Η στρατηγική της έντασης και ο ΣΥΡΙΖΑ

Η στρατηγική της έντασης και ο ΣΥΡΙΖΑ

Αντώνης Νταβανέλλος 

Η στρατηγική της έντασης -με πρότυπο την πολιτική της ιταλικής ψυχροπολεμικής Δεξιάς, των «μολυβένιων» χρόνων- στρέφεται άμεσα κατά του ΣΥΡΙΖΑ, απειλώντας να ακυρώσει την προοπτική μιας κυβέρνησης της Αριστεράς. Όμως ταυτόχρονα, θα κριθεί από την στάση που θα αντιπαρατάξει το ενωτικό εγχείρημα της ριζοσπαστικής Αριστεράς.

Την ώρα που γρά­φο­νται αυτές οι γραμ­μές, η αστυ­νο­μία ει­σβά­λει στην κα­τά­λη­ψη της Λέλας Κα­ρα­γιάν­νη. Ει­σβά­λει σε μια «ιστο­ρι­κή» κα­τά­λη­ψη, από το 1988, που επι­βί­ω­σε μέσα από «40 κύ­μα­τα», σε αυτήν την πο­λυ­ε­τή πο­λι­τι­κή ιστο­ρία (που συ­μπε­ρι­λαμ­βά­νει την εξαι­ρε­τι­κά επι­θε­τι­κή κυ­βέρ­νη­ση Μη­τσο­τά­κη της πε­ριό­δου 1989-92, αλλά και την κυ­βέρ­νη­ση Κα­ρα­μαν­λή της επο­χής πριν και μετά το Δε­κέμ­βρη του ’08).

---

Η τρι­κομ­μα­τι­κή κυ­βέρ­νη­ση, που δεί­χνει απο­φα­σι­σμέ­νη να υλο­ποι­ή­σει την προ­ε­κλο­γι­κή δέ­σμευ­ση του Σα­μα­ρά, περί «ανα­κα­τά­λη­ψης των πό­λε­ων», είναι μια κυ­βέρ­νη­ση που στη­ρί­ζε­ται στις ψή­φους των σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τών του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ. Οι Ευάγ­γε­λος Βε­νι­ζέ­λος και Φ. Κου­βέ­λης, μέσω της πρόσ­δε­σής τους στον Αντ. Σα­μα­ρά, κα­τα­λή­γουν προσ­δε­δε­μέ­νοι στην ουρά του Μι­χα­λο­λιά­κου, που με σα­φή­νεια έχει δη­λώ­σει ότι το θηρίο της ΧΑ δεν θα μεί­νει ικα­νο­ποι­η­μέ­νο, παρά μόνον αν η αστυ­νο­μία «εκ­κε­νώ­σει» όλες τις κα­τα­λή­ψεις, σε όλη τη χώρα, και δεν οδη­γή­σει τους κα­τα­λη­ψί­ες σι­δε­ρο­δέ­σμιους σε δίκες για κα­κουρ­γή­μα­τα.

Η επί­κλη­ση του συ­ντάγ­μα­τος και της νο­μι­μό­τη­τας, για να στη­ρι­χθεί αυτή η τα­κτι­κή, είναι προ­φα­νώς πα­ρα­πει­στι­κή. Ου­δείς κυ­βερ­νη­τι­κός ασχο­λεί­ται πχ με τη νο­μι­μό­τη­τα του με­γα­λύ­τε­ρου αυ­θαί­ρε­του στην Ευ­ρώ­πη (του Mallτου Λάτση), ή με την κα­τά­λη­ψη πο­λυ­ε­τούς διαρ­κεί­ας των φι­λέ­των της πα­ρα­λια­κής από τα νυ­χτο­μά­γα­ζα με τους μπρά­βους.

Σε μια χώρα με τε­ρά­στιο πρό­βλη­μα ανερ­γί­ας, όπου οι νέοι επι­ζούν πλέον στην οι­κο­γε­νεια­κή εστία μέχρι τα 40, σε μια χώρα με εκα­το­ντά­δες χι­λιά­δες κλει­στά, «ανα­ξιο­ποί­η­τα», σπί­τια, είναι έκ­πλη­ξη το γε­γο­νός ότι οι κα­τα­λή­ψεις πε­ριο­ρί­ζο­νται στις, πε­ρί­που, 40 πα­νελ­λα­δι­κά. Κα­τα­λή­ψεις, όπως της Λ. Κα­ρα­γιάν­νη, υπάρ­χουν –και συ­νε­χί­ζουν ανε­νό­χλη­τες- σε όλη την Ευ­ρώ­πη: στη συ­ντη­ρη­τι­κή Ολ­λαν­δία, στη Γερ­μα­νία της Μέρ­κελ, στη Γαλ­λία του Σαρ­κο­ζί ή του Ολάντ, στην Ιτα­λία του Μπερ­λου­σκό­νι, στην Ισπα­νία, στη Βρε­τα­νία κ.ο.κ. και μά­λι­στα σε με­γα­λύ­τε­ρη «πυ­κνό­τη­τα» απ’ ότι στη «ρι­ζο­σπα­στι­κή» Ελ­λά­δα.

Ο στό­χος της κυ­βέρ­νη­σης Σα­μα­ρά είναι, λοι­πόν, άλλος: Επι­λέ­γει τις κα­τα­λή­ψεις και τους κα­τα­λη­ψί­ες, ως «αδύ­να­μο κρίκο» για να επι­βά­λει την πο­λι­τι­κή πυγ­μής, την πο­λι­τι­κή του νόμου και της τάξης, πάνω σε όλη την «αλυ­σί­δα», πάνω στο κί­νη­μα αντί­στα­σης στα μνη­μό­νια, στο ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα και –ασφα­λώς- στην Αρι­στε­ρά. Ου­δείς δι­καιού­ται να αγνο­εί ή να ξεχνά ότι η θη­ριώ­δης ανα­φο­ρά στους «νοι­κο­κυ­ραί­ους», ήταν η πο­λε­μι­κή κραυ­γή της Δε­ξιάς (του Κ. Μη­τσο­τά­κη και του, τότε έξαλ­λου Ον­νε­δί­τη, Π. Κα­μέ­νου) ενά­ντια στη θρυ­λι­κή απερ­γία των ερ­γα­ζο­μέ­νων στην ΕΑΣ, ήταν η άγρια συ­ντη­ρη­τι­κή ταύ­τι­ση της ΝΔ με τα τρω­κτι­κά της αγο­ράς που απει­λού­σαν, τότε, να αρ­πά­ξουν τα λε­ω­φο­ρεία και τις δη­μό­σιες συ­γκοι­νω­νί­ες.

Η στρα­τη­γι­κή της έντα­σης -με πρό­τυ­πο την πο­λι­τι­κή της ιτα­λι­κής ψυ­χρο­πο­λε­μι­κής Δε­ξιάς, των «μο­λυ­βέ­νιων» χρό­νων- στρέ­φε­ται άμεσα κατά του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, απει­λώ­ντας να ακυ­ρώ­σει την προ­ο­πτι­κή μιας κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς. Όμως ταυ­τό­χρο­να, θα κρι­θεί από την στάση που θα αντι­πα­ρα­τά­ξει το ενω­τι­κό εγ­χεί­ρη­μα της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς.

Η γνώμη μας είναι ότι η στρα­τη­γι­κή αυτή θα ανα­τρα­πεί –γιατί υπο­τι­μά το θυμό και την οργή της κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας ενά­ντια στους «από πάνω»- αν, επα­να­λαμ­βά­νου­με αν, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ επι­δεί­ξει αντο­χή στην πίεση. Και αντο­χή ση­μαί­νει επι­μο­νή στο αρι­στε­ρό πρό­γραμ­μα, επι­μο­νή στη ρι­ζο­σπα­στι­κή τα­κτι­κή, αλλά επί­σης αλ­λη­λεγ­γύη και στή­ρι­ξη στους αν­θρώ­πους μας που κάθε φορά –και με όποια αφορ­μή- το σύ­στη­μα βάζει στο στό­χα­στρο. Η δε αλ­λη­λεγ­γύη και στή­ρι­ξη –απα­ραί­τη­το συ­στα­τι­κό ακόμα και της χα­λα­ρό­τε­ρης «κομ­μα­τι­κό­τη­τας»- οφεί­λε­ται προς κάθε πλευ­ρά. Την οφεί­λου­με όταν ο αντί­πα­λος χτυπά τον Δρα­γα­σά­κη, τον Βού­τση ή τον Λα­φα­ζά­νη, την οφεί­λου­με επί­σης όταν χτυπά τον Δια­μα­ντό­ου­λο, τον Κα­ρα­γιαν­νί­δη ή τη Γαϊ­τά­νη… Γιατί ξέ­ρου­με ότι ο αντί­πα­λος θέλει να χτυ­πή­σει όλο τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, θέλει να κα­τε­δα­φί­σει όλη την προ­ο­πτι­κή της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς.

Το χτύ­πη­μα των κα­τα­λή­ψε­ων –όπως στη Βίλα Αμα­λί­ας, όπως στην Πα­τη­σί­ων και Σκα­ρα­μα­γκά, όπως στη Λ. Κα­ρα­γιάν­νη- είναι μόνο η αρχή. Αυτό που παί­ζε­ται είναι η «νο­μι­μό­τη­τα» των ερ­γα­τι­κών και λαϊ­κών αγώ­νων, η νο­μι­μό­τη­τα της ανα­τρε­πτι­κής, της αρι­στε­ρής πο­λι­τι­κής. Σε μια χώρα όπου η Αρι­στε­ρά, εκλο­γι­κά, ξε­περ­νά το 35%, δεν πρέ­πει να επι­τρέ­ψου­με να επι­βλη­θεί η ακρο­δε­ξιά πο­λι­τι­κή του Σα­μα­ρά και των θλι­βε­ρών κολ­λα­ού­ζων του.

 http://rproject.gr