Το «παράπονο» της Αριστεράς

Το «παράπονο» της Αριστεράς

του Χρήστου Λάσκου

Λίγες  μέρες έχουν περάσει από όταν τελείωσε το Συνέδριο «Εκκλησία και Αριστερά», και η αίσθηση πως κάτι ιδιαίτερα σημαντικό συνέβη στη διάρκειά του, στον πρώτο όροφο της παλιάς Φιλοσοφικής Σχολής, είναι ακόμη έντονη.

Αν έπρεπε να εντοπίσω ένα πράγμα που μου έκανε εντύπωση αυτό ήταν η πολύ μεγάλη παρουσία νέων ανθρώπων από τον θεολογικό χώρο, φοιτητών και φοιτητριών, που σαν να περίμεναν από καιρό μια τέτοια ευκαιρία συνάντησης και έντονης ανταλλαγής απόψεων, διαφωνιών και συγκλίσεων. Και όσοι από τη ριζοσπαστική Αριστερά συμμετείχαμε αποκτήσαμε τη δυνατότητα να αντιληφθούμε πως ο δημοκρατικός κομμουνισμός της εποχής μας μπορεί να βρει έναν πολύ καλό, προσεκτικό και ευφυή συνομιλητή στο πρόσωπο αυτών των νέων ανθρώπων.

Πολύ περισσότερο, μάλιστα, όταν η εμπειρία αυτών των δύο ημερών μας έδειξε πως ανάμεσά μας, μεταξύ των πιο συνεπών και δραστήριων μελών μας –και όχι μόνο μεταξύ των πρόσφατων ψηφοφόρων μας– υπάρχουν άνθρωποι με έντονο το θρησκευτικό συναίσθημα.  Μια από τις καλές συντρόφισσες της τοπικής κέντρου Θεσσαλονίκης μου έλεγε, μετά από το τέλος της πρώτης συνεδρίας, πόσο αποενοχοποιητικά λειτούργησε για την ίδια η συζήτηση, που έγινε στη διάρκειά της.

Μετά το τέλος της ομιλίας μου, ένας από τους ανθρώπους που την παρακολούθησαν προσεκτικά, αρκετά μεγάλης ηλικίας, με παρότρυνε, εκεί μπροστά στους συμμετέχοντες επισκόπους και άλλους ιερωμένους, να του πω ποιο είναι το μεγαλύτερο παράπονο που έχει η Αριστερά από την Εκκλησία. Αφού διευκρίνισα πως για το συγκεκριμένο ζήτημα δεν υπάρχει δεσμευτική απόφαση κάποιου κομματικού οργάνου (!), απάντησα: Όχι παράπονο, αλλά μεγάλη μου απορία είναι πώς πολλοί άνθρωποι της Εκκλησίας καταφέρνουν να νιώθουν κοντύτερα στην καπιταλιστική θέσμιση της ζωής, από ό,τι σε αυτήν που διακηρύσσει, και για την οποία παλεύει επί αιώνες, το κομμουνιστικό ή το αναρχικό κίνημα, οι αγωνιστές των οποίων, όπως ακριβώς και τα ευαγγέλια, δεν είναι μόνο υπέρ των φτωχών, αλλά, πράγμα που είναι το ίδιο, και εναντίον των πλουσίων και –με τα λόγια του μεγάλου θεολόγου του 20ού αι. Karl Barth– του «σχεδόν απόλυτα δαιμονικού» συστήματος, που τους παράγει και τους συντηρεί. Νομίζω, πως, ως άνθρωπος της Εκκλησίας ο ίδιος, ικανοποιήθηκε.

Φωτογραφία του Van Velichko, από το flickr. 

Γραφεία της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης, Βενετία, 2007. Στον τοίχο σφυροδρέπανα, η σημαία του κόμματος και, λίγο παραπέρα, εικονοστάσι με τον Χριστό. 

 http://enthemata.wordpress.com