Η απορρύθμιση του κράτους

Η απορρύθμιση του κράτους

Με διαδικασίες-εξπρές και χωρίς καμία εγγύηση αξιοκρατίας, η κυβέρνηση προχωρεί την κινητικότητα στους 80.000 δημοτικούς υπαλλήλους. Με συνοπτικές ρυθμίσεις καλεί τους υπαλλήλους να συμμετάσχουν εθελοντικά, εντός 10 ημερών (!), στο πρόγραμμα, αλλιώς τους απειλεί ακόμη και με πιθανή απόλυση.

Βασικό συστατικό στοιχείο του προγράμματος διαδημοτικής κινητικότητας-διαθεσιμότητας είναι η κάλυψη των κενών θέσεων εργαζομένων σε διάφορους δήμους. Οι υπάλληλοι καλούνται να επιλέξουν μόνοι τους την κενή θέση που προτιμούν, διαφορετικά κινδυνεύουν να μπουν στο γενικότερο σωρό των υποψηφίων προς απόλυση.

Είναι όμως προφανές ότι κάτι δεν πάει καλά. Γιατί η όλη διαδικασία ούτε προϋποθέτει στοιχειώδη αξιολόγηση ούτε στηρίζεται σε κάποιο επεξεργασμένο αναλυτικό σχέδιο εκσυγχρονισμού και μεταρρύθμισης που έχει ανάγκη η δημόσια διοίκηση. Ολα γίνονται εκ των ενόντων και με μοναδικό γνώμονα να εξασφαλιστεί ο απαιτούμενος αριθμός των υπαλλήλων που πρέπει, σύμφωνα με τη μνημονιακή δέσμευση της κυβέρνησης, να τεθούν σε διαθεσιμότητα.

Μπροστά στην επίτευξη του αριθμητικού αυτού στόχου, δηλαδή τον καθορισμό των 12.500 υπαλλήλων που θα ενταχθούν στο δεύτερο κύμα διαθεσιμοτήτων, όλα τα άλλα είναι δευτερεύοντα για τη κυβέρνηση. Ομως έτσι καταρρίπτεται κάθε αξιοπιστία της όσον αφορά τις διακηρύξεις περί μεταρρυθμίσεων-τομών στο πολύπαθο Δημόσιο.

Μια τέτοιας έκτασης μεταρρύθμιση απαιτεί άλλου είδους οπτική. Πρέπει να προηγηθεί ο σχεδιασμός των κινήσεων, η χαρτογράφηση των δομών, η ιεράρχηση των αναγκών και η αξιολόγηση υπηρεσιών και ανθρώπων από ανεξάρτητο όργανο.

Ομως μέχρι τώρα όλα γίνονται στο πόδι. Χωρίς οργανόγραμμα και έγκυρες αξιολογήσεις, τα πάντα είναι διαβλητά και αμφισβητούμενα. Το παλαιό, σαθρό πελατειακό κράτος, η πολιτική εξουσία της διαφθοράς και των μαζικών ανεξέλεγκτων διορισμών δεν μπορούν να κρατήσουν καν τα προσχήματα. Αυτό που υλοποιείται με τις ευλογίες της τρόικας δεν συνιστά σε καμιά περίπτωση μεταρρύθμιση. Είναι, απλά, η μεγαλύτερη απορρύθμιση των δημόσιων δομών που έγινε σε ευρωπαϊκό κράτος.

Εχουν δίκιο λοιπόν να φωνάζουν οι εργαζόμενοι και να καταγγέλλουν ότι πιθανόν πίσω από τις «εργολαβικές» απολύσεις και την κατάργηση κρατικών δομών είναι πιθανό να κρύβονται διάφορα ιδιωτικά συμφέροντα.

Είναι εύκολο να λες ότι το κράτος δεν μπορεί να χτίζει σχολεία. Εκεί απλά το αναθέτεις στους ιδιώτες εργολάβους. Δεν μπορείς όμως να αποψιλώνεις σημαντικές υπηρεσίες που προσφέρουν κοινωνικό έργο στους πολίτες, όπως πολλές υπηρεσίες των δήμων. Εκεί το κενό για την κοινωνία είναι πραγματικά δυσαναπλήρωτο. Δεν καλύπτεται από καμία διακήρυξη καλών προθέσεων και ανύπαρκτα σχέδια μεταρρυθμίσεων. 

http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=404550