Αυτή την κρίσιμη ώρα, ώρα θλίψης και ηττοπάθειας, η κυβέρνηση είχε
μια ευκαιρία να τονώσει αδαπάνως το φρόνημα των πολιτών: να νομοθετήσει
ένα φορολογικό σύστημα δίκαιο, αποτελεσματικό και ευεφάρμοστο. Δεν το
έκανε. Μέχρι στιγμής, ό,τι διαρρέει ως νέα φορολογική νομοθεσία δεν
φαίνεται να είναι ούτε απλούστερη ούτε δικαιότερη· αντιθέτως, τιμωρεί
φορολογικά τις οικογένειες με παιδιά, σε έναν πληθυσμό υπό δημογραφικό
μαρασμό, ενώ ταυτοχρόνως δεν μαθαίνουμε για κάποιο νέο δραστικό
μηχανισμό προς ανάσχεσιν της φοροδιαφυγής. Εξ όνυχος τον λέοντα. Η
φορολόγηση είναι πεδίο όπου κατ’ εξοχήν δοκιμάζεται το δημοκρατικό
κράτος: αν μπορεί να υποστηρίξει την ισοπολιτεία και την ισονομία, αν
θέλει να είναι κράτος δικαίου και κράτος λειτουργικό.
Ομως τέτοιες
πράξεις προϋποθέτουν επίγνωση της πραγματικότητας, ότι η κυβέρνηση
εισακούει τις βαθύτερες ανάγκες της κοινωνίας, τις μεταβαλλόμενες
προσδοκίες της. Αυτό δεν συμβαίνει. Υπάρχει μια χρονική διαφορά μεταξύ
πολιτικού συστήματος και κοινωνίας. Το πολιτικό σύστημα, χαμηλών
ικανοτήτων ούτως ή άλλως, δαπανά ενέργεια και πολύτιμο χρόνο για την
αυτοσυντήρησή του και την αναπαραγωγή του την παρασιτική.
Η κοινωνία,
μετά τρία χρόνια απωλειών και κλιμακούμενης οδύνης, έχει μεταβάλει στάση
και συμπεριφορά σε πολλούς τομείς του βίου· έχει χαμηλώσει τον ορίζοντα
προσδοκιών, έχει προσαρμοστεί εξ ανάγκης σε χαμηλότερο επίπεδο
διαβίωσης, σε άλλους όρους εργασίας· για μέγα μέρος του πληθυσμού μόνη
ωστική δύναμη είναι το ένστικτο επιβίωσης.
Ως εκ τούτου πολλοί Ελληνες
είναι ήδη έτοιμοι για αλλαγές, είναι ήδη μετασχηματισμένοι ψυχικά και
αναμένουν ένα σχέδιο, στόχους, μια ανανεωμένη αίσθηση συνανήκειν. Εν τω
μεταξύ, εν απουσία σχεδίου και στόχων, μεταναστεύουν, υποβαθμίζουν τις
ανάγκες τους, ζαρώνουν, δραπετεύουν από τη συλλογικότητα. Το πολιτικό
σύστημα αδυνατεί όχι μόνο να συγχρονιστεί με την κοινωνία που του
αντιστοιχεί, με τον κυρίαρχο και νομιμοποιό λαό, αλλά αδυνατεί ακόμη και
να αντιληφθεί τους μείζονες μετασχηματισμούς που συντελούνται.
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου