Ποιοι κρύβονται πίσω από τη λίστα Λαγκάρντ;

Ποιοι κρύβονται πίσω από τη λίστα Λαγκάρντ;

Της Ζέζας Ζήκου

Με το ερώτημα αυτό, η γαλλική εφημερίδα Le Monde σε εκτενές ρεπορτάζ για την Ελλάδα επισημαίνει ότι ο τρόπος με τον οποίο διεξάγεται η έρευνα για τη λίστα Λαγκάρντ δημιουργεί την εντύπωση ότι επιχειρείται να συσκοτισθεί η υπόθεση και να μην αποκαλυφθεί η εμπλοκή πρώην και νυν πολιτικών παραγόντων. Στο επίκεντρο της δημοσιότητας και των ερευνών βρίσκονται «όλως περιέργως» απλοί υπάλληλοι εταιρειών και υπουργείων, ενώ οι πραγματικά εμπλεκόμενοι μένουν στο σκοτάδι, αναφέρει η εφημερίδα. Κάτω από τον τίτλο «Καμπανάκι για την έκρηξη μίσους στην Ελλάδα», κάνει, επίσης, λόγο για ένα εκρηκτικό κοκτέιλ λαϊκισμού, ρατσισμού, αντισημιτισμού και ξενοφοβίας με αναφορές στην άνοδο της «ρατσιστικής νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής». Στο ρεπορτάζ επισημαίνεται η έκρηξη της ρατσιστικής βίας στην Ελλάδα με αναφορά στην πρόσφατη δολοφονία του νεαρού Πακιστανού από έναν 29χρονο Ελληνα πυροσβέστη και τον 24χρονο φίλο του, στο σπίτι του οποίου βρέθηκαν φυλλάδια της Χρυσής Αυγής και αντίγραφα του Mein Kampf, του Αδόλφου Χίτλερ. «Η δημοκρατία στην Ελλάδα δοκιμάζεται, τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους», αναφέρει η εφημερίδα σε μία φράση όλο υπονοούμενα. Και έχει δίκαιο. Οι δικές μας πληροφορίες λένε ότι κάποιοι δικαστές έχουν ανοίξει το κουτί της Πανδώρας, που περιέχει μεγάλα σκάνδαλα και ότι σχεδόν κανείς διεφθαρμένος δεν πρόκειται να γλιτώσει. Η επιχείρηση «Καθαρά χέρια» α λα ελληνικά είναι ίσως η τελευταία ευκαιρία για να ξαναβρεί η πολιτική στην Ελλάδα τη χαμένη τιμή της. Προφανώς, στην περίπτωση της Ελλάδας, δεν αρκεί η πολιτική βούληση για να γίνει μια επιχείρηση «Καθαρά χέρια» όπως παλιότερα στην Ιταλία (η οποία δεν κατέληξε και σε μεγάλη κάθαρση). Ελπίζω η Ελλάδα να ζήσει μια ελληνική επιχείρηση «Καθαρά χέρια», την οποία θα προχωρήσουν μέχρι το τέλος έντιμοι δικαστικοί σε αγαστή συνεργασία με πολιτικούς που δεν «μασάνε». Ο Τσοχατζόπουλος και ο Παπαγεωργόπουλος καταδικάστηκαν σε ποινές που κατέπληξαν για την αυστηρότητά τους! Για τους πολλούς το 2013 θα είναι «μαύρο», αφού οι απαιτήσεις του τελευταίου Μνημονίου θα αρχίσουν να γίνονται αφόρητες. Απεργίες, διαμαρτυρίες, διαδηλώσεις. Ομως, όλες αυτές οι εκδηλώσεις εκφράζουν την ευρύτερη απόρριψη μιας πολιτικής ελίτ που καταργεί βασικά δημοκρατικά δικαιώματα, όπως η προστασία της εργασίας και η στήριξη της κοινωνίας. Η χώρα έχει παγιδευθεί σε έναν ζοφερό φαύλο κύκλο λιτότητας και ύφεσης. Σύμφωνοι, δεν είναι ένα ολοκληρωμένο ριπλέι της Μεγάλης Υφεσης του ’30 στις ΗΠΑ, αλλά αυτό δεν είναι παρηγοριά. Η ανεργία γίνεται καταστροφικά υψηλή. Και οι δημοκρατικές αξίες βρίσκονται υπό πολιορκία. Οπως κάθε κατεστημένη εξουσία διαχρονικά, έτσι και οι πολιτικοί ηγέτες αναγκάζονται να δίνουν μάχες, συμμαχώντας με πρόσκαιρους και αμφιλεγόμενους συμμάχους. Οι πολιτικοί δεν τολμούν να τονώσουν τη ζήτηση, την κατανάλωση ή την απασχόληση. Δεν τολμούν ούτε να προσφέρουν ρευστότητα στην πραγματική οικονομία. Για να σωθεί όμως η Ευρωζώνη, η Ευρώπη θα πρέπει να ζει σε μόνιμη ύφεση, με τις χώρες της Μεσογείου σε οικονομική σκλαβιά, για χάρη ενός υπερτιμημένου νομίσματος. Οχι, δεν πρόκειται για κινδυνολογίες. Τόσο στο πολιτικό όσο και στο οικονομικό μέτωπο είναι σημαντικό να μην πέσουμε στην παγίδα της σύγκρισης με το Κραχ. Η υψηλή ανεργία δεν είναι «καλή», μόνο και μόνο επειδή δεν έχει φτάσει στα επίπεδα του 1933: και οι δυσοίωνες πολιτικές τάσεις δεν πρέπει να απορρίπτονται, μόνο και μόνο επειδή δεν έχει εμφανιστεί ακόμη κάποιος Χίτλερ.