Του Γιώργου Ανανδρανιστάκη
Πόσο διαρκεί άραγε η ιδιότητα του πρώην αριστερού; Πόσα χρόνια θητείας στο ΠΑΣΟΚ, στον Παπαδήμο, στα υπουργεία, στις γραμματείες, στα ΕΣΠΑ πρέπει να περάσουν, για να χάσει την πολιτική του υπεραξία το αειπάρθενο «πρώην»; Διαβάζω την πρόσκληση των 58 επωνύμων και κατακλύζομαι από απορίες. Βλέπω τους ίδιους και τους ίδιους, αυτούς που υπογράφουν εδώ και τριάντα χρόνια ανελλιπώς, να βάζουν και πάλι φαρδιά -  πλατιά τα ονόματά τους κάτω από μανιφέστα. Υπέγραψαν για τον Ανδρέα, υπέγραψαν για τον Σημίτη, υπέγραψαν για τον ΓΑΠ, υπέγραψαν για τον Παπαδήμο, τώρα στα στερνά υπογράφουν για τον Βενιζέλο και τον Κουβέλη, που αν έχουν την τύχη των προηγουμένων, δηλαδή του ΓΑΠ και των λοιπών, θα βλαστημήσουν την ώρα και τη στιγμή που αξιώθηκαν των υπογραφών.

Ανάμεσα στους υπογράφοντες υπάρχουν και αξιόλογοι άνθρωποι με σημαντικό έργο και αξιοπρεπή δημόσια παρουσία. Σταχυολογώ προχείρως τον Πέτρο Μάρκαρη, τον Νίκο Μουζέλη, τον Γιώργο Γραμματικάκη, τον Σωτήρη Γκορίτσα, την Ελίζα Παπαδάκη. Πού πάτε, καλοί μου άνθρωποι, να φτιάξετε την Κεντροαριστερά μαζί με υπερδεξιά ψώνια, όπως την ασυνάρτητη Σώτη Τριανταφύλλου, που χαρακτηρίζει τους σκουπιδιάρηδες μαφιόζους και τον ολότελα ατάλαντο Θανάση Χειμωνά, που βρίζει χυδαία στο φέισμπουκ όποιον τολμήσει να τον κατακρίνει; Με τον υπερνεοφιλελεύθερο Αρίστο Δοξιάδη, με το βαθύ ΠΑΣΟΚ της Αθηνάς Δρέττα, με τον Μπέζο που αυτοπροτάθηκε για διευθυντής του Εθνικού, ως ποσόστωση της ΔΗΜ.ΑΡ; Πού πάτε με μπροστάρη τον Νίκο Μπίστη, το σύμβολο της πολιτική ανυποληψίας, τον άνθρωπο που έχει διασπάσει πεντέξι κόμματα και τώρα περιμένει την αναπόφευκτη αυτοδιάσπασή του, για να ησυχάσουμε κι εμείς κι αυτός;
Εν πάση περιπτώσει, τα πρόσωπα είναι ζήτημα δευτερεύον. Το πρωτεύον και το ανυπέρβλητο είναι η πλήρης απαξίωση του χώρου που προσπαθούν να αναστήσουν οι 58. Η απαξίωση της Κεντροαριστεράς άρχισε όταν ταυτίσθηκε με το Σημιτικό Σύστημα ΠΑΣΟΚ, συνεχίσθηκε με την πλήρη στήριξη του Μνημονίου και ολοκληρώνεται σήμερα με τη συμπόρευση με τον Βενιζέλο και τη σταδιακή μετατροπή της σε υποπόδιο του Σαμαρά. Αυτό άλλωστε επιδιώκουν οι εμπνευστές της κίνησης, να κατασκευάσουν ένα μόρφωμα που θα επιβιώνει εκλογικά, ώστε να συνεργάζεται με την εκάστοτε Δεξιά, λαμβάνοντας τα αναλογούντα οφίτσια. Ο Σαμαράς είναι το αποκούμπι σας, αγαπητοί της Κεντροαριστεράς. Όταν αποκαλείτε στη διακήρυξή σας τον ΣΥΡΙΖΑ «νεοκομμουνιστική - εθνολαϊκιστική Αριστερά» και τη Ν.Δ. του Σαμαρά, του Βορίδη, του Γεωργιάδη, του Πλεύρη, του Μπαλτάκου, του Φαήλου, του Λαζαρίδη σκέτη «Δεξιά», ούτε καν «εθνικολαϊκή» δεν τολμάτε να την πείτε, είναι προφανές ότι έχετε διαλέξει στρατόπεδο.
Άνθρωποι που το 1990 αγωνίζονταν για να μην εξαπλωθεί η εθνικιστική υστερία σήμερα τείνουν χείρα βοηθείας και ελεημοσύνης προς τον Αντώνη τον σκοπιανοφάγο και τούτο εμένα μου μοιάζει σαν κύκνειο άσμα ενός ολόκληρου χώρου. Αμήν.