Πάλι καλά να λέμε...

Πάλι καλά να λέμε...

Tου Παντελη Μπουκαλα

Πάλι καλά να λέμε που υπάρχουν οι «κόκκινες γραμμές», σκληρές, ανελαστικές, τείχη σωστά, απόρθητα.

Πάλι καλά που τις γραμμές αυτές τις σέβονται και τις τιμούν και οι τρεις της συμμετοχικής μας κυβέρνησης, έστω κι αν μέχρι πρότινος είχαν σαφώς διαφορετικές (ή και αντίπαλες) χρωματοπολιτικές αντιλήψεις.

Πάλι καλά που υπάρχει ο νέος νόμος του Μωυσέως, η «προγραμματική συμφωνία των τριών», για να μας προστατεύει όπως το δίχτυ τον ακροβάτη, έστω κι αν, στην περίπτωσή μας, κάποιοι λησμόνησαν να επιδιορθώσουν το δίχτυ, να το μπαλώσουν· και πέφτουμε έτσι στο κενό.

Πάλι καλά που υπήρξε ο σχεδόν τριήμερος ανένδοτος, ο σκληρότατος αγώνας του κ. Βενιζέλου και του κ. Κουβέλη (μετόχων προς στιγμήν του κινήματος «δεν υπογράφω! δεν υπογράφω!»), για να μη γίνουν οριζόντιες περικοπές, για να μην υπάρξει περαιτέρω απομύζηση όσων έχουν μείνει ήδη χωρίς χυμό, να μην πληγούν οι ευαίσθητες ομάδες κτλ. κτλ.

Πάλι καλά. Γιατί αλλιώς... Αλλιώς, οι ήδη μειωμένες συντάξεις θα μειώνονταν και άλλο. Αλλιώς, θα κοβόταν λίγο ακόμα η εξωφρενική, είναι η αλήθεια, σύνταξη του ΟΓΑ, την προστασία της οποίας την είχε αναλάβει αυτοπροσώπως διά δεσμευτικών δηλώσεών του ο νυν πρωθυπουργός, αν θυμάμαι καλά (άλλωστε, το ζήτημα δεν είναι η δική μου ξύπνια ή κοιμωμένη μνήμη, αλλά η δική του).

Πάλι καλά. Αλλιώς, θα ξανάμπαινε υπό συζήτηση το όριο συνταξιοδότησης, με στόχο να δουλεύουμε ώσπου να γίνει επιτέλους νόμος του κράτους το Κείων νόμιμον – ξέρετε, το έθιμο εκείνο που επέβαλε την αυτοκτονία σε όσους περνούσαν τα εβδομήντα, ώστε να μπορεί η κοινότητα να κρατιέται στα πόδια της δίχως περιττά βάρη. Ενώ τώρα... Τώρα, τίποτε από όλα τούτα δεν γίνεται.

Πάλι καλά να λέμε που δεν έχουμε μόνον έναν κυβερνητικό υπερασπιστή των συμφερόντων μας αλλά τρεις, ευγενώς αμιλλωμένους. Γιατί αλλιώς... Αλλιώς, δεν θα καταργούνταν ποτέ ο κεφαλικός φόρος που φιλοδώρησαν οι οικονομικοί εγκέφαλοι σε όσους έβαλαν πέντε μέτρα τσιμέντο πάνω από το κεφάλι τους, και υποχρεώθηκαν να πληρώνουν και να ξαναπληρώνουν νοίκι για να μπορούν να απολαμβάνουν το απόκτημά τους, όπως άλλωστε ορίζουν οι κείμενοι νόμοι. Ενώ τώρα... Τώρα, το ’παν και το ’καναν, στα δικά τους ρήματα πειθόμενοι. Χαράτσι τέλος. Τέλος, δηλαδή, διά των λογαριασμών της ΔΕΗ. Θα βρεθεί άλλος τρόπος· «ισοδύναμος».

Πάλι καλά που ο κυβερνητικός Κέρβερος προστατεύει άυπνος τον δέκατο τρίτο και τον δέκατο τέταρτο μισθό, καθώς και τη δέκατη τρίτη και τη δέκατη τέταρτη σύνταξη. Αλλιώς θα είχαν επιπέσει καταπάνω τους αδηφάγοι οι τροϊκανοί και θα τους ξεκοκάλιζαν. Ενώ τώρα... «Μα δεν βγαίνουν οι αριθμοί, μα είχαμε ήδη υπογράψει, μα είναι και η αξιοπιστία της χώρας» – αυτός είναι οι αντίλογος. Μόνο που όλα τούτα ήταν εξαρχής γνωστά, και στις προεκλογικές μέρες της τόσης γενναιοδωρίας και στις μετεκλογικές, όταν χαράζονταν οι «κόκκινες γραμμές». Οπότε; Πού η συνέπεια και πού η ευθύνη;

kathimerini