Δεν αποτελεί μνημονιακή υποχρέωση η κάθαρση του πολιτικού συστήματος,
είναι λαϊκή απαίτηση. Η κοινωνία φαίνεται να τη θέλει διακαώς
πιστεύοντας πως χωρίς κάθαρση του πολιτικού συστήματος, χωρίς να
πληρώσουν εκείνοι που διέλυσαν τη χώρα, που έφαγαν με χρυσά κουτάλια και
ήπιαν στην υγεία των κορόιδων, η Ελλάδα δεν μπορεί να πάει μπροστά.
Οπως θα περίμενε κανείς, στο σημείο που έχουμε φτάσει, οι βουλευτές να
μην τροφοδοτούν το αίσθημα απαξίωσης των πολιτών απέναντι στο πολιτικό
σύστημα. Ανοησίες.
Η εικόνα της ολομέλειας προχθές δίνει το δικαίωμα
ακόμη και σε όσους διατηρούσαν μια μικρή ελπίδα, να την πετάξουν στην
τουαλέτα και να τραβήξουν το καζανάκι. Η χώρα ασθμαίνει. Η αγωνία της
φτώχειας, κι αν τρύπωσε στην κοινωνία, έμεινε αμήχανη και σιωπηλή σε
κάποια γωνία. Κρίση, απολυμένοι, κομμένοι μισθοί, κλειστά μαγαζιά. Αλλά
είναι το ανεπίγνωστο και ταυτόχρονα συνειδητό ξεγύμνωμα των λέξεων από
το νόημά τους: κάθαρση, συναίνεση, μεταρρύθμιση, εξυγίανση, θυσίες,
απολύσεις...
Και την ώρα που κόβονται κομμάτια από το σώμα μας –σχολεία,
πανεπιστήμια, νοσοκομεία–, το μόνο χειρότερο από τον ακρωτηριασμό είναι ο
μάταιος ακρωτηριασμός. Είναι αφόρητη η αίσθηση πως μπορεί η θυσία να
χάνεται σε ένα κενό, σε μια μαύρη τρύπα. Η σωτηρία –η διάσωση της
ελληνικής οικονομίας– παραμένει εκκρεμής και εξαρτώμενη πλήρως από τους
δανειστές μας και την εκταμίευση κάθε φορά της... επόμενης δόσης.
Οι χρεωμένες χώρες δεν είναι καταδικασμένες να είναι υποτελείς και στους
δανειστές τους. Ούτε είναι υποχρεωμένες να θυσιάζουν τους πολίτες τους
σε ανώφελες προσπάθειες πληρωμής χρεών που δεν μπορούν να αποπληρωθούν,
αλλά απλώς βυθίζουν τις οικονομίες τους σε ακόμη μεγαλύτερη εξάρτηση από
τους δανειστές τους. Κόντρα σε όλες τις «υπουργικές» δηλώσεις,
οφείλουμε να βλέπουμε την πραγματικότητα μιας οικονομίας που παραμένει
σε βαθιά κρίση, με οδυνηρό κόστος για τους σημερινούς εργαζομένους, αλλά
και για το μέλλον του έθνους μας.
Ομως, στη δική μας περίπτωση, η ολική έκρηξη της κοινωνίας είναι ζήτημα
χρόνου. Εκεί θα έρθει η στιγμή της αλήθειας, και για εμάς και για τους
έξω.
Οι αδυναμίες της ελληνικής οικονομίας είναι δομικές και είναι χρόνιες.
Τις γνωρίζουμε όλοι, αλλά τώρα συνειδητοποιούμε ραγδαία και επώδυνα ότι
πτωχεύουμε, θύματα δολίων και ανίκανων πολιτικών. Οι εξουσίες και οι
προπαγανδιστικοί μηχανισμοί του πολιτικού κατεστημένου μέχρι πότε θα
χρησιμοποιούν τα μεγάλα ψέματα σαν «όχημα» για τις μισές αλήθειες;
Ο μηχανισμός των χρεών είναι η σύγχρονη μάστιγα που εγκλωβίζει τους
λαούς, καθώς χάνεται ο έλεγχος των περιουσιακών στοιχείων και των
βασικών υποδομών μιας χώρας και παγιδεύει τους πολίτες και την
οικονομία. Η περιουσία της απαλλοτριώνεται και κατάσχεται. Ή τα έσοδα
από αυτήν δεσμεύονται από τους δανειστές με παρόμοιες συνέπειες: την
οικονομική ανέχεια και τη χρόνια ύφεση, με αποτέλεσμα τη συντριβή του
βιοτικού επιπέδου, το οποίο το σύστημα υποσχόταν στον λαό πριν από μία
γενιά. Αλλά τα «πακέτα βοήθειας», όπως κατ’ ευφημισμόν αποκαλούνται τα
Μνημόνια, σαν να είναι κάτι απαραίτητο για την επιβίωση της οικονομίας
και της απασχόλησης, όταν στερούνται αναπτυξιακών προοπτικών, καταντούν
ένας μηχανισμός αφαίμαξης του πλούτου μιας χώρας από τους διεθνείς
δανειστές της.
Τα επιχειρήματα που επιστρατεύονται για να δικαιολογήσουν τα σκληρά
μέτρα και τον πόνο που επιβάλλουν στον κόσμο, αλλάζουν από μέρα σε μέρα.
Ομως η πραγματικότητα δείχνει ότι οι πολιτικές τους σακατεύουν την
οικονομία και την κοινωνία.
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου