Η κοινωνική αποδοχή "τρομοκρατικών" οργανώσεων συμβαίνει σε συνθήκες εκτεταμένης κοινωνικής αδικίας

Η κοινωνική αποδοχή "τρομοκρατικών" οργανώσεων συμβαίνει σε συνθήκες εκτεταμένης κοινωνικής αδικίας

Όποιος έζησε τη δεκαετία του '80 θυμάται πολύ καλά οτι η 17 Νοέμβρη καμιά δυσαρέσκεια δεν προκαλούσε στο κοινό αίσθημα, οτι όλοι τρέχανε να αγοράσουν το Ποντίκι όπου δημοσιεύονταν οι προκηρύξεις της και τις διαβάζανε με ευλάβεια και προσοχή και μάλιστα αναγνωρίζανε εκεί πολλές αλήθειες. Τώρα, ας προσέξουμε τι διαβάζουμε. Όλα αυτά δεν σημαίνουν οτι όσοι δολοφονήθηκαν από τη 17 Νοέμβρη καλώς δολοφονήθηκαν. Εδώ μιλάμε για το κοινό αίσθημα, για το πώς βιώνεται η κοινωνική συνθήκη και τι συναισθήματα γεννά ατομικά και συλλογικά, και πώς αυτά ήταν τέτοια που βρίσκανε ένα είδος δικαίωσης, παρηγοριάς σε τέτοιες ενέργειες. 

Σε συμβολικό και ψυχολογικό επίπεδο λοιπόν, οι "τρομοκρατικές" οργανώσεις αυτού του τύπου δικαιολογούνται στο μυαλό των ανθρώπων σε συνθήκες εκτεταμένης κοινωνικής αποσάθρωσης, σαπίλας, θεσμισμένης και πραγματικής κοινωνικής αδικίας και μεγάλου ανοίγματος ψαλίδας μεταξύ των πολυάριθμων μικρομεσαίων στρωμάτων και των ολίγων που ευημερούν. Δικαιολογούνται ως ένα είδος Ρομπέν των Δασών, ως μυθικές μορφές που κάνουν το καλό που δεν τολμά ή δεν έχει τη δύναμη να κάνει ο μέσος άνθρωπος, σε ένα τοπίο φαύλης διακυβέρνησης. Δεν έχει σημασία αν ο γράφων πιστεύει πως ο καλύτερος δρόμος είναι η οργανωμένη, συλλογική πάλη, εδώ ερμηνεύουμε τα φαινόμενα ως έχουν και μάλιστα η εσωστρέφεια, η ιδιώτευση, η διάλυση του κοινωνικού ιστού που αποδυναμώνουν αυτό τον ορθό δρόμο και πάλι είναι ευθύνες του κυρίαρχου συστήματος που τις καλλιεργεί. Από αυτή την άποψη και οι ατομικές "λύσεις" των τρομοκρατών αποτελούν "λύσεις" εντός συστήματος και ακριβώς γι αυτό δεν το πλήττουν, παρά μόνο λίγα φυσικά πρόσωπα που το εκφράζουν - στον ένα ή στον άλλο βαθμό - και που όπως έχει αποδείξει το σύστημα είναι τόσο φονικό που δεν έχει πρόβλημα να "καίει" ή να αφήνει να καούν και κάποιοι δικοί του προκειμένου να επιβιώνει συνολικά.

Επίσης όποιος θυμάται εκείνη την εποχή γνωρίζει οτι και πάλι από την κοινή γνώμη έγινε αντιληπτό πως οι στόχοι της 17 Νοέμβρη κάποια στιγμή έπαψαν να ανταποκρίνονται στο κοινό περί δικαίου αίσθημα και εξ αυτού η αίγλη της υποχώρησε σταδιακά. Αυτό που εισπράχθηκε αυθόρμητα από τον κόσμο, αντιστοιχούσε, το πιθανότερο, στη διάβρωση της οργάνωσης από μυστικές υπηρεσίες, όπως μελέτες καταγράφουν.

Το παιχνίδι που παίζεται τώρα με αφορμή την "απόδραση" Ξηρού, παίζεται ανέκαθεν με το θέμα "τρομοκρατία" και αφορά καθαρά και αποκλειστικά την επικοινωνιακή σφαίρα. Σε αυτό λοιπόν το επικοινωνιακό επίπεδο, καλούνται ξαφνικά οι πάντες να καταδικάσουν τη μια και την άλλη ενέργεια, να δώσουν δηλαδή πιστοποιητικά νομιμοφροσύνης, χωρίς αυτό να σημαίνει τίποτα σε υλικό, πρακτικό επίπεδο, ακριβώς επειδή σημαίνει πολλά σε ιδεολογικό επίπεδο. Καλείται λοιπόν ο καθένας να φωνάξει "απεταξάμην τη 17 Νοέμβρη", λες και όλοι όσοι έβρισκαν μια φαντασιακή παρηγοριά σε μια της δολοφονία ή δικαίωση σε μια της προκήρυξη, είναι σαν να παίρνανε οι ίδιοι το όπλο και να πυροβολούσανε. Αλλά, αλήθεια, πόσοι είναι εκείνοι που θεώρησαν άδικη τη δολοφονία του βασανιστή Μάλλιου; Και έρχεται αμέσως η ερώτηση: μα η Δικαιοσύνη δεν είναι εκείνη η μόνη αρμόδια να αποδίδει δικαιοσύνη; Τι, θα πάμε στη ζούγκλα της αυτοδικίας; Σωστά, η Δικαιοσύνη είναι αρμόδια, αλλά ποιον υπηρετεί αυτός ο θεσμός, ποιών κοινωνικών τάξεων τα συμφέροντα, τελικά αποδόθηκε δικαιοσύνη στις περιπτώσεις αυτές όταν έπρεπε ή αφέθηκε κάποιο τεράστιο κενό; Και δεν έχουν ευθύνη και δεν είναι ηθικοί αυτουργοί αυτών των δολοφονιών όσοι άφησαν το κενό στους θεσμούς και έχει ηθική ευθύνη όποιος τελικά αισθάνεται πως έστω και έτσι, αφού δεν έγινε αλλιώς, τιμωρήθηκε κάποιος όπως του άξιζε;

Διαβάζουμε στο tvxs σε αφιέρωμα για την επέτειο της δολοφονίας του Μάλλιου: 

"Είναι μόλις η δεύτερη επίθεση της διαβόητης πλέον τρομοκρατικής οργάνωσης και χειροκροτείται από ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, που λίγους μήνες νωρίτερα έχει παρακολουθήσει εμβρόντητο την αθώωση των αρχιβασανιστών της δικτατορίας". 

Αυτό ήταν το τοπίο μέσα στο οποίο έγινε συμπαθής η 17 Νοέμβρη, μάλιστα από ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, ανάμεσά τους και όσοι είχαν διαβεί τις πόρτες της ασφάλειας, του κρατητηρίου, της φυλακής κατά τη διάρκεια της Χούντας. και ήταν πολλοί. Και συνεχίζει το αφιέρωμα του tvxs: 

"H δίκη της Χαλκίδας ξεκινάει στις 11 Νοεμβρίου 1975 και θα προκαλέσει την οργή της κοινής γνώμης, όχι μόνο για την αθωωτική της ετυμηγορία, αλλά και λόγω της εξωφρενικής συμπεριφοράς κατηγορουμένων και δικαστών. Μεταξύ άλλων, ακούγεται πως «οι αστυνομικοί Μάλλιος, Μπάμπαλης, Καραπαναγιώτης και Κραβαρίτης ήταν ικανότατοι και εκτελούσαν υποδειγματικά τα καθήκοντά τους». Σε αρκετές περιπτώσεις μάλιστα, οι κατηγορούμενοι παίρνουν το ρόλο του ανακριτή, υποβάλλοντας προκλητικές ερωτήσεις στους μάρτυρες, ενώ διατείνονται πως οι κακώσεις που φέρουν τα θύματά τους είναι αποτέλεσμα αυτοτραυματισμού.

Δύο ακριβώς χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου (17/11/1975), Τα Νέα κυκλοφορούν με τίτλο «Προκλητικοί οι βασανιστές στη Χαλκίδα»: «Οι κατηγορούμενοι είναι προκλητικοί. Γελάνε την ώρα που τα θύματά τους καταθέτουν για τα απάνθρωπα βασανιστήρια που υπέστησαν στην Ασφάλεια. Συνεχίζουν τον πόλεμο λάσπης κατά των μαρτύρων κατηγορίας, υποστηρίζοντας για μερικούς απ' αυτούς ότι συνεργάστηκαν με την Ασφάλεια».

Η κοινωνική οργή για την ατιμωρησία των βασανιστών εκφράζεται με μια σειρά συνθημάτων, όπως «Οι φασίστες στο Γουδί», «Δίκες λαϊκές για τους βασανιστές», «Φόλα στο σκύλο της ΕΣΑ», «Ο λαός δεν ξεχνά, τους φασίστες τους κρεμά», κλπ, και όταν δολοφονείται ο Ε. Μάλλιος στις 14 Δεκεμβρίου 1976, δεν είναι λίγοι αυτοί που επικροτούν την κίνηση της «17 Νοέμβρη»". Τον Ιανουάριο του 1979 εκτελείται από την οργάνωση "Ιούνης 78" ο έτερος αθωωμένος από τα δικαστήρια βασανιστής Μπάμπαλης.

Τα θυμηθήκαμε όλα αυτά με αφορμή το επικοινωνιακό πανηγύρι που στήνεται πάλι γύρω από την άδεια χωρίς επιστροφή του Ξηρού. Και δεν μπορεί παρά ο κόσμος να γελά από μέσα του όταν καταρρέουν όλα και το άδικο κυβερνά και αλωνίζει και τα θύματα των πολιτικών επιλογών είναι πια αμέτρητα, δεν μπορεί παρά να γελά κανείς και να καταλαβαίνει πως και πάλι τον κοροϊδεύουν. Ένας κρατούμενος τους έφυγε και τώρα φταίει ο κόσμος, φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ, φταίει ο Χατζηπετρής και μόνο οι κατά συρροή δολοφόνοι που κατέχουν τα θεσμικά πόστα δε φταίνε, που άμα αθροιστούν οι δικοί τους φόνοι κάνουν για 100.000 17 Νοέμβρη μαζί. Με λίγα λόγια εκείνοι που δεν δικαιούνται δια να ομιλούν για το άδικο, βγαίνουν και από πάνω και μας κουνάνε το δάχτυλο. 

Γενικά το κυρίαρχο σύστημα μαζικής εξόντωσης ανθρώπων έχει χρησιμοποιήσει τακτικά τη θρασύτατη τεχνική της αντιστροφής της πραγματικότητας, όπου οι θύτες παρουσιάζονται ως θύματα και τα θύματα ως θύτες, όπου το ασήμαντο γίνεται κεντρικό θέμα και το σημαντικό αποσιωπάται, όπου το δευτερεύον αναδεικνύεται σε πρωτεύουν για να χάνεται μπροστά του η αιτία και να μένει μετέωρο το αποτέλεσμα, για να χάνουμε τον ειρμό της αλήθειας που θα μας οδηγούσε στην ελευθερία.

Αυτή την ώρα στην Ελλάδα συντελείται ένα τεράστιων διαστάσεων μαζικό έγκλημα. Οι φυσικοί αυτουργοί, δια των υπογραφών και των ψήφων τους, σύντομα θα έχουν την τύχη που έπρεπε να έχει ο Μάλλιος, και όλη αυτή η υπόθεση αποδεικνύει πως τελικά, κάποτε, η δίκη επέρχεται, η Ιστορία γράφεται, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα μείνουν στην Ιστορία με τα πραγματικά πεπραγμένα τους, όχι το ποίημα που μας τραγουδάνε κάθε βράδυ από τα δελτία τους.

http://kerasiakrinoi.blogspot.gr/2014/01/blog-post.html