Γιατί φωνάζει η αντιπολίτευση, μας περισσεύουν 18 δις;
του Γιώργου Βεργόπουλου
Δημοσιογράφοι του οικονομικού Τύπου και τα κόμματα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ επιτίθενται στην κυβέρνηση για τον τρόπο που ολοκληρώνεται η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Άλλοι λένε ότι ήταν «κακοσχεδιασμένη», άλλοι κραυγάζουν ότι κάποια funds αγόρασαν με ελάχιστο αντάλλαγμα τις τράπεζες και δεν λείπει και ο συνηθισμένος «εθνικός» μαϊντανός, δηλαδή τι ζημιά που πάθαμε επειδή οι αγοραστές των νέων μετοχών είναι από το εξωτερικό.
Φυσικά αν η διαδικασία είχε καθυστερήσει θα κραύγαζαν τα ακριβώς αντίθετα. Γιατί αργεί η κυβέρνηση, γιατί δεν βρίσκονται ιδιώτες αγοραστές και πάνω απ όλα θα θρηνούσαν για τον κίνδυνο «κουρέματος» των καταθέσεων.
Επειδή όμως υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να δικαιωθεί ο Γκέμπελς στο κυνικό ρητό του «πες πες όλο και κάτι μένει», ας ασχοληθούμε και πάλι με την ασυνάρτητη προπαγάνδα της αντιπολίτευσης και των φιλικών σ’ αυτήν ΜΜΕ (δηλαδή σχεδόν του συνόλου των ελεγχόμενων από εργολάβους ΜΜΕ).
Η ουσία του θέματος είναι απλή, την δίνουμε τον τίτλο αυτού του σημειώματος. Η κυβέρνηση με τη συμφωνία του Ιουλίου αντιμετώπιζε το ενδεχόμενο να βάλει 25 δισεκατομμύρια για αγορά νέων μετοχών των τραπεζών.
Τα χρήματα αυτά ως γνωστόν δεν τα έχουμε, θα τα δανειζόμασταν. Γι αυτό και η συμφωνία δανεισμού της Ελλάδας από τον ESM προέβλεπε τόσο μεγάλο ύψος συνολικού δανείου.
Τελικά θα χρειαστεί το ελληνικό δημόσιο να δανειστεί και να βάλει στις τράπεζες 6-7 δις. Άρα γλυτώνουμε 18 δις νέο χρέος. Αυτό το ίδιο χρέος που τόσο συζητάμε πως θα καταφέρουμε να το αναδιαρθρώσουμε, να το κουρέψουμε άμεσα ή έμμεσα, το «κουρέψαμε» ήδη σε σχέση με τη συμφωνία του Ιουλίου κατά 18 δις. Δηλαδή κατά 10% του ΑΕΠ !!!
Τότε γιατί φωνάζουν (όσοι φωνάζουν); Μήπως κινδυνεύουν οι καταθέσεις , που οι ίδιοι κινδυνολογούσαν πριν λίγους μήνες ότι είναι σίγουρα χαμένες;
Όχι, ο κίνδυνος για τις καταθέσεις πέρασε οριστικά. Γι αυτό έγινε η ανακεφαλαιοποίηση γρήγορα, γιατί από την 1η Ιανουαρίου υπήρχε αυτός ο κίνδυνος, λόγω ενός νέου Ευρωπαϊκού κανονισμού που μπαίνει σε ισχύ. Αν αργούσαμε τη διαδικασία για να πετύχουμε (μήπως και πετύχουμε…) ελάχιστα ψηλότερες τιμές αγοράς μετοχών από τους ιδιώτες, θα είχαμε το κούρεμα καταθέσεων σίγουρο.
Αφού λοιπόν ούτε δανειστήκαμε το τεράστιο ποσό των 25 δις ούτε χάθηκαν οι καταθέσεις, η αντιπολίτευση ανακάλυψε τώρα ότι έχασαν την αξία τους οι παλιές τραπεζικές μετοχές. Τώρα το ανακάλυψε η αντιπολίτευση, γιατί η αξία των μετοχών είχε χαθεί από καιρό.
Αν θέλουν, ας αναζητήσουμε που και πως χάθηκαν τα χρήματα των μετόχων αλλά και του κράτους από την προηγούμενη ανακεφαλαιοποίηση. Η κυβέρνηση φαίνεται να μην ανοίγει τέτοια θέματα για να μην βάλει φωτιά στο πολιτικό κλίμα. Αλλά ΝΔ και ΠΑΣΟΚ «ξύνονται στη γκλίτσα του τσομπάνη» και αναγκαστικά θα τα ακούσουν πάλι.
Οι ελληνικές τράπεζες έχασαν κάθε αξία λόγω της πενταετούς άγριας ύφεσης και λιτότητας, που έκανε τους μισούς Έλληνες να μην μπορούν να πληρώσουν τα τραπεζικά δάνεια τους. Η περιουσία των τραπεζών είναι τα δάνεια, αυτά είναι τα δικά τους χρήματα. Οι καταθέσεις των πολιτών στις τράπεζες είναι χρήματα που οι τράπεζες χρωστάνε στους καταθέτες. Δεν είναι περιουσία της τράπεζας οι καταθέσεις, χρέος της είναι. Τα χρήματα των καταθέσεων έτσι κι αλλιώς δεν είναι στα χρηματοφυλάκια των τραπεζών, έχουν γίνει δάνεια. Όχι μόνον στην Ελλάδα, έτσι δουλεύει το τραπεζικό σύστημα γενικά. Οπότε όταν τα δάνεια γίνονται «κόκκινα», δεν αξίζει φράγκο η τράπεζα. Έτσι χρεοκόπησε η Leeman Brothers και ξεκίνησε η παγκόσμια κρίση το 2008 , από στεγαστικά δάνεια που έγιναν «κόκκινα» ενώ οι τράπεζες είχαν στηρίξει σε αυτά άλλες επενδύσεις και τραπεζικά προϊόντα.
Στην προηγούμενη ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών επί Σαμαρά – Βενιζέλου, δανειστήκαμε πάρα πολλά χρήματα για να τα βάλουμε στις τράπεζες, τα χρωστάμε ακόμα φυσικά, ενώ τα χρήματα αυτά ήταν χαμένα από χέρι. Γιατί δεν είχε το ελληνικό κράτος ούτε καν δικαίωμα να πουλήσει τις μετοχές του όταν ανέβηκαν λίγο οι τιμές τους, ήταν δεσμευμένα τα δικαιώματα επαναγοράς σε ιδιώτες (warrants λέγεται αυτό το σύστημα). Οπότε έγινε ότι κερδοσκοπικό παιχνίδι έγινε με το υποτιθέμενο success story, μετά ξεφούσκωσε πάλι το παραμύθι, εξευτελίστηκαν πάλι οι τιμές των τραπεζικών μετοχών. Λογικά, γιατί οι Σαμαράς – Βενιζέλος μίλαγαν για success story ενώ τα «κόκκινα δάνεια» πολλαπλασιάζονταν !!!
Ακόμη και τα χρήματα που παίρνουν τόσο καιρό οι τράπεζες από τον Ευρωπαϊκό μηχανισμό ELA, χρέος είναι κι αυτά. Δανεισμός μεταξύ τραπεζών είναι ο ELA, δεν χαρίζει κανείς χρήματα. Χρωστάνε κι εκεί 90 δις οι τράπεζες.
Σ’ αυτές λοιπόν τις τράπεζες που χρωστάνε 120 δις στους καταθέτες τους και 90 στις Ευρωπαϊκές τράπεζες,έχουν μέχρι 10 δις στα ταμεία και που για να ισορροπεί ο ισολογισμός τους έχουν σαν περιουσία τους τα δάνεια των πολιτών που έχουν γίνει «κόκκινα» και κουρεύονται συνεχώς ήθελαν να βάλει το ελληνικό κράτος άλλα 25 δις μήπως και κρατηθεί η αξία των μετοχών και τα ποσοστά ιδιοκτησίας. Μάλιστα. Και σε λίγους μήνες θα κλαίγαμε κι αυτά τα 25 δις. Γιατί η αξία των τραπεζών είναι αυτή που είναι, προκύπτει από τη σχέση υποχρεώσεων και απαιτήσεων τους. Δεν αλλάζει αυτή η κατάσταση όσα χρήματα και να πετάξουμε σε μετοχές. Θυμηθείτε και το σκάνδαλο του Χρηματιστήριου το 1999 και μετά, πόσοι άνθρωποι ξεγελάστηκαν και αγόραζαν μετοχές ενώ έπεφταν οι τιμές τους «για να τις στηρίξουν». Δεν λειτουργεί έτσι το σύστημα, μόνον οι επιτήδειοι πλουτίζουν από αυτά.
Αυτή τη φορά λοιπόν δε μας πιάσανε κορόϊδα. Δε φορτωθήκαμε 1600 Ευρώ παραπάνω χρέος ο κάθε Έλληνας χωρίς κανένα απολύτως λόγο. Μειώθηκε αυτόματα κατά 10% η σχέση χρέους / ΑΕΠ.Καλή αρχή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου