Η εμπιστοσύνη της πανεπιστημιακής κοινότητας κερδίζεται, δεν επιβάλλεται δια της βίας
Ο στόχος τα πανεπιστήμια να παραμείνουν ανοικτά, παρά τις αντιξοότητες, παρά τα προβλήματα, παρά την πολιτική της απαξίωσης, της σκληρής λιτότητας και των απολύσεων που ακολουθείται σε βάρος τους τα τελευταία χρόνια και παρά την εχθρότητα με την οποία αντιμετωπίζονται σήμερα οι πάλαι ποτέ "ναοί του πνεύματος" πανταχόθεν, - και πάντως όχι για ανιδιοτελείς λόγους -, φαίνεται να παραμένει ένα ανεκπλήρωτο όνειρο.
Μέχρι πρότινος, τα πανεπιστήμια τα έκλειναν οι κατά καιρούς καταληψίες, διαμαρτυρόμενοι για τα δεινά της Παιδείας. Σήμερα τα κλείνουν, για προληπτικούς λόγους, οι ίδιοι οι πρυτάνεις, που είναι επιφορτισμένοι - κι εδώ είναι το οξύμωρο της υπόθεσης - με την ευθύνη της λειτουργίας τους... Και στις δύο περιπτώσεις, ο χαμένος είναι η μεγάλη υπόθεση της Παιδείας, καθώς και το δικαίωμα χιλιάδων φοιτητών σε εποχή κρίσης, για ίσες ευκαιρίες στη γνώση και τη μόρφωση. Γιατί τα πανεπιστήμια κλείνουν, όταν στερεύει ο διάλογος. Και πολύ φοβούμαι ότι στην περίπτωση του νέου πρύτανη του ΕΚΠΑ, η λύση του διαλόγου αποκλείστηκε προκαταβολικά και η προσπάθεια συνεννόησης αντιμετωπίστηκε εξ αρχής αρνητικά και με προκατάληψη.
Γνωρίζω από πρώτο χέρι τη δυσκολία που αντιμετωπίζει, αλλά και το πόσο μόνος αισθάνεται, ένας πρύτανης όταν αναγκάζεται να αντιπαρατεθεί με εξαγριωμένους φοιτητές, που συχνά εκτοξεύουν εναντίον του ύβρεις και απειλές. Όμως ποτέ δεν ξέχασα, σε όσο δύσκολη θέση και αν βρέθηκα, ότι ο πρύτανης παραμένει ένας καθηγητής, δηλαδή κατά βάθος ένας δάσκαλος, που τελικό σκοπό του έχει την εκπαίδευση και τη μόρφωση των φοιτητών του και με κανένα τρόπο την επίδειξη δύναμης και την άσκηση βίας απέναντί τους. Όπως ποτέ δεν ξέχασα ότι ένας πρύτανης διοικεί πανεπιστήμιο που εκπαιδεύει φοιτητές στον ορθό λόγο και την ελευθερία της σκέψης και όχι κέντρο νεοςυλλέκτων, που εκπαιδεύει στρατιώτες στην πειθαρχία και την τυφλή υποταγή σε εντολές.
Πέρα από τις τυμπανοκρουσίες των φιλοκυβερνητικών ΜΜΕ και τους επαίνους των υστερικών της αυταρχικής μεταρρύθμισης, που σήμερα δοξάζουν τους πρυτάνεις που επιδεικνύουν δύναμη κι έχουν "κότσια", επί το ελληνικότερον... τσαμπουκά, απέναντι στους φοιτητές, με τις πλάτες της κυβέρνησης βεβαίως, την κάλυψη των μεγάλων και ελεγχόμενων ΜΜΕ και την ασφάλεια της αστυνομίας που περιμένει στη γωνία, τι μάθημα διδάσκει, αλήθεια, στους φοιτητές του ένας πρύτανης που κλείνει το πανεπιστήμιο πρώτος, για να μην προλάβουν να το κλείσουν οι φοιτητές του; Και τι μήνυμα στέλνει ένας πρύτανης που αποφεύγει τη συζήτηση με τους φοιτητές, που κλειδαμπαρώνεται φοβούμενος να αντιμετωπίσει τα μέλη της κοινότητάς του και που διοικεί με τους σεκιουριτάδες, σαν να διοικούσε μεραρχία;
Όσο για τα "κότσια" και τον τσαμπουκά, συγχωρείστε με, αλλά αυτά τα έχουν όσοι αντιμετωπίζουν το πρόβλημα κατά μέτωπον κι όχι εκείνοι που φοβικά φερόμενοι, κρύβονται πίσω από κλειστές πόρτες...
Πάντως το μάθημα της μη βίας δεν διδάσκεται με επίδειξη δύναμης. Όπως και το μάθημα του διαλόγου και της συνεννόησης, καθώς και του πνεύματος εμπιστοσύνης που πρέπει να πρυτανεύει στα πανεπιστήμια, δεν διδάσκεται με επίδειξη αυταρχισμού.
Αντίθετα, η επίδειξη δύναμης επιβεβαιώνει και ενισχύει τις πρακτικές της βίας τις οποίες, δυστυχώς, ασκούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου