Για μια απεργία που δεν έγινε,
του Νίκου Μεταλληνού
Κατ΄ αρχήν στο ερώτημα αν έπρεπε να γίνει απεργία, η απάντηση είναι ναι. Ο κλάδος βρέθηκε μπροστά στην επισημοποίηση της απόφασης από την κυβέρνηση για χιλιάδες απολύσεις και επίσης χιλιάδες βίαια ξεσπιτώματα ανθρώπων.
Η απόφαση λοιπόν για απεργιακή σύγκρουση με χαρακτηριστικά απεργία διαρκείας ήταν μονόδρομος και παρότι οι απολύσεις δεν ήταν ο μοναδικός λόγος από μόνος του έφθανε. Λόγοι τακτικής και εξασφάλισης συμμαχιών επέβαλαν να ξεκινήσει αμέσως με την έναρξη των μαθημάτων μετά το Πάσχα και αν δεν υπήρχε κυβερνητική υποχώρηση, να «έμπαινε στις εξετάσεις», όπως από την πρώτη στιγμή πρότεινε η ΕΛΜΕ Κέρκυρας. Ήταν μία απεργία αμυντική που προκλήθηκε από τις αιφνιδιαστικές κυβερνητικές αποφάσεις. Φυσικά θα ενεργοποιούνταν ο κοινωνικός αυτοματισμός, αλλά ειλικρινά πιστεύω πως οποιοσδήποτε καλόπιστος έβαζε στη ζυγαριά την απόλυση χιλιάδων ανθρώπων από τη μία και από την άλλη την ολιγοήμερη καθυστέρηση στις εξετάσεις των υποψηφίων θα διαπίστωνε πως το πρώτο βάραινε περισσότερο.
Η απόφαση λοιπόν για απεργιακή σύγκρουση με χαρακτηριστικά απεργία διαρκείας ήταν μονόδρομος και παρότι οι απολύσεις δεν ήταν ο μοναδικός λόγος από μόνος του έφθανε. Λόγοι τακτικής και εξασφάλισης συμμαχιών επέβαλαν να ξεκινήσει αμέσως με την έναρξη των μαθημάτων μετά το Πάσχα και αν δεν υπήρχε κυβερνητική υποχώρηση, να «έμπαινε στις εξετάσεις», όπως από την πρώτη στιγμή πρότεινε η ΕΛΜΕ Κέρκυρας. Ήταν μία απεργία αμυντική που προκλήθηκε από τις αιφνιδιαστικές κυβερνητικές αποφάσεις. Φυσικά θα ενεργοποιούνταν ο κοινωνικός αυτοματισμός, αλλά ειλικρινά πιστεύω πως οποιοσδήποτε καλόπιστος έβαζε στη ζυγαριά την απόλυση χιλιάδων ανθρώπων από τη μία και από την άλλη την ολιγοήμερη καθυστέρηση στις εξετάσεις των υποψηφίων θα διαπίστωνε πως το πρώτο βάραινε περισσότερο.
Οι δυνάμεις που αποφάσισαν την απεργία ήταν ετερόκλητες και αυτό αποτελούσε ένα αδύνατο σημείο, ωστόσο δεν συμμερίζομαι τις απόψεις που μιλάνε για «στημένο παιχνίδι εξαρχής». Έτσι κινδυνεύουμε να αδικήσουμε ανθρώπους και να τους αρνηθούμε το δικαίωμα να έχουν έντιμη στάση σε κρίσιμα ζητήματα, ανεξάρτητα από τις πεποιθήσεις ή τις δεσμεύσεις τους, αλλά και καλλιεργείται κλίμα καχυποψίας που δεν μας επιτρέπει να συνεννοηθούμε έστω στα στοιχειώδη. Οι καταγγελίες για «προβοκάτορες» και «ηλιθίους» επιβάρυναν ακόμη περισσότερο την κατάσταση προδιαγράφοντας ουσιαστικά ότι επακολούθησε της Γενικής Συνέλευσης των Προέδρων των ΕΛΜΕ.
Αλλά να επανέλθω στην χρονική σειρά των γεγονότων. Η κήρυξη της επιστράτευσης από την κυβέρνηση ήταν ένδειξη αδυναμίας και όχι δύναμης από μέρους της και έπρεπε να αξιοποιηθεί προκειμένου ο κλάδος να εξασφαλίσει την μέγιστη ενεργοποίηση και συσπείρωση του, αλλά και τη συμπάθεια της κοινωνίας. Έως ένα βαθμό αυτό έγινε με δεκάδες μαχητικές συγκεντρώσεις σε όλη τη χώρα, αλλά και μαζικές Γενικές Συνελεύσεις μετά από πολύ καιρό. Έμενε ένα κρίσιμο ερώτημα που όφειλε το ΔΣ της ΟΛΜΕ να απαντήσει, μπορούσε ή έπρεπε να επιχειρήσουμε να «σπάσουμε» την επιστράτευση;
Σε αυτές τις περιπτώσεις η ανάλυση πρέπει να είναι ψύχραιμη και νηφάλια, το συναίσθημα δεν βοηθάει. Δεν είναι στις προθέσεις μου να εξαντλήσω τα επιχειρήματα, αλλά νομίζω πως όποιος στοιχειωδώς κατανοούσε την συγκυρία καταλάβαινε ότι, όποια απόπειρα του κλάδου να απειθαρχήσει μόνος του στην επιστράτευση, θα οδηγούσε αμέσως σε απολύσεις, όσων απεργούσαν. Αυτό, γιατί είχες απέναντι μία κυβέρνηση με μία δέσμευση, ανάμεσα σε άλλες, απέναντι στη Τρόικα που επιπλέον «έπαιζε» ένα κρίσιμο γι΄ αυτήν στοίχημα. Η δέσμευση ήταν επίσημη και διακηρυγμένη, να απολύσει δεκάδες χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους εντός του έτους και τα αμέσως επόμενα χρόνια. Η απόλυση όποιων και όσων «απείθαρχων» εκπαιδευτικών θα βοηθούσε το στόχο, θα αύξανε το φόβο και είναι αμφίβολο, αν θα ενεργοποιούσε ανακλαστικά αλληλεγγύης ή συμπαράστασης από τους υπόλοιπους εργαζόμενους στη συνείδηση των οποίων δρα παραλυτικά το ενάμισι εκατομμύριο ανέργων της χώρας. Ο ίδιος λόγος, η τερατώδης ανεργία, θα οδηγούσε πάρα πολλούς συναδέλφους σε τρομερά συνειδησιακά διλλήματα, αλλά και τελικά ελάχιστους να απεργήσουν. Όποιος έχει την εμπειρία της επιστράτευσης του ΄90, που δεν ήταν ακριβώς επιστράτευση και πάντως έγινε κάτω από πολύ ευνοϊκότερους κοινωνικούς και πολιτικούς όρους, μπορεί να καταλάβει, τι ακριβώς εννοώ. Όσο για το στοίχημα της κυβέρνησης, είναι η προσδοκία της ότι στη διάρκεια της θητείας της η κρίση «θα πιάσει πάτο» και θα συναντηθεί με κάποια μορφή ανάπτυξης, έστω αυτής με τα 500 ευρώ μηνιαίο μισθό και σύνταξη, διαφορετικά κινδυνεύει να εγκαταλείψει κακήν κακώς την εξουσία. Για να αποφύγει λοιπόν το τελευταίο δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει ακόμη και καταχρηστικά, όποια και όσα μέσα της παρέχει το θεσμικό οπλοστάσιο του αστικού κράτους, βάζοντας ουσιαστικά την κοινωνία στο γύψο.
Παρ΄ όλα αυτά υπήρχε μία δυνατότητα να «σπάσει» η επιστράτευση. Να δημιουργούνταν μία ευρύτερη συσπείρωση των δημοσίων υπαλλήλων και αν ήταν δυνατόν και των ιδιωτικών, μέρους έστω, με στόχο να δοθεί μία στρατηγικού χαρακτήρα σύγκρουση. Τότε υπήρχαν καλές πιθανότητες να οδηγηθούμε σε ένα νικηφόρο αποτέλεσμα. Δυστυχώς τίποτε από αυτά δεν έγινε δυνατόν και δεν μπορώ να ξέρω, αν αυτό οφείλεται σε κακούς χειρισμούς και ολιγωρία της ΟΛΜΕ ή αδιαφορία από αυτούς που απευθήθηκαν.
‘Έτσι φθάσαμε στην Γ.Σ. των Προέδρων των ΕΛΜΕ, όπου μαζί με το ναι ή όχι στην απεργία τέθηκε αιφνιδιαστικά και εκβιαστικά από την πλειοψηφία του ΔΣ της ΟΛΜΕ το ερώτημα, αν μπορούσε να γίνει ή όχι η απεργία. Επιπλέον τα δύο ερωτήματα του ΔΣ, δυστυχώς με τη σύμφωνη γνώμη της πλειοψηφίας του σώματος των προέδρων, μπήκαν πακέτο και εδώ είναι ο εκβιασμός, με αποτέλεσμα να μην δίνεται η δυνατότητα στους Προέδρους που διαφωνούσαν με το δεύτερο ερώτημα να αποχωρήσουν, αν ήθελαν, από την διαδικασία. Σε αυτές τις περιπτώσεις πιστεύω πως αναλαμβάνεις την ευθύνη και φυσικά τις συνέπειες να πεις καθαρά τη γνώμη σου με ένα ναι ή ένα όχι, το λευκό, δηλαδή το όχι με φερετζέ, κατά τη γνώμη μου είναι υπεκφυγή.
Οφείλουμε να είμαστε ειλικρινείς, από καμία παράταξη δεν αμφισβητήθηκε αυτή η διαδικασία, αλλά και ούτε μπήκε θέμα να «σπάσει» η επιστράτευση. Η πρόταση των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ σύμφωνα με την οποία «500 λεβέντες» θα αρνούνταν την επιστράτευση θυμίζει ιστορίες με το Ζορό που αυξάνουν την παθητικότητα και δεν έχουν σχέση με διαδικασίες μαζικού κινήματος. Ενώ λοιπόν η διαδικασία της ψηφοφορία εξελίχθηκε κανονικά χωρίς σοβαρές εντάσεις και ενστάσεις, αμέσως μετά «την απομάκρυνση από το ταμείο» ανακαλύφθηκαν «προδοσίες», «πραξικοπήματα», «ξεπουλήματα» κλπ. Βοήθησαν σε αυτό και ορισμένα ΜΜΕ τα οποία την ημέρα της Γενικής Συνέλευσης έλεγαν πως «Οι καθηγητές ψηφίζουν για μία απεργία που δεν θα γίνει» και την αμέσως επόμενη φώναζαν ότι «τους πούλησε η ΟΛΜΕ» και έτσι άδοξα έκλεισε μία κίνηση που μπορούσε να έχει θετικό καταστάλαγμα για τον κλάδο και την προοπτική του. Για άλλη μία φορά οι χρόνιες παθογένειες του συνδικαλιστικού κινήματος, αλλά και μικροπαραταξιακές σκοπιμότητες, έχουνε βλέπετε να μοιραστούν και μερικά ακόμη ψηφουλάκια στις ΕΛΜΕ που δεν έχουν κάνει εκλογές για το συνέδριο, υπερίσχυσαν της υπευθυνότητας, την οποία ο καθένας οφείλει να επιδεικνύει σε αυτή την πολύ δύσκολη περίοδο.
Το χειρότερο είναι πως πολλοί δεν καταλαβαίνουν πως με όλη αυτή την προδοσιολαγνεία συντείνουν στην κατεδάφιση του ότι έχει απομείνει από το συλλογικό, σπρώχνουν τον κόσμο στον ατομικισμό και προφανώς άθελα τους, καλλιεργούν το έδαφος του κοινωνικού φασισμού του οποίου η πολιτική έκφραση αυξάνει επικίνδυνα.
Φυσικά έχει τεράστιες ευθύνες για αυτή την εξέλιξη το ΔΣ της ΟΛΜΕ που όφειλε αμέσως μετά την κήρυξη της επιστράτευσης να απευθύνει το ερώτημα που έθεσε στους προέδρους, στις ΓΣ των ΕΛΜΕ, αλλά και να διαμορφώσει μία πρόταση, η οποία θα διατηρούσε τον κλάδο σε κίνηση. Όμως μέχρι εκεί, όλα τα άλλα είναι υπερβολικά και βλάπτουν.
Υ.Γ.: Θεωρώ αναγκαίο προκειμένου να ενημερωθούν οι συνάδελφοι, αλλά και να μην υπάρχει καμία παρανόηση να δημοσιοποιηθούν όλα τα πρακτικά της ΓΣ των Προέδρων.
Νίκος Μεταλληνός
Πρόεδρος ΕΛΜΕ Κέρκυρας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου