Η «κόκκινη γραμμή» των εργασιακών

Η «κόκκινη γραμμή» των εργασιακών

 Δημήτρης Τρίμης

Η εναρμόνιση της εργατικής νομοθεσίας με τη «βέλτιστη» διεθνή πρακτική, είναι μέρος των κειμένων που έχει γενικώς συμφωνήσει η ελληνική κυβέρνηση με τους δανειστές, λένε τα αντιπολιτευόμενα ΜΜΕ. Μεταξύ άλλων είναι και η μείωση του κατώτατου μισθού, έτσι ώστε να «ευθυγραμμισθεί» με τους μισθούς των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης, σημειώνουν μάλλον χαιρέκακα.

«Αυτά όπως και οι ομαδικές απολύσεις, ο συνδικαλιστικός νόμος και οι συλλογικές διαπραγματεύσεις, αποτελούν τα προαπαιτούμενα που θα τεθούν στο τραπέζι τον Σεπτέμβριο», επιμένει το «ΒΗΜΑ», το οποίο αποκάλυψε και το θέμα της κατάργησης 13ου και 14ου μισθού (και) στον ιδιωτικό τομέα.

Σε συνέντευξή του δε, στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ στις 6/6/2016, ο πρόεδρος της Ν.Δ. Κ. Μητσοτάκης αναφερόμενος στα εργασιακά μέτρα που θα υποχρεωθεί από τους δανειστές να εφαρμόσει η κυβέρνηση Τσίπρα, προέβλεψε ότι «τον Σεπτέμβριο η κυβέρνηση θα βρεθεί μπροστά σε ένα νέο τραγικό αδιέξοδο» και επιπλέον ότι «δεν θα έλθει η ανάπτυξη διότι οι ταξικές επιλογές της ιδεοληπτικής κυβέρνησης οδηγούν τη χώρα σε κατάσταση στασιμοχρεοκοπίας».

Την ίδια καταστροφολογική πρόβλεψη κάνουν και τα άλλα αντιπολιτευόμενα κόμματα (που στην πραγματικότητα αποτελεί περισσότερο ευχή για την πολιτική τους επιβίωση), ενώ, παραδόξως, λίγο πολύ όλοι τους (πλην βεβαίως της αριστερής πτέρυγας) τάσσονται αναφανδόν υπέρ των «απαραίτητων μεταρρυθμίσεων» του συνδικαλιστικού νόμου και ορκίζονται υπέρ των μέτρων - ενίσχυσης των κερδών των επιχειρηματιών- που θα αυξάνουν την «ανταγωνιστικότητα» της ελληνικής οικονομίας και θα προσελκύουν «νέες επενδύσεις».

Με λίγα λόγια η αντιπολίτευση και τα φιλικά της ΜΜΕ μεταθέτουν άλλη μια φορά την ημερομηνία της σύγκρουσης για την κατάρρευση - παραίτηση της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα (το κλείσιμο της αριστερής παρένθεσης, δηλαδή) στο τέλος του 2016, άντε στις αρχές του 2017, γνωρίζοντας και την πρόσφατη δέσμευση του πρωθυπουργού ότι τα εργασιακά αποτελούν και για τον ΣΥΡΙΖΑ ένα είδος τελευταίας «κόκκινης γραμμής».

Εκείνο ωστόσο που προξενεί εντύπωση είναι ότι σε αυτή τη συζήτηση περί βεβαίας αποτυχίας του Τσίπρα στα εργασιακά θέματα, περισσεύει η υποκρισία και αποσιωπάται μια πασίγνωστη... λεπτομέρεια:

Ότι δηλαδή, η Δεξιά, και οι κεντρώοι δορυφόροι της πιστεύουν βαθειά στις άμεσες «μεταρρυθμίσεις» στα εργασιακά προς την κατεύθυνση των ομολογημένων στόχων των δανειστών και της οργανωμένης συλλογικά ή και μεμονωμένης εργοδοσίας όλων των οικονομικών κλάδων, οι οποίοι απαιτούν προγραμματικά (βλ. ΙΟΒΕ, Τράπεζες και ΣΕΒ) να αλλάξει ο συνδικαλιστικός νόμος και να υπονομευτούν οι συλλογικές διαπραγματεύσεις (ώστε να δυσκολέψουν έως καταργήσεως οι απεργίες, οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας και να εξατμιστούν τα εναπομείναντα σωματεία).

Και φυσικά, να μειωθεί κι άλλο το «κόστος εργασίας», να ελαστικοποιηθεί το ωράριο, να επεκταθεί η εποχική εργασία και η ημιαπασχόληση, να μειωθούν οι εργοδοτικές εισφορές και οι φόροι στο κεφάλαιο και στα κέρδη και να επιδοτηθούν πάση θυσία οι επιχειρήσεις με νέα θαλασσοδάνεια.

Αυτή η «λεπτομέρεια» καθιστά όντως κρίσιμη τη μάχη για την επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και την απόρριψη κάθε μέτρου των δανειστών που θα απειλεί το εισόδημα και τα δικαιώματα των παλιών και κυρίως των νέων εργαζομένων τους οποίους συστηματικά θυσιάζουν σε όλη την Ευρώπη. Είναι επομένως πράγματι «κόκκινη» και ταξική θα πρόσθετα γραμμή μεταξύ της κυβερνώσας Αριστεράς και των λαϊκών τάξεων από τη μία πλευρά, και από την άλλη, της συμμαχίας εργοδοτών, τρόϊκας, βαρώνων των ΜΜΕ και της πληθυντικής Δεξιάς στη χώρα μας.

http://www.efsyn.gr/