Οι αλυσίδες του νέου «σκλάβου» είναι από ολόγραμμα...
Της Ζέζας Ζήκου
Το συγκλονιστικό αυτό γκράφιτι, που κοσμεί τον τίτλο της στήλης μου σήμερα, το διαβάσαμε με τη Μαρίτα στις συνοικίες του Δουβλίνου και του Λίμερικ ένα μεσημέρι του Σεπτεμβρίου του 2011, όταν με πήγαν εκλεκτοί συνάδελφοι να δω τα συσσίτια που είχαν στηθεί. Την περίοδο εκείνη η τρόικα πηγαινοερχόταν τακτικά στην Ιρλανδία. Οχι, βεβαίως, για να επισκεφθεί τα συσσίτια, αλλά για να τσεκάρει αν κινδυνεύουν τα ιρλανδικά μέτρα λιτότητας. Περικοπές στις δημόσιες δαπάνες χωρίς δεύτερη κουβέντα και ανεξαρτήτως κοινωνικού κόστους, απεριόριστες μειώσεις μισθών, ελεύθερες απολύσεις, σε ένα περιβάλλον με ανύπαρκτο εθνικό σύστημα υγείας και με ελάχιστη φορολογία στις επιχειρήσεις.
Ολόκληρη η χώρα ήταν ένα απέραντο εργαστήριο, στο οποίο η τρόικα πειραματιζόταν με την εφαρμογή του Μνημονίου. Να μας κάνει Ιρλανδούς, λοιπόν… οραματίζεται ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς. OΚ... Μας υπόσχεται το μοντέλο Ιρλανδίας. Ομως, η χώρα βρίσκεται αλυσοδεμένη ακόμη στο άρμα των Μνημονίων και της διπλής ασθένειας χρέους - ύφεσης. Θα πρέπει πρώτα να πάρουμε από την τρόικα την οικονομία στα χέρια μας, και τότε θα τα ξαναπούμε...
Ο μοναδικός κοινός παρονομαστής που έχει απομείνει στις χώρες μας είναι σήμερα πια το χρέος. Κατά τα άλλα, παρατηρούμε καθημερινά στους κόλπους της κοινωνίας μια διαλυτική διαδικασία. Αν και ούτε αυτό είναι βέβαιο. Ιστορικά, η κατάρρευση της οικονομίας των χωρών οδηγούσε πάντα σε πολιτικές αλλαγές.
Μια ενδιαφέρουσα έκθεση από το βρετανικό υπουργείο Αμυνας –τη διάβασα σε ιρλανδική (!) εφημερίδα με εκτιμήσεις για την κατάσταση του κόσμου μέχρι το 2040– προβλέπει έναν πολιτικό και κοινωνικό Αρμαγεδδώνα: «Οι οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές ανισότητες ευκαιριών θα εξακολουθήσουν να τροφοδοτούν αισθήματα αδικίας σε εκείνους που διαψεύδονται οι προσδοκίες τους. Ετσι θα αυξηθεί η ένταση και η αστάθεια στις κοινωνίες, με εκδηλώσεις αναταραχής, βίας, εγκληματικότητας, τρομοκρατίας και εξεγέρσεων. Μολονότι οι υλικές συνθήκες για τους περισσότερους ανθρώπους αναμένεται να βελτιωθούν τα 30 προσεχή χρόνια, το χάσμα μεταξύ πλούσιων και φτωχών θα γίνει μεγαλύτερο. Η απόλυτη φτώχεια θα παραμείνει μια παγκόσμια πρόκληση. Οι ανισότητες μπορεί να οδηγήσουν στην επανεμφάνιση όχι μόνο αντικαπιταλιστικών ιδεολογιών που θα συνδέονται με θρησκευτικά, αναρχικά ή μηδενιστικά κινήματα, αλλά ακόμη και στον λαϊκισμό και τον μαρξισμό».
Στην ιρλανδική «Ιντιπέντεντ» ένας αρθρογράφος γράφει πώς φαντάζεται τη χώρα του στο μέλλον. Και αυτό που περιγράφει δεν μοιάζει με όνειρο αλλά με εφιάλτη: «Στο τέλος, τα μικρομάγαζα και οι άνθρωποι που δούλευαν σε αυτά εξαφανίστηκαν, διωγμένοι από τους φόρους και τα χρέη. Συμμορίες λεηλατούν τους έρημους δρόμους. Η αστυνομία και το κράτος είναι ανύπαρκτα. Οι πλούσιοι ζουν σε οχυρωμένα μέγαρα, που είναι συγκεντρωμένα κοντά σε αεροδρόμια και φρουρούνται από ιδιωτικούς στρατούς. Στην αποβάθρα του Γουότερφορντ αποβιβάζεται ο στρατός της νέας “Συμμαχίας της Μεσευρώπης”. Από το πλοίο του, ο Γερμανός πλοίαρχος παρατηρεί τους χορταριασμένους δρόμους και αναρωτιέται τι να απέγιναν άραγε όλοι εκείνοι που κάποτε έφτιαχναν τους αγγλικούς αυτοκινητόδρομους. Σκέφτεται πως ίσως τελικά να μην ήταν άξιοι να κυβερνήσουν τον εαυτό τους μετά το τέλος της βρετανικής κατοχής. Ισως να τους ξεπούλησαν στον Ρήνο. Τουλάχιστον τώρα, λέει στον πλοίαρχο ο Γάλλος ύπαρχός του, έχουμε μπόλικα χωράφια για να θρέψουμε τις δικές μας πολιτείες». Ομως, τα σχέδια εκείνων που νομίζουν ότι μπορούν να καταδικάσουν τους ευρωπαϊκούς λαούς σε ισόβιους μισθούς και συντάξεις πείνας θα αποδειχτούν παράλογα και φρούδα. Κανείς λαός δεν μπορεί να ζει επ’ άπειρον υπόδουλος του χρέους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου