Παλλαϊκή συμπαράταξη ανατροπής
Ταρπάγκος Ανέστης
"Ο ελληνικός καπιταλισμός, με το αστικό πολιτικό του προσωπικό, κατασπαράσσει τις δημόσιες επιχειρήσεις γιατί στερείται πλέον, λόγω της παρατεινόμενης κρίσης υπερσυσσώρευσης του κεφαλαίου, πεδίων κερδοφόρων επενδύσεων με διασφαλισμένη αποδοτικότητα κεφαλαίου, στηρίζοντας έτσι την οικονομική του θέση όχι μόνον στη λιτότητα της πολιτικής των Μνημονίων, αλλά και στην ιδιοποίηση της κάθε μορφής δημόσιας περιουσίας"
Σαράντα ημέρες μετά τη διεξαγωγή των ευρωεκλογών, και η μνημονιακή συγκυβέρνηση όχι μόνον δεν προσαρμόζει την πολιτική της στο ηχηρό σε βάρος της μήνυμα της λαϊκής ετυμηγορίας, αλλά συνεχίζει με μεγαλύτερη ορμή να κινείται στην ίδια τροχιά που ακολουθεί εδώ και μια διετία: Η πρόοδος της οικονομίας επιτυγχάνεται με τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις της ιδιωτικοποίησης της ενέργειας και των παραλιών, της κατακρεούργησης του συνταξιοδοτικού καθεστώτος κ.λπ. Και μάλιστα προχωρά, στη σημερινή συγκυρία, σε μια διπλή αντιδημοκρατική και αντιλαϊκή εκτροπή. Από τη μια πλευρά, παραγκωνίζει τη δημοκρατία και τις κοινωνικές ελευθερίες με την κατάργηση του δικαιώματος στην απεργία. Από την άλλη πλευρά, επιχειρεί την ολοσχερή εκποίηση του δημόσιου πλούτου της χώρας με την κατάργηση των δημόσιων αγαθών του νερού, της ενέργειας, των δρόμων κ.ά. Καθαιρεί δηλαδή δύο από τους θεμελιακούς πυλώνες της σύγχρονης ευρωπαϊκής κοινωνίας, την άσκηση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και την παροχή των δημόσιων αγαθών και υπηρεσιών.
Η μία πλευρά της συγκυρίας έτσι έχει να κάνει με την πολιτική επιστράτευση των απεργών της ΔΕΗ, καθιερώνοντας και στον δημόσιο τομέα τις αρχές αυθαιρεσίας του ιδιωτικού τομέα, της ανεξέλεγκτης δηλαδή άσκησης του διευθυντικού δικαιώματος των απολύσεων, πράγμα που γίνεται για τρίτη στη συνέχεια φορά, με πρώτη την απεργία στις συγκοινωνίες και δεύτερη τη σχεδιαζόμενη απεργία στη μέση εκπαίδευση. Με δεδομένο τον άκρως μειοψηφικό χαρακτήρα της συγκυβέρνησης Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, που δεν συγκεντρώνουν ούτε το ένα τρίτο της εκφρασμένης πρόσφατα λαϊκής ετυμηγορίας, η κήρυξη της πολιτικής επιστράτευσης ισοδυναμεί με άσκηση δικτατορικής πολιτικής διακυβέρνησης, όπου η κοινοβουλευτική δημοκρατία έχει αποκλειστικά προσχηματική υπόσταση.
Το αστικό οικονομικό κατεστημένο, που καραδοκεί για να μοιράσει τα ιμάτια της δημόσιας παραγωγικής περιουσίας, δεν αντέχει πλέον αυτή την ίδια τη λειτουργία του αστικού θεσμικού πλαισίου και του κοινοβουλευτισμού. Η απροσχημάτιστη κατάλυση της δημοκρατικής αρχής, η βίαιη καταστολή της ταξικής διαπάλης, επιβάλλει πλέον τη γενικευμένη λαϊκή κινητοποίηση για την προάσπισή της, τόσο στον χώρο της ΔΕΗ όσο και σε αναρίθμητους παραγωγικούς χώρους του δημόσιου, αλλά και του καπιταλιστικού τομέα της οικονομίας, Η ανατροπή της παράνομης και αντισυνταγματικής μνημονιακής συγκυβέρνησης είναι πλέον όρος για την ίδια τη λειτουργία της αστικής δημοκρατίας και των λαϊκών ελευθεριών.
Η άλλη πλευρά της συγκυρίας έχει να κάνει με τη διαπίστωση ότι η σχεδόν ολοκληρωτική ιδιωτικοποίηση της μεγαλύτερης δημόσιας βιομηχανίας της ελληνικής οικονομίας, εφόσον υλοποιηθεί, γέρνει πλέον οριστικά την πλάστιγγα σε βάρος των δημόσιων αγαθών και επιχειρήσεων και υπέρ της απόλυτης κυριαρχίας του επιχειρηματικού κεφαλαίου. Μετά από ένα τέτοιο εγχείρημα αποκρατικοποίησης ηλεκτροπαραγωγικών μονάδων, λιγνιτορυχείων κ.ά., όπως είναι η περίπτωση της «μικρής ΔΕΗ», η ιδιωτικοποίηση μικρότερης εμβέλειας δημόσιων επιχειρήσεων και υπηρεσιών (λ.χ. ΟΣΕ, ΟΛΘ, ΕΥΑΘ κ.λπ.) θα φαντάζει ως «λεπτομέρεια» της νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής.
Ο ελληνικός καπιταλισμός, με το αστικό πολιτικό του προσωπικό, κατασπαράσσει τις δημόσιες επιχειρήσεις (με έτοιμη παραγωγική επενδυτική βάση και εξασφαλισμένο τζίρο), γιατί στερείται πλέον, λόγω της παρατεινόμενης κρίσης υπερσυσσώρευσης του κεφαλαίου, πεδίων κερδοφόρων επενδύσεων με διασφαλισμένη αποδοτικότητα κεφαλαίου, στηρίζοντας έτσι την οικονομική του θέση όχι μόνον στη λιτότητα της πολιτικής των Μνημονίων, αλλά και στην ιδιοποίηση της κάθε μορφής δημόσιας περιουσίας. Και από αυτή την άποψη η μοναδική αποτελεσματική μορφή αντιμετώπισης του ζητήματος προάσπισης των δημόσιων επιχειρήσεων και αγαθών είναι η παλλαϊκή αγωνιστική συμπαράταξη και κινητοποίηση, με δεδομένο ότι η μνημονιακή συγκυβέρνηση, παρ' όλο τον μειοψηφικό της χαρακτήρα, παραμένει πεισματικά γαντζωμένη στην εξουσία.
Και από τις δύο αυτές πλευρές, και επειδή η κυβερνητική πολιτική ξεπερνάει κάθε όριο αυτής της ίδιας της αστικής δημοκρατικής νομιμότητας, η λαϊκή μετωπική σύμπραξη προσλαμβάνει κομβικό χαρακτήρα. Συμμαχική συμπόρευση αντιμνημονιακών πολιτικών σχηματισμών, αγωνιστικών ταξικών συνδικαλιστικών οργανώσεων, τοπικών κινήσεων πολιτών και αυτοδιοικητικών αρχών. Πρωταρχικός και καθοριστικός στόχος, η απόκρουση της ιδιωτικοποίησης της ενέργειας, που εφόσον επιτευχθεί σημαίνει άμεσα την απομάκρυνση της μνημονιακής συγκυβέρνησης και το άνοιγμα του δημοκρατικού δρόμου για την κατίσχυση των λαϊκών και εργατικών συμφερόντων. Ο δημοκρατισμός, ο αντιμνημονιακός χαρακτήρας, ο ριζοσπαστισμός είναι τα γνωρίσματα της αναγκαίας αυτής πολιτικής και κοινωνικής συμμαχίας.
Η επιδίωξη της διεξαγωγής δημοψηφίσματος για την αποτροπή της εκποίησης της «μικρής ΔΕΗ», με τη συγκρότηση ενός αντιμνημονιακού κοινοβουλευτικού μετώπου, επικεντρωμένη στο μείζον ζήτημα της συγκυρίας, στα σίγουρα συμβάλλει στην ανάδειξη της κυβερνητικής αντιδραστικότητας, του αντιλαϊκού της χαρακτήρα, της πολιτικής της οικονομικής καταστροφής. Εντούτοις, επειδή ακριβώς οι κοινοβουλευτικοί συσχετισμοί βρίσκονται σε αναντιστοιχία με την εκφρασμένη λαϊκή βούληση και επειδή ταυτόχρονα διαμορφώθηκαν κάτω από όρους ιδεολογικής τρομοκράτησης και χειραγώγησης, η πολιτική ανατροπή δεν μπορεί να προέλθει παρά από τη συνδυασμένη κίνηση κοινοβουλευτικών διαδικασιών αλλά και πρωτίστως τη δραστική κινηματική - απεργιακή παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα, στην ποικιλομορφία των εκφράσεών του. Διαφορετικά, θα εμπεδώνεται μια ορισμένη συνείδηση παραίτησης, αδυναμίας και απόγνωσης, προερχόμενη από διαπιστώσεις περί της παντοδύναμης ισχύος των κυβερνώντων, παρά την αντιδημοκρατικότητα και την αντιλαϊκότητα της πολιτικής τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου