σκας και στον κίτρινο ταρίφα. Είναι που η κίτρινη γραμμή της συγκοινωνίας αργεί να αυλακώσει τις φιλιππινέζικες κι ελληνικές μας γειτονιές. Στο ραδιόφωνο η φωνή ανακοινώνει τους πόρους που θα πενθούμε σήμερα.
Βγαίνει στον αέρα η Λιάνα. Η γραφική, από χτες. Είναι τίτλος τιμής να τρως από ένα κτήνος χτύπημα, θα πει. Και παγώνω. Συγκρατώ το θυμό με δάκρυα. Μετρό Συγγρού-Φιξ, θα πει μονόχνωτα η κοπέλα του μετρό.
Το τοτέμ του ελληνικού εθνικισμού(sic) ξανακτύπησε.
Δεν είναι φασισμός, είπαμε.
Ούτε ναζισμός.
Αυτά είναι ξενικά.
Κι ο Περικλής; Αυτός είπε πως κι’ όταν ακόµα είν’ εύκολο να έπιβληθής µε τη βία, πάλι να προσπαθής να πείσης µε το καλό, κι’ ας κουραστής περισσότερο. Τίποτα σταθερό δε γίνεται χωρίς τους «Άλλους», νουθετούσε την ατίθαση Ασπασία.
Μάλλον βάρβαρος μας βγήκε το παιδί με το ξυρισμένο κεφάλι, το άγριο βλέμμα και το αφρισμένο στόμα.
Ήρθαν να μας λευτερώσουν.
Αυτοί θα μας σώσουν.
Κι αν δεν το θέλουμε, θα το κάνουν με τη βία.
Νέα ήθη βλέπεις.
Τα παλιά ήθη είναι για φτύσιμο. Μα τα νέα είναι για οδυρμό και κλάμα και εθνική ντροπή.
Μια κρίσιμη βίαιη στιγμή είναι η ιστορική εποχή μας ετούτη, ένας κόσμος γκρεμίζεται, ένας άλλος δεν έχει ακόμα γεννηθεί.
Γι’ αυτόν φοβάμαι περισσότερο.
