«Και βγήκαν όλοι νικητές...»

Μετά την απεργία των καθηγητών: άλλο ένα success story της κυβέρνησης   και της  "ωριμότητας" της κοινωνίας.

«Και βγήκαν όλοι νικητές...»

Μαριάννα Τζιαντζή Το πρωτοακούσαμε σε ένα δίσκο του Χάρρυ Κλυνν («και βγήκαν όλοι νικητές και χάσαν όλοι οι άλλοι»). Παραλλαγμένο το ξανακούσαμε μετά τη ματαίωση της απεργίας των καθηγητών: και βγήκαν όλοι νικητές και χάσαν οι ακραίοι.            Όλοι κέρδισαν, είπε ένας γνωστός δημοσιογράφος σε ένα μεγάλο κανάλι. Οι καθηγητές γιατί έδωσαν δείγματα μετριοπάθειας και υπευθυνότητας. Οι μαθητές γιατί θα δώσουν εξετάσεις χωρίς κανείς να παίζει με  την αγωνία τους. Η κυβέρνηση γιατί δεν αναγκάστηκε να αντιμετωπίσει με σκληρά αστυνομικά μέτρα την ενδεχόμενη απειθαρχία των απεργών. Αλλά και η αντιπολίτευση, θα προσθέταμε, που περιορίστηκε στην καταγγελία της  επιστράτευσης, όπως και η αριστερή ΔΗΜΑΡ. Κέρδισε η ελληνική κοινωνία, που δεν εγκρίνει τις ακρότητες, είπαν κάποιοι, ενώ απαξιώθηκαν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες.              «Ακραία  στοιχεία» βαφτίστηκαν οι συνελεύσεις των κατά τόπους ΕΛΜΕ που αποφάσισαν για απεργία με συντριπτική πλειοψηφία και με πρωτοφανή μαζική συμμετοχή. Επομένως, οι δημοκρατικές διαδικασίες απαξιώθηκαν και όχι οι συνδικαλιστικές ηγεσίες που αγνόησαν το μήνυμα της βάσης με  έναν πολιτικάντικο  ελιγμό: διαχωρίζοντας την απόφαση από το ρίσκο της υλοποίησής της, διαχωρίζοντας την απεργία από τους όρους και τις προϋποθέσεις για την απεργία. Όπως στο μύθο για το ποιος θα κρεμάσει το κουδούνι από της γάτας το λαιμό. Όπως στο ποίημα του Αναγνωστάκη: «στα ψέματα παίζαμε!» Μα κάθε απόφαση δεν εμπεριέχει τον υπολογισμό του ρίσκου;             Ο σίγουρος νικητής είναι τα φροντιστήρια. Στη νέα σχολική χρονιά, με περισσότερους μαθητές στην τάξη, με λιγότερους και πιο αγχωμένους καθηγητές στα σχολεία, με ανύπαρκτη την ενισχυτική διδασκαλία, τα φροντιστήρια θα  είναι ακόμα πιο απαραίτητα, όπως το δεκανίκι για τον ανάπηρο. Αν πριν 25 χρόνια μάς έλεγαν ότι υπάρχει ζωή χωρίς Σοβιετική Ένωση ή  ότι υπάρχει ποδόσφαιρο χωρίς την ΑΕΚ στην Πρώτη Εθνική ή ότι υπάρχει εργασία χωρίς συλλογικές συμβάσεις, θα νομίζαμε ότι πρόκειται για πρωταπριλιάτικο ψέμα. Όμως στην Ελλάδα του 2013 φαίνεται αδιανόητο το να υπάρξει παιδεία χωρίς φροντιστήρια, το να υπάρξει δημόσιο σχολείο που θα στέκεται στα δικά του πόδια. Και το δημόσιο σχολείο και όχι η συνδικαλιστική ηγεσία είναι ο μεγάλος  χαμένος σε αυτή τη συνεχιζόμενη τραγωδία που εξελίχθηκε σε πικρή φάρσα. http://www.tziantzi.gr/2013/05/blog-post_19.html