Χθες πέρασε για λίγο σε δεύτερη μοίρα η Ελλάδα από τα γερμανικά δελτία ειδήσεων, εξαιτίας μιας απεργίας. Σε πέντε κρατίδια της χώρας δεν πήγαν χθες στα σχολεία τους οι δάσκαλοι και καθηγητές -αυτοί που δεν έχουν καθεστώς δημοσίου υπαλλήλου- καθώς ζητούν με την απεργία τους αύξηση της τάξης του 5,5%. Μήνες τώρα κρατούν οι διαπραγματεύσεις για τις συλλογικές συμβάσεις των εκπαιδευτικών και, αφού δεν κατάφεραν να τα βρουν με τα τοπικά υπουργεία Παιδείας, αποφάσισαν να δείξουν τα δόντια τους.

Στη Βόρεια Ρηνανία, Βεστφαλία, μάλιστα, όπου είναι περισσότεροι οι εκπαιδευτικοί δίχως καθεστώς δημοσίου υπαλλήλου -άρα με χαμηλότερες απολαβές, λιγότερη εργασιακή ασφάλεια, αλλά και με δικαίωμα απεργίας- αποφάσισαν να απεργήσουν επί τρεις συνεχόμενες μέρες. Και να διαδηλώσουν μπροστά από τα σχολεία τους.

Σιγά την είδηση, θα πείτε. Πράγματι, οι απεργιακοί αγώνες δεν είναι ασυνήθιστοι στη Γερμανία, και συχνά είναι πολύ αποτελεσματικοί, ως καλά οργανωμένοι. Ειδικά τα τελευταία δύο χρόνια, που η γερμανική κυβέρνηση πανηγυρίζει για τη χαμηλή ανεργία, τα γεμάτα ασφαλιστικά ταμεία και τους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, όλοι και περισσότεροι κλάδοι δίνουν μάχες για αυξήσεις και συχνά τις κερδίζουν.

Η ιδιαιτερότητα της απεργίας των εκπαιδευτικών, όμως, έγκειται στην απρόσμενη υπεράσπιση των απεργών από την ομοσπονδιακή υπουργό Παιδείας Γιοχάνα Βάνκα η οποία, ωστόσο, δεν είναι η εργοδότης τους.

Βγήκε λοιπόν η Βάνκα και είπε ότι συχνά «φερόμαστε άδικα» στους εκπαιδευτικούς, ότι «προσφέρουν πάρα πολλά και θα έπρεπε να τους σεβόμαστε περισσότερο». Κι όλοι έσπευσαν να θυμηθούν μια από τις θρυλικές ρήσεις του Γκέρχαρντ Σρέντερ το 1995, όταν ήταν πρωθυπουργός της Κάτω Σαξονίας, πριν ακόμη γίνει καγκελάριος, προς τους μαθητές, ότι «ξέρετε πολύ καλά πόσο τεμπελόσκυλα είναι» -οι δάσκαλοι, εννοείται.

Επιπλέον στο πλευρό των απεργών στάθηκαν εμμέσως και τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης, εξηγώντας στο κοινό τους, πόσο πολύ δουλεύει η πλειονότητα των εκπαιδευτικών, πόσο εξοντωτική είναι η δουλειά μέσα στην τάξη και κυρίως πόσο εργασιακά ανασφαλείς όσοι από αυτούς δεν είναι δημόσιοι υπάλληλοι το ένα τρίτο του συνόλου, δηλαδή, και μιλάμε μόνο για τα δημόσια σχολεία.

Για να κάνουν οικονομία τα ομόσπονδα κρατίδια απολύουν αρκετούς εκπαιδευτικούς το καλοκαίρι για να τους προσλάβουν ξανά το φθινόπωρο. Επιπλέον τους πληρώνουν λιγότερο από τους συναδέλφους τους που κάνουν ακριβώς την ίδια δουλειά αλλά έχουν καθεστώς δημοσίου υπαλλήλου.