Να θυμόμαστε ποιοι είμαστε...

Να θυμόμαστε ποιοι είμαστε...

του Ιωάννη Πατελιώτη

Από το μεγαλύτερο εμπορικό γεγονός της χρονιάς, το μαλλί της γριάς, το λούνα παρκ και τις εξαγγελίες για μεγάλα έργα ως την απόλυτη εμπορική και επιχειρηματική υποβάθμιση, η ΔΕΘ αποτελούσε γεγονός ορόσημο στην ζωή της πόλης.
Από το 2010 και έπειτα η έκθεση δεν είναι τίποτα άλλο από τριήμερο κλεφτοκυνηγητό στην Αγγελάκη, τα πανεπιστήμια και την Λεωφόρο Στρατού. Καμία εξαγγελία, καμία θεσμική αλλαγή, καμία ανακοίνωση σημαντικής ατζέντας ή έργου. Μόνο ξύλο, πέτρες, δακρυγόνα, κατεβασμένα ρολά και μια ολόκληρη πόλη σε αλαλούμ. Ξενέρωτα πράγματα δηλαδή, κανένα επιχειρηματικό ή κοινωνικό suspense, καμιά υποψία για την ανακοίνωση κάτι νέου, ενός μεγάλου έργου ή μιας εμπορικής συμφωνίας που θα αναβαθμίσει τον τόπο. 

Φέτος είναι η πρώτη χρονιά που, ως κάτοικος εξωτερικού πια, θα λείπω από την έκθεση. Μέσω του διαδικτύου όμως, ενημερώνομαι για σχεδόν τα πάντα που γίνονται στην πόλη, δεν έχω βέβαια τον παλμό της αλλά έχω μια αποστασιοποιημένη εικόνα της. Έχω την εικόνα μια κοινωνίας που βράζει, που θέλει να κάνει το βήμα παραπάνω αλλά σταματάει, κολλάει στην διαμαρτυρία του μέσω υπολογιστή και στην γκρίνια που εστιάζει στην παρουσία 4.000-5.000 αστυνομικών.
Σκέφτηκα πολύ για να γράψω τα παρακάτω και σε καμία περίπτωση δεν παριστάνω τον επαναστάτη και τον ριζοσπάστη αλλά βρίσκω κάπως υποκριτική την στάση των συμπολιτών μου απέναντι στα γεγονότα της ΔΕΘ. 

Όλοι διαμαρτύρονται για μια αστυνομοκρατούμενη πόλη, αυτοί οι οποίοι είναι κομμάτι μιας κοινωνίας η οποία είναι κατά κανόνα φασίζουσα ή φιλικά προσκείμενη σε φασιστικές ιδεολογίες (όχι μόνο πολιτικά αλλά και κοινωνικά), μια κοινωνία που λατρεύει να φοράει κουκούλες, της αρέσει να ξεφτιλίζει οροθετικές ιερόδουλες, θεωρεί την ομοφυλοφιλία αρρώστια και κοιτάει τα άτομα με αναπηρία ως κάτι παράξενο και θεαματικό.
Πρέπει να θυμόμαστε ποιοι είμαστε, γιατί ακόμα και πολλοί από αυτούς που τώρα είναι στους δρόμους ως διαμαρτυρόμενοι για τα μνημόνια και την κατάντια του τόπου, κάποτε, παρέα με την πλειοψηφία του κόσμου έβλεπε τις πορείες, τις "εξεγέρσεις" και την διαφορετικότητα ως κάτι ακραίο, κάτι ξένο, κάτι επιθετικό που μόνο προβλήματα δημιουργεί και απλά ταράζει την ηρεμία του τόπου.
Μέχρι το 2009-10 η πλειοψηφία κοίταζε, ανησυχούσε και αναρωτιόταν "πώς βρέθηκαν εκεί αυτοί οι αλήτες". Ασφαλώς, ακόμα και το 2013, μετά από τέσσερα χρόνια αποσύνθεσης του κράτους, υπάρχουν οι υπερασπιστές της νομιμότητας, οι φίλοι των μνημονίων, οι φιλοευρωπαϊστές που βλέπουν την παρούσα περίοδο ως τον δρόμο για την αλλαγή. Όσο ακόμα υπάρχουν στην χώρα πολίτες που φοράνε παρωπίδες, χειροκροτάνε τους πολιτικούς, οποιασδήποτε παράταξης, φιλούν τα χέρια των παπάδων και δεν καταλαβαίνουν πως η αποδόμηση της παιδείας, των πανεπιστημίων, της υγείας και της ποιότητας ζωής συνολικά, ουσιαστικά αποτελεί αποδόμηση του μέλλοντος και της ελπίδας του Έλληνα, τότε μας αξίζει η παρούσα κατάσταση.
Όσο δεχόμαστε τη διάλυση και θεωρούμε πως τα κοινωνικά αγαθά είναι κάτι ξένο, κάτι που δεν μας αφορά, τότε δυστυχώς φανερώνουμε πως δεν αξίζουμε οίκτο, γιατί εδώ και 5 χρόνια, στην πλειοψηφία μας, αποδεικνύουμε πώς είμαστε ραγιάδες και φουκαράδες, πως μας αρέσει το καμτσίκι και η φάπα.
Πώς λοιπόν αυτή η κοινωνία διαμαρτύρεται επειδή η Τσιμισκή θα είναι κλειστή για μερικές ώρες; Όπως είπα και νωρίτερα, υποκρισία.

Λυπάμαι μόνο για αυτούς που δεν είναι υποκριτές, τους νέους, τα παιδιά και όλους αυτούς που πραγματικά αναζητούν μια αλλαγή, αυτούς που θέλουν να δουλέψουν και δεν μπορούν, αυτούς που έχουν όνειρα και πρέπει να τα ξεχάσουν μόνο και μόνο επειδή είχαν την ατυχία να ζουν παρέα με μια πλειοψηφία ραγιάδων, βολεμένων και καρπαζοεισπραχτόρων. 

Και κάτι τελευταίο, ελπίζω πως το 2013 οι περισσότεροι να αλλάξουν μυαλά και να καταλάβουν πως ο εχθρός δεν είναι ο αστυνομικός που φυλάει τη αυτό το τριήμερο την ΔΕΘ γιατί κι αυτός είναι ένας από όλους εμάς.

*Η φωτογραφία είναι του Θανάση Σταθόπουλου

http://www.parallaximag.gr