Ελληνική παιδεία FAIL

 Όλα ξεκίνησαν όταν ο Στράτος Φαναράς έγραψε το εξής στο FB του

«Η θλιβερή Ελληνική Παιδεία. Ο γιος μου (μαθητής Β' Λυκείου), μου παρουσίασε πριν από λίγο ένα πολυτελέστατο βιβλίο 470 σελίδων με ιλουστρασιόν χαρτί, τετραχρωμία και δε συμμαζεύεται, το οποίο φέρει το βαρύγδουπο τίτλο "Τεχνολογία Επικοινωνιών". Το εν λόγω βιβλίο είναι γραμμένο το 1991 (!) από κάποιον Mark Sanders (δεν τον γνωρίζω τον άνθρωπο, ώρα του καλή αν ζει). Στις 470 σελίδες δεν υπάρχει καν αναφορά στο internet...δεν υπάρχει καν η λέξη στο γλωσσάρι του βιβλίου. Δε μιλάμε βέβαια για κοινωνικά δίκτυα κτλ...εννοείται... Μου διαβάζει λοιπόν ο μαθητής των 17 ετών χαμογελώντας από την ενότητα μέσα αποθήκευσης ..."σήμερα χρησιμοποιούνται οι μαγνητικές ταινίες και οι πλαστικές δισκέτες..." και με ρωτάει: -Ρε πατέρα μήπως σου έχει ξεμείνει καμιά δισκέτα να δω πως ήταν; Ντρέπεται κανείς; Υπάρχει κάποιος υπεύθυνος για να μας εξηγήσει πως συντελείται αυτό το σκάνδαλο σε βάρος της πατρίδας και της νεολαίας της;»

Στην αρχή δεν το πήρα στα σοβαρά.  

Υπέθεσα ότι θα ήταν κάποιο βοήθημα, απλώς, κάποιο επιπλέον βιβλίο που προτείνεται.   

Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι το ΚΑΝΟΝΙΚΟ, το ΕΠΙΣΗΜΟ, το ΕΝΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟ εγχειρίδιο για το μάθημα της Τεχνολογίας Επικοινωνιών ήταν ένα βιβλίο που γράφτηκε σχεδόν πριν καν εφευρεθεί το ίντερνετ!   Κι όμως.

Μετά το status update του Φαναρά, η Καθημερινή και συγκεκριμένα η Λίνα Γιάνναρου έγραψε σχετικά: Στο σπίτι κυρίαρχοι του υπολογιστή, στο σχολείο μαθαίνουν τη δισκέτα Το βιβλίο της Β΄ Λυκείου, που για κάποιο μυστήριο λόγο κρίθηκε κατάλληλο για το ελληνικό σχολείο του 2013, είναι γραμμένο το 1991.    

«Ενας κοινός εύκαμπτος δίσκος είναι κατασκευασμένος από λεπτό πλαστικό ιντσών, που έχει επαλειφθεί με οξείδια. Ο δίσκος προστατεύεται από έναν εξωτερικό φάκελο. Επειδή ο δίσκος είναι πολύ λεπτός, είναι πολύ εύκαμπτος. Ετσι πήρε το όνομα εύκαμπτος δίσκος (floppy disk)». Αν και η συνέχεια θα μπορούσε να είναι «και αυτή τη στιγμή βρίσκεται στο μουσείο, αφού η χρήση του έχει εγκαταλειφθεί», το Κεφάλαιο 5 του σχολικού εγχειριδίου «Τεχνολογία Επικοινωνιών» της Β΄ Λυκείου, συνεχίζει με τα υπόλοιπα «σύγχρονα» μαγνητικά και οπτικά μέσα αποθήκευσης δεδομένων, όπως τα CD ROM και οι πλαστικές δισκέτες 5.25΄΄.  

«Ιστορική αναδρομή;» αναρωτιέται εύλογα κάποιος, ανατρέχοντας στις 470 σελίδες της πολυτελούς έκδοσης για μια οποιαδήποτε αναφορά στο Ιντερνετ ή τα κοινωνικά δίκτυα.   Μάταια.   Το βιβλίο του Μαρκ Σάντερς, που για κάποιο μυστήριο λόγο κρίθηκε κατάλληλο για το ελληνικό σχολείο του 2013, είναι γραμμένο το 1991 (η ελληνική απόδοση είναι του 1998), περισσότερα από 20 χρόνια πριν, πραγματικός «αιώνας» για τις εξελίξεις στο πεδίο της τεχνολογίας.

Την εποχή που οι 16χρονοι μαθητές επικοινωνούν μέσω skype, ενημερώνονται από το facebook και διαβάζουν από τα tablet τους, το βιβλίο τούς παραθέτει παραδείγματα όπως: «Η μετάδοση δεδομένων σε μεγάλες αποστάσεις έχει επιπτώσεις σε πολλούς τομείς. Οσον αφορά στις εφημερίδες, τα δίκτυα μεγάλης εμβέλειας παρέχουν περισσότερες ειδήσεις σε μικρότερο χρόνο. Οι εκδότες της εφημερίδας «USA TODAY για παράδειγμα, ασκούν μια νέα μορφή δημοσιογραφίας. Η ίδια εφημερίδα κυκλοφορεί σε όλη τη χώρα. Οι άνθρωποι στο Los Angeles διαβάζουν τις ίδιες ειδήσεις με αυτούς που ζουν στην Washington. Ολες οι ειδήσεις τηλεμεταδίδονται στα κεντρικά γραφεία της εφημερίδας, στη βόρεια Virginia. Εκεί διαμορφώνεται η εφημερίδα ηλεκτρονικά. Αυτό σημαίνει ότι τα άρθρα, τα γραφήματα, οι επικεφαλίδες και οι διαφημίσεις, όλα διαμορφώνονται με τη χρήση υπολογιστών».  

Το βιβλίο αποτελεί το επίσημο εγχειρίδιο για το μάθημα της Τεχνολογίας Επικοινωνιών, το οποίο εισήχθη σαν βασικό μάθημα της τεχνολογικής κατεύθυνσης το σχολικό έτος 19981999 και εξετάστηκε για πρώτη φορά το 2001. Ηδη από τότε, καθηγητές είχαν επισημάνει τα παρωχημένα θέματα του βιβλίου, προτείνοντας μεταξύ άλλων να μεταφραστεί η νεότερη αμερικανική έκδοση του 1999. Κατά καιρούς, το αίτημα για ανανέωση του μαθήματος επανέρχεται, χωρίς ωστόσο να έχει βρεθεί μέχρι σήμερα λύση. 

Αντίθετα, το υπουργείο Παιδείας παρακάμπτει το πρόβλημα θέτοντας εκτός ύλης τα πλέον παρωχημένα κεφάλαια. «Το αντιμετωπίζουμε σαν ένα μάθημα ιστορίας, να μάθουμε στα παιδιά από πού ξεκίνησαν όλα», λέει στην «Κ» καθηγητής που διδάσκει το μάθημα. «Είναι ένα βιβλίο που ξεκίνησε με προοπτικές, διδασκόταν στο πρώτο έτος του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης, αλλά έχουν περάσει 20 χρόνια από τότε». Οπως λέει ο ίδιος, θεωρητικά ένας μαθητής θα καλύψει τα κενά που αφήνει το συγκεκριμένο βιβλίο με τα μαθήματα της Πληροφορικής και των Δικτύων Υπολογιστών που διδάσκονται επίσης στο Λύκειο.  

«Το βιβλίο είναι πράγματι παλιό», λέει στην «Κ» ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Πειραιά και μέλος του Δ.Σ. του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής (αρμόδιος φορέας για τα σχολικά εγχειρίδια). Οπως υπογραμμίζει, το Ινστιτούτο βρίσκεται στη διαδικασία αναθεώρησης του περιεχομένου των σχολικών βιβλίων, πολλά από τα οποία θα ανανεωθούν. «Είναι αλήθεια ότι οι γνώσεις των μαθητών έχουν ξεπεράσει το ίδιο το βιβλίο», καταλήγει.

Τελευταίο σχόλιο δικό μου.  

Άντε παιδιά, βιαστείτε όμως λίγο. Σε λίγο μπορεί να ξεπεραστεί και το ίντερνετ.  Δεν είναι μόνο το ότι οι μαθητές διαβάζουν ένα άχρηστο πια βιβλίο. Είναι και ότι κάθε τόσο τυπώνεται αυτό το βιβλίο - που είναι μια έκδοση πολυτελής, με 470 σελίδες! Οι μαθητές πάντως ΔΕΝ ωφελούνται απ' την έκδοση αυτή. 

 Lifo