Παναΐαμ, help us

Παναΐαμ, help us: ο κοινωνικός πόλεμος στην Κύπρο· ή όλοι ή κανένας: εικοσάωρο και μισθός για όλους

badart
φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Προ δύο ή τριών ημερών, οι πολυάριθμοι διαδηλωτές τραπεζικοί υπάλληλοι στη Λευκωσία της Κύπρου διαμαρτύρονταν και φώναζαν το εξής σύνθημα: ή όλοι ή κανένας. Ως συλλέκτης  και μελετητής των κεντρικών συνθημάτων εξεγέρσεων και κοινωνικοπολιτικών επαναστάσεων, το σύνθημα μου θύμισε το ubutu, στη γλώσσα των Ζουλού, που σημαίνει “όλοι μαζί” και ήταν το κεντρικό σύνθημα της πολλές δεκαετίες διαρκείσας νοτιοαφρικάνικης επανάστασης. Θα ήθελα σήμερα να συγκρίνω το ubutu με το ή όλοι ή κανένας, μιας και το κυπριακό σύνθημα προέρχεται από μια συγκυρία γενίκευσης, όξυνσης και κλιμάκωσης του κοινωνικού πολέμου, της κοινωνικής επανάστασης δηλαδή.

    Το ubutu είναι νομίζω σαφές, αν και ελλιπές. Δεν είναι όμως ελλιπές, από τη στιγμή που το ευκόλως εννοούμενο είναι πολύ ευκόλως εννοούμενο: ubutu κατά του αντιπάλου. Αλλά το ή όλοι ή κανένας φαίνεται ότι δεν είναι σαφές διότι είναι ελλιπές με ένα τρόπο που δεν μας βοηθά να εννοήσουμε το ευκόλως εννοούμενο. Μιας όμως και η απάντηση στα δύσκολα ερωτήματα αναζητείται μέσω της απλότητας, θα πρέπει να εννοήσουμε το σύνθημα ή όλοι ή κανένας ως  προεξαγγελία γενικής και διαρκούς απεργίας των τραπεζοϋπαλλήλων της Κύπρου. Ας αποκωδικοποιήσουμε λοιπόν το σύνθημα:

ή (θα εργαζόμαστε) όλοι ή κανένας

     Μαθαίνω ότι σήμερα, Δευτέρα, 25 Μαρτίου οι τραπεζοϋπάλληλοι όντως απεργούν, παρόλο που οι Τράπεζες είναι κλειστές και δεν ανοίξουν αύριο, Τρίτη, 26 Μαρτίου όπως προβλεπόταν, αλλά μετά από μέρες, κανείς δεν ξέρει πόσες. Οπότε, δεν μπορούμε να μιλάμε για απεργία – απεργία θα υπάρξει ή δεν θα υπάρξει μόνο όταν θα ανοίξουν τα καταστήματα των Τραπεζών. Και νομίζω ότι θα υπάρξει, κανείς δεν γνωρίζει όμως για πόσες μέρες  και ποια θα είναι η έκβασή της. Είναι ένα ζήτημα, διαισθάνομαι, με το οποίο θα ασχοληθούμε και πάλι στο εγγύς μέλλον. Ούτως ή άλλως, η γενίκευση, όξυνση και κλιμάκωση του κοινωνικού πολέμου, τώρα και στην Κύπρο, μας διαβεβαιώνει ότι όχι τα επόμενα χρόνια αλλά οι επόμενες δεκαετίες θα είναι μια εποχή πολυτάραχων και έντονων και αμείλικτων και αδυνώπητων κοινωνικών συγκρούσεων.Θα μας δοθεί λοιπόν η ευκαιρία να συζήσουμε για πολλά ζητήματα – δεν βιαζόμαστε ούτε και ανυπομονούμε.

    Η όξυνση και κλιμάκωση του κοινωνικού πολέμου και στην Κύπρο θέτει το ζήτημα του τρόπου διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου. Οι υποτελείς στην Κύπρο αντιμετωπίζουν το φάσμα της ανεργίας, της φτώχειας, της εξαθλίωσης, του άγχους, της ανασφάλειας, της ταπείνωσης και του εξευτελισμού. Πριν λίγες μέρες, ζώντας το κυπριακό όνειρο, μια μεταμοντέρνα εκδοχή του αμερικάνικου αντίστοιχου, δεν μπορούσαν καν να φανταστούν τι τους περίμενε. Πριν  λίγες μέρες ανήκαν στο στρατόπεδο των νικητών, σήμερα η γεύση της ήττας είναι πολύ πιρκή στο στόμα τους και στον εγκέφαλό τους, σε όλο τους το κορμί, σήμερα ανήκουν στο στρατόπεδο των ηττημένων. Υφίστανται και βιώνουν την ήττα, αυτό που επικρατεί είναι το διάχυτο βίωμα της ήττας. Πρόκειται περί συναισθήματος και οφείλουμε να σκεφτούμε επί του συναισθήματος της ήττας.

    Μετά τον κλονισμό, μετά το σοκ της μη αναμενόμενης, της αναπάντεχης ήττας, οι ηττημένοι, αργά ή γρήγορα, καταφεύγουν στη σκέψη και αναζητούν απαντήσεις σε κάποια βασικά ερωτήματα. Για πόσο καιρό θα βιώνουμε την κατάσταση του ηττημένου; Είναι δυνατόν, μας παίρνει να επιστρέψουμε στον χαμένο παράδεισο, στο κυπριακό όνειρο, στο στρατόπεδο των νικητών; Κι αν όχι, τι θα κάνουμε; Θα είμαστε μια ζωή ηττημένοι και κοσμοξεφτιλισμένοι;

    Σε αυτά τα ερωτήματα θα απαντήσουν, αργά ή γρήγορα, θέλοντας κια μη,  όχι μόνο οι Υποτελείς στην Κύπρο αλλά και στο Ελλάντα και στην Ιταλία, την Ισπανία, την Ιρλανδία, την Πορτογαλία, την Ουγγαρία, Τσεχία, Σλοβακία και σε άλλες χώρες. Δεν αναφέρω την Γαλλία διότι εκεί δεν έχει ξεκαθαριστεί εάν το διεθνές κεφάλαιο θα κάνει ντου ή όχι, εάν δηλαδή οι Υποτελείς της Γαλλίας ταχθούν με το μέρος του Κυρίου τους, όπως στη Γερμανία και τους απηνείς συμμάχους της ή στραφούν εναντίον του.

    Θα παραμείνω επί κυπριακού εδάφους και θα διατυπώσω την διαπίστωση ότι οι Υποτελείς έχουν ήδη διαπιστώσει ότι δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής, δεν πρόκειται ξανά να πετάγονται μια φορά το μήνα στο Λονδίνο για ψώνια, όχι όλοι βέβαια, όπως κάνουν και οι πλούσιοι και οι ισχυροί και τα very important persons. Είναι βέβαιοι ότι αυτό που τους περιμένει είναι η ένδεια και η σπάνη, η ανεργία και η εξαθλίωση, είναι βέβαιοι ότι έχασαν για πάντα το υψηλό βιοτικό επίπεδο που είχαν εξασφαλίσει, ένα βιοτικό επίπεδο που τους πετούσε ο Κύριος κάθε μέρα ως αμοιβή που Τον μιμούνταν οι Υποτελείς Του.

   Η προεξαγγελθείσα με το σύνθημα ή όλοι ή κανένας απεργία των τραπεζοϋπαλλήλων  είναι μια ένδειξη διάθεσης και προθυμίας διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου. Η αποφασιστικότητα που αποπνέει το σύνθημα μας αναστατώνει και μας ενθουσιάζει αλλά δεν είμαι βέβαιος κατά πόσο θα διαρκέσει. Διότι ενδέχεται να στραφούν εναντίον τους, ελλείψει ρευστότητας χρήματος που δεν οφείλεται στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα αλλά . . . στην απεργία των μισθωτών δούλων στις Τράπεζες, όχι μόνο το Κράτος και οι επιχειρηματίες αλλά άλλα στρώματα Υποτελών(δημόσιοι υπάλληλοι, εργαζόμενοι στον τουρισμό, στη όποια βιομηχανία, κλπ). Είναι βέβαιο ότι το Κράτος θα επιχειρήσει να στρέψει την “κυπριακή κοινωνία” κατά των απεργών, δεν είναι βέβαιο όμως εάν τα καταφέρει. Εάν τα καταφέρει, όλοι θα μοιραστούν την ήττα  εάν όχι, όλοι θα μοιραστουν τη νίκη.

    Εκείνο που δεν είναι σαφές είναι το εξής: αυτό το ή όλοι ή κανένας αφορά μόνο τους ίδιους, τους τραπεζοϋπαλλήλους των κυπριακών τραπεζών ή γενικά όλους τους εργαζόμενους, λαμβάνοντας υπόψη την γενίκευση της ανεργίας; Έχω την αίσθηση ότι αφορά μόνο τους ίδιους τους τραπεζοϋπαλλήλους: ή θα εργαζόμαστε όλοι και όλες, όπως γινόταν μέχρι πρότινος ή απεργία διαρκείας. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω εάν έχουν αναρωτηθεί: πόσο θα αντέξουμε;

    Δεν θα αντέξουν για πολύ. Γιατί; Διότι η έκβαση του κοινωνικού πολέμου καθορίζεται από την ευρύτητα ή τη στενότητα του πεδίου διεξαγωγής του. Ο κοινωνικός πόλεμος τότε μόνο διατηρεί πιθανότητας επιτυχούς έκβασης όταν οι μαχόμενοι απευθύνονται και αναζητούν συμμαχία με άλλους Υποτελείς, εντός και εκτός του κοινωνικού σχηματισμού μέσα στον οποίο ζούνε και κινούνται. Ποιοί είναι οι άλλοι Υποτελείς που θα μπορούσαν να είναι σύμμαχοι; Εάν η συμμαχία συμπήγνεται πάνω σε μια συμφωνία, ποια είναι αυτή η συμφωνία; Πως θα διατυπωθεί;

    Οι άλλοι Υποτελείς, οι δυνάμει σύμμαχοι, δεν είναι παρά οι Υποτελείς των χωρών του Νότου και της Κεντρικής Ευρώπης, στο μαλακό υπογάστριο της  Γερμανίας, τους οποίους ξεχνάμε, είναι οι άνεργοι, οι απλήρωτοι, οι ενδεείς εργαζόμενοι και συνταξιούχοι, είναι το ολοένα και μεγαλύτερο μέρος των Υποτελών αυτών των χωρών. Και η συμφωνία, που θα διατυπωθεί ως πρόταση προς τους άλλους, θα  διατυπωθεί με την μέγιστη δυνατή συντομία, απλότητα και σαφήνεια. Και αυτά τα χαρακτηριστικά τα διαθέτει μόνο το κεντρικό σύνθημα μιας κοινωνικής επανάστασης. “Ωστε, το κεντρικό σύνθημα είναι μια συμφωνία είτε περιεχομένου είτε μέσου είται και τα δύο μαζί.

    Το γεγονός ότι δεν έχει υπάρξει κοινωνική επανάσταση που να μην διατύπωσε κάποιο κεντρικό σύνθημα δεν περνάει απαρατήρητο. Το κεντρικό σύστημα είναι η γενικότερη συμφωνία, είναι η συγκολλητική ουσία ετερόκλητων κοινωνικών τάξεων πολλές φορές (αστική γαλλική επανάσταση, “εθνικοαπελευθερωτική” ελληνική), κοινωνικών στρωμάτων, κοινωνικών ομάδων κλπ. Το κεντρικό σύνθημα είναι η συμφωνία που μας ενώνει. Κατά συνέπεια, είναι απολύτως βέβαιο ότι ή η κοινωνική επανάσταση, φορείς της οποίας είναι οι Υποτελείς του Νότου και της Κεντρικής Ευρώπης, όχι όμως και οι Υποτελείς της Γερμανίας και των συμμάχων της, αλλά αυτό μόνο προς το παρόν, όπως θα δούμε, ή η κοινωνική επανάσταση επαναλαμβάνω θα διατυπώσει ένα κεντρικό σύνθημα ή η διατύπωση ενός κεντρικού συνθήματος από κάποιους Υποτελείς κι όχι από όλους ταυτόχρονα, θα λειτουργήσει ως καταλύτης και θα συμβάλλει στην κλιμάκωση και όξυνσή της.

    Η σύμπηξη της συμμαχίας μεταξύ των Υποτελών του Νότου και της Κεντρικής Ευρώπης δεν θα γίνει εν μια νυκτί αλλά θα είναι το αποτέλεσμα μιας μακροχρόνιας διαδικασίας που όσο συντομότερη θα είναι τόσο το καλύτερο, μιας και η βραδύτητα στον πόλεμο συχνά είναι κάκιστος σύμβουλος. Δεν γνωρίζω ποιος θα πάρει την πρωτοβουλία εκκίνησης της διαδικασίας αλλά κάποιος θα την πάρει. Ή δεν θα την πάρει κανένας. . .

    Θεωρώ ότι το σύνθημα των κυπρίων τραπεζοϋπαλλήλων είναι ένα πρόπλασμα, μια πρώιμη μορφή του κεντρικού συνθήματος, της συμμαχίας μεταξύ των Υποτελών πολλών καπιταλιστικών κοινωνιών, παρόλο που το σύνθημα καταγράφει τη στρατηγική των τραπεζοϋπαλλήλων και δεν απευθύνεται στους άλλους Υποτελείς με σκοπό τη σύναψη της συμμαχίας, χωρίς την οποία κάθε επιμέρους κοινωνικός πόλεμος θα στεφθεί με οδυνηρότατη αποτυχία.  Διότι, εάν απευθυνόταν στους άλλους Υποτελείς με σκοπό την αναζήτηση συμμάχων και τη σύμπηξη κοινωνικής συμμαχίας, θα διατυπωνόταν κάπως διαφορετικά.

   Εκείνο που μπορεί να ενώσει τους Υποτελείς των πληττομένων κοινωνιών δεν είναι άλλο από τις δυνατότητες της εποχής μας. Από αυτήν την άποψη, δεν κατανοώ το σύνθημα ή όλοι ή κανένας. Τι εννοούν; Ή θα εργαζόμαστε όλοι όπως πριν, δηλαδή 8, 9 ώρες τη μέρα ή δεν θα εργάζεται κανένας. Πολύ ωραία! Κι αν απολυθούν οι μισοί, οι άλλοι μισοί τι θα κάνουν; Θα πουλήσουν τους άνεργους και θα επιστρέψουν στις δουλείές τους ή θα επιμένουν στην οχτάωρη εργασία όλων, τη στιγμή που ο χρηματοπιστωτικός τομέας θα συρρικνωθεί τα μάλα και εκ των πραγμάτων θα καταργηθούν οι μισές, ας πούμε, θέσεις εργασίας; Κατά συνέπεια, έχοντας κατά νου τις δυνατότητες της εποχής, τις δυνατότητες που επιδιώκει και επιχειρεί να καταστρέψει ο Κύριος με τη γενικευμένη επιβολή της ένδειας και της σπάνης, θα πρέπει να αναθεωρηθεί η στάση και να διατυπωθεί εκ νέου το σύνθημα.

    Αφού επί χρόνια μιμηθήκαμε τον Κύριο και αναζητήσαμε πλούτο, ισχύη και δόξα, τώρα που το αγγούρι έχει χωθεί όλο μέσα στη σφιχτή κωλοτρυπίδα μας, και βογγάμε και στενάζουμε, γονυκλινείς χαμηλοβλεπούσες και χαμηλοβλέποντες (παναΐαμ, help us) , χρωστάμε ένα σοκ στον Κύριο. Πρώτα απ”  όλα όμως χρωστάμε ένα σοκ στον ίδιο τον εαυτό μας αλλά και στους άλλους Υποτελείς, πέρα από το σοκ της ήττας που έχουμε ήδη υποστεί και βιώσει: το σοκ της αφύπνισης και του εξοβελισμού των αυταπατών. Και το μόνο που μπορεί να κάνει τον Κύριο να τα κάνει πάνω του, να παγώσει το αίμα του, να μην μπορεί να κοιμηθεί τη νύχτα είναι η προβολή των δυνατοτήτων της εποχής μας, δυνατότητες που είναι ο εφιάλτης του Κυρίου, δυνατότητες που πρέπει να καταστρέψει αν θέλει να διαιωνιστεί και να ενισχυθεί η Κυριαρχία. Και θέλει και τις καταστρέφει.

   Γνωρίζετε πολύ καλά την πρότασή μου για το κεντρικό σύνθημα. Λαμβάνοντας λοιπόν υπόψη μου αυτό των τραπεζοϋπαλλήλων θα το διατυπώσω με άλλον τρόπο και θα συνεχίσω να το επεξεργάζομαι:

ή όλοι ή κανένας:  εικοσάωρο και μισθός για όλους.

Το χρονικό διάστημα μέχρι να ανοίξουν οι Τράπεζες, σε πέντε, δέκα μέρες είναι ένα χρονικό διάστημα που επιτρέπει μια καλή προετοιμασία ώστε να υπάρξει μια κρίσιμη έκπληξη για τον Κύριο και όχι μόνο γι΄ αυτόν. Όπως λένε και οι Κύπριοι,

  Παναΐαμ, help us!

Αύριο πάλι – για τη Γαλλία.

[Ψάχνω δυο κοπέλες για σοβαρή σχέση. Διαδώστε. . .]

 http://www.badarts.gr/2013/03/help-us/