Γιατί δεν πρέπει να αντιγράψουμε το εκπαιδευτικό σύστημα της Ν. Κορέας

Γιατί δεν πρέπει να αντιγράψουμε το εκπαιδευτικό σύστημα της Ν. Κορέας

Τα αποτελέσματα του διεθνούς διαγωνισμού PISA προκαλούν κάθε φορά συζητήσεις για τις επιδόσεις των Ελλήνων μαθητών, ενώ σχολιάζονται οι εκπαιδευτικές επιτυχίες των άλλων χωρών. Φέτος, το ενδιαφέρον στράφηκε στο «εκπαιδευτικό θαύμα» της Ν. Κορέας, οι μαθητές της οποίας κατέχουν τις κορυφαίες θέσεις στον διαγωνισμό από το 2009.
Το κείμενο της εφημερίδαςΈθνος είναι το πλέον χαρακτηριστικό. Πλέκει το εγκώμιο του «κορεάτικου θαύματος» σε 2 άξονες: Ο πρώτος είναι η ευρεία αξιοποίηση των νέων τεχνολογιών πληροφορίας και επικοινωνίας (ΤΠΕ), με ψηφιακά βιβλία, ασύρματο δίκτυο και υπολογιστή για κάθε μαθητή. Ο δεύτερος άξονας αφορά την γενναία κρατική χρηματοδότηση, που κατευθύνεται όμως ορθολογικά.

Αρκούν όμως οι επιτυχίες στον διαγωνισμό PISA για να χαρακτηρίσουμε ένα εκπαιδευτικό σύστημα ως μοντέλο προς μίμηση; Θα στοχεύσουμε στις υψηλές επιδόσεις με οποιοδήποτε κόστος για τα παιδιά και την κοινωνία; Ή μήπως η αποτελεσματικότητα ενός εκπαιδευτικού συστήματος δεν σημαίνει αυτομάτως πως είναι και καλό;

Μία προσεκτική ανάγνωση του ίδιου του άρθρου αφήνει να εμφανιστούν οι πρώτες ρωγμές στο «εκπαιδευτικό θαύμα». Το εκπαιδευτικό σύστημα της Ν. Κορέας στηρίζεται σε έναν εξαντλητικό ανταγωνισμό. Το αποτέλεσμα είναι η γιγάντωση των ιδιωτικών φροντιστηρίων. «Το 2010, το 72,2% των μαθητών δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης εκτιμάται ότι έκανε ιδιαίτερα μαθήματα. Στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, ο δείκτης έφτανε το 86,8%», όπου «ένας μεγάλος αριθμός δέχεται ιδιαίτερα μαθήματα μετά το σχολείο, συχνά μέχρι αργά το βράδυ». Επίσης, τα ίδια τα αποτελέσματα της PISA δείχνουν πως οι εκπαιδευτικές ανισότητες αυξάνονται. «Ενώ οι περισσότερες από τις χώρες που βελτίωσαν τη μέση βαθμολογία στην ανάγνωση μεταξύ του 2000 και του 2009, το έκαναν χάρη στην αύξηση του μέσου όρου των μαθητών με χαμηλές επιδόσεις, η Κορέα το έκανε με την αύξηση του μέσου όρου των κορυφαίων μαθητών της».

Στην συνέχεια ακολουθεί η μετάφραση ενός άρθρου της Diane Ravitch με τίτλο: “Γιατί δεν πρέπει να αντιγράψουμε την Ν. Κορέα”. (σημ. απευθύνεται στους Αμερικάνους μεταρρυθμιστές). Ο λόγος απλός: το εκπαιδευτικό σύστημα της Ν. Κορέας ισοδυναμεί με θεσμοθετημένη κακομεταχείριση του παιδιού.

Ο υπουργός Παιδείας Arne Duncan έχει συχνά αναφερθεί στις υψηλές επιδόσεις των μαθητών της Νότιας Κορέας ως ένα μοντέλο που οι Αμερικάνοι μαθητές πρέπει να μιμηθούν. Ακούμε ξανά και ξανά πως χάνουμε στον “παγκόσμιο ανταγωνισμό” από έθνη, όπως η Ν.Κορέα, όπου μαθητές και γονείς αντιμετωπίζουν τα διαγωνίσματα πολύ σοβαρά. Ο υπουργός δεν κουράζεται ποτέ να μας λέει πως οι μαθητές μας είναι τεμπέληδες. Οι γονείς τους τους θέλουν να είναι ολοκληρωμένα άτομα, όταν οφείλουν να είναι εγγεγραμμένοι σε προχωρημένα μαθήματα διαβάζοντας μέχρι αργά ή παρακολουθώντας προγράμματα μετά το σχολείο σε ακόμα μεγαλύτερες σχολικές μέρες.

Την Κυριακή, οι New York Times δημοσίευσαν ένα άρθρο που αντέκρουε τον μύθο της Ν.Κορέας ως αιχμή της εκπαιδευτικής αριστείας. Το σύστημα της Ν. Κορέας, γράφει ο συγγραφέας, είναι “μία επίθεση πάνω στα παιδιά μας”. Εάν το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι οι επιδόσεις στα διαγωνίσματα, τότε τα σχολεία της Ν.Κορέας μοιάζουν τέλεια. Αλλά, εάν θέλετε οι μαθητές να είναι αναστοχαστικοί, δημιουργικοί και με θετική στάση απέναντι στην μάθηση κοιτάξτε αλλού, γράφει ο Se-Woong Koo, η οικογένεια του οποίου μετακόμισε από την Σεούλ στο Βανκούβερ για να αποφύγει ο ίδιος το άγχος του νοτιοκορεάτικου σχολείου. Οι περισσότεροι γονείς πιέζουν τους μαθητές να αριστεύσουν στις σπουδές τους και κάνουν ό,τι και αν χρειαστεί για να πετύχουν υψηλές επιδόσεις.

“13 χρόνια μετά, το 2008”, γράφει ο συγγραφέας, “δίδαξα αγγλική γραμματική σε προχωρημένο επίπεδο σε 11χρονους σε ένα ακριβό, cram schools (ΣτΜ: ειδικά σχολεία που εκπαιδεύουν τους μαθητές να επιτύχουν συγκεκριμένους στόχους, όπως π.χ. την είσοδο σε πανεπιστήμια ή κολέγια [βλ. ελληνικό φροντιστήριο]) στην πλούσια γειτονιά της Σεούλ, την Gangnam. Οι μαθητές ήταν συγκεντρωμένοι στο διάβασμα, αλλά τα μάτια τους ήταν νεκρά”.

“Ο κόσμος μπορεί να θεωρεί την Ν. Κορέα ως ένα μοντέλο για την εκπαίδευση -οι μαθητές του κερδίζουν μία από τις καλύτερες θέσεις στα διεθνή εκπαιδευτικά τεστ- αλλά η σκοτεινή πλευρά του συστήματος ρίχνει μία βαριά σκιά. Κυριαρχούμενη από τις Μαμάδες-Τίγρεις (ΣτΜ: αυστηρές και απαιτητικές μητέρες που ωθούν τα παιδιά σε υψηλά επιτεύγματα, χρησιμοποιώντας τρόπους ανατροφής τυπικούς της κινεζικής ή ανατολικής Ασίας), πολύ αυστηρούς δασκάλους και τα cram schools, η εκπαίδευση της Ν. Κορέας παράγει σειρά από διαπρέποντες μαθητές, που πληρώνουν ένα βαρύ τίμημα στην υγεία και την ευτυχία τους. Το όλο πρόγραμμα ισοδυναμεί με κακομεταχείριση του παιδιού. Πρέπει να μεταρρυθμιστεί και να αναδομηθεί χωρίς καθυστέρηση…”

“Τα cram schools, όπως αυτό που δίδαξα – γνωστά στην Κορέα ως hagwons – είναι ένα από τα στηρίγματα του εκπαιδευτικού συστήματος της Ν. Κορέας και ένα σύμβολο της λαχτάρας των γονιών να δουν τα παιδιά τους να επιτυγχάνουν με κάθε κόστος. Τα hagwons είναι άψυχα ιδρύματα με δωμάτια το ένα δίπλα στο άλλο με λεπτούς τοίχους, φωτισμένα με φωτεινές λάμπες και γεμάτα μαθητές που αποστηθίζουν αγγλικό λεξιλόγιο, κορεάτικη γραμματική και μαθηματικούς τύπους. Οι μαθητές πηγαίνουν συνήθως μετά το σχολείο μέχρι τις 10 το βράδυ ή ακόμα περισσότερο.”

“Αυτή η “επένδυση” στην εκπαίδευση έχει χρησιμοποιηθεί για να εξηγηθούν τα θεαματικά σκορ της Ν.Κορέας στις εξετάσεις PISA, κριτήριο που χρησιμοποιείται όλο και περισσότερο για να συγκριθούν μαθητές από όλον τον κόσμο μεταξύ τους.»

“Αλλά ένα σύστημα που οδηγείται από υπερβολικά ενθουσιώδεις γονείς και μία τερατώδη ιδιωτική βιομηχανία είναι μη βιώσιμο μακροπρόσθεσμα, ειδικά με τα φυσικά και ψυχολογικά κόστη που καλούνται να αντέξουν οι μαθητές. Πολλοί νεαροί κορεάτες υποφέρουν από συμπτώματα ακαδημαϊκού στρες, όπως ο αδελφός μου. Μία χαρακτηριστική περίπτωση είναι μία φίλη που ανέφερε ότι έχανε τούφες μαλλιών κατά τη διάρκεια των εξετάσεων λυκείου και τα μαλλιά της επανήλθαν μόνο όταν μπήκε στο κολέγιο.”

Το σύστημα της Ν.Κορέας είναι θεσμοθετημένη παιδική κακοποίηση. Τα παιδιά υπάρχουν είτε για να δοξάσουν την οικογένεια είτε για να χτίσουν την εθνική οικονομία. Τι θυσιάζεται; Η ευτυχία των παιδιών, το δικαίωμα να ζήσουν μία φυσιολογική ζωή στην οποία δεν είναι γρανάζια της εθνικής οικονομικής μηχανής.

Ακούς, Υπουργέ; Ακούτε, “New York Times”; Ακούτε ειδήμονες στις τηλεοράσεις;

Πηγή: Ηuffingtonpost via