Και είπε το δεκανίκι: «εγώ δεν είμαι δεκανίκι, είμαι πόδι στο τρίποδο».
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος αρνείται να αποδεχτεί την πραγματικότητα, ότι δηλαδή εξυπηρετεί την πολιτική της Νέας Δημοκρατίας σε βάρος του συρρικνωμένου κόμματός του. Μιλώντας στην Κεντρική Επιτροπή του ΠαΣοΚ υπενθύμισε ότι χωρίς το δικό του ποσοστό, δεν σχηματίζεται κυβέρνηση. Δεν έχει όμως εναλλακτικές. Είναι εγκλωβισμένος στην κυβερνητική συνεργασία. Δεν μπορεί να πάρει το ποσοστό του και να φύγει, ρίχνοντας την κυβέρνηση. Αυτό δεν θα του το συγχωρέσει ούτε το 4,2% που του έχει απομείνει.
Η ομιλία Βενιζέλου κινήθηκε σε ένα αντιφατικό δίπολο. Διαμαρτυρήθηκε επειδή νιώθει παραπεταμένος από τον Αντώνη Σαμαρά αλλά συμπεριφέρεται με ακριβώς τον ίδιο τρόπο στα στελέχη του κόμματός του. Αγνοεί τους πρώην συντρόφους του. Επιτρέπει, για να μην πούμε ενθαρρύνει, φυγές. Συμβάλλει στο να χαθεί η «συγκολλητική ουσία» που κατέστησε το κόμμα ισχυρό και ευρύ. Αυτό όμως ήταν το μεγάλο ΠαΣοΚ, μια παράταξη που συμπεριλάμβανε τη Διαμαντοπούλου, το Λοβέρδο, τον Τσοχατζόπουλο και τον Παπακωνσταντίνου. Τα ονόματα διαγράφονται από τις λίστες όχι όμως και από τις μνήμες.
Αυτά που επισημαίνει για τα διαφωνούντα στελέχη του ΠαΣοΚ ισχύουν για τον ίδιο σε σχέση με την κυβέρνηση. Αντιγράφουμε: «Καθένας δεν μπορεί να έχει την προσωπική του ατζέντα και να δηλώνει αδυναμία συμμετοχής σε συλλογικές προσπάθειες διότι δεν χωρούν τα προσωπικά του μεγέθη στη συλλογικότητα. Ή υπάρχει πολιτική συμφωνία με το ΠΑΣΟΚ ή υπάρχει πολιτική διαφωνία». Το αυτό ισχύει και για την συγκυβέρνηση: ή υπάρχει πολιτική συμφωνία με τη Νέα Δημοκρατία ή υπάρχει πολιτική διαφωνία.
Σε μια αποστροφή του λόγου του ο πρόεδρος του ΠαΣοΚ είπε: «Η Νέα Δημοκρατία νομίζει ότι η κυβέρνηση είναι δική της». Με τον ίδιο τρόπο που ο Ευάγγελος Βενιζέλος νομίζει ότι το κόμμα είναι δικό του. Η επιχείρηση κάθαρσης στην οποία επιδίδεται απλά διώχνει κόσμο. Φάνηκε άλλωστε από τη συμμετοχή στις εργασίες της κεντρικής επιτροπής. Από τα 170 μέλη δεν πήγαν τα 70. Να πάνε και τι να πουν, τι να στηρίξουν; Την πολιτική Σαμαρά, την πολιτική του Παπανδρέου ή την τρικυμία Βενιζέλου;
Βενιζελιάδα
Κέζα Λώρη
Η ομιλία Βενιζέλου κινήθηκε σε ένα αντιφατικό δίπολο. Διαμαρτυρήθηκε επειδή νιώθει παραπεταμένος από τον Αντώνη Σαμαρά αλλά συμπεριφέρεται με ακριβώς τον ίδιο τρόπο στα στελέχη του κόμματός του. Αγνοεί τους πρώην συντρόφους του. Επιτρέπει, για να μην πούμε ενθαρρύνει, φυγές. Συμβάλλει στο να χαθεί η «συγκολλητική ουσία» που κατέστησε το κόμμα ισχυρό και ευρύ. Αυτό όμως ήταν το μεγάλο ΠαΣοΚ, μια παράταξη που συμπεριλάμβανε τη Διαμαντοπούλου, το Λοβέρδο, τον Τσοχατζόπουλο και τον Παπακωνσταντίνου. Τα ονόματα διαγράφονται από τις λίστες όχι όμως και από τις μνήμες.
Αυτά που επισημαίνει για τα διαφωνούντα στελέχη του ΠαΣοΚ ισχύουν για τον ίδιο σε σχέση με την κυβέρνηση. Αντιγράφουμε: «Καθένας δεν μπορεί να έχει την προσωπική του ατζέντα και να δηλώνει αδυναμία συμμετοχής σε συλλογικές προσπάθειες διότι δεν χωρούν τα προσωπικά του μεγέθη στη συλλογικότητα. Ή υπάρχει πολιτική συμφωνία με το ΠΑΣΟΚ ή υπάρχει πολιτική διαφωνία». Το αυτό ισχύει και για την συγκυβέρνηση: ή υπάρχει πολιτική συμφωνία με τη Νέα Δημοκρατία ή υπάρχει πολιτική διαφωνία.
Σε μια αποστροφή του λόγου του ο πρόεδρος του ΠαΣοΚ είπε: «Η Νέα Δημοκρατία νομίζει ότι η κυβέρνηση είναι δική της». Με τον ίδιο τρόπο που ο Ευάγγελος Βενιζέλος νομίζει ότι το κόμμα είναι δικό του. Η επιχείρηση κάθαρσης στην οποία επιδίδεται απλά διώχνει κόσμο. Φάνηκε άλλωστε από τη συμμετοχή στις εργασίες της κεντρικής επιτροπής. Από τα 170 μέλη δεν πήγαν τα 70. Να πάνε και τι να πουν, τι να στηρίξουν; Την πολιτική Σαμαρά, την πολιτική του Παπανδρέου ή την τρικυμία Βενιζέλου;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου