Ισοπέδωση της εργασίας

Ισοπέδωση της εργασίας

Τάσος Παππάς

EUROKINISSI // ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ ΓΕΩΡΓΙΑ

Υπήρχε κάποτε ένας ισχυρός όμιλος, η Ενωμένη Κλωστοϋφαντουργία, με 17 εργοστάσια. Κατέρρευσε με πάταγο αφήνοντας χρέη στους υπαλλήλους, στα ασφαλιστικά ταμεία, στις τράπεζες, στους προμηθευτές. Οι εργαζόμενοι κατέθεσαν ένα σχέδιο που προβλέπει την παραχώρηση στους πιστωτές των 14 εργοστασίων και την επαναλειτουργία των τριών.

Ετσι, και αρκετοί άνθρωποι θα έβρισκαν δουλειά και οι δυνατότητες αποπληρωμής των υποχρεώσεων της εταιρείας θα αυξάνονταν. Ελα όμως που οι ανταγωνιστές και βεβαίως η Ευρωπαϊκή Επιτροπή Ανταγωνισμού (ο προστάτης-κέρβερος της ελεύθερης αγοράς) δεν βλέπουν με καλό μάτι τέτοιου τύπου κινήσεις που χαλάνε τη νεοφιλελεύθερη πιάτσα;

Μπλοκάρουν την πρωτοβουλία. Η κυβέρνηση στηρίζει τους εργαζόμενους, αλλά δεν είναι στο χέρι της να προχωρήσει η υπόθεση καταπώς επιθυμεί.

Τα περί αυτοδιαχείρισης και συλλογικής ιδιοκτησίας τα ακούνε οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών, τα αστικά κόμματα, οι οργανώσεις των εργοδοτών και βγάζουν σπυράκια.

Τους θυμίζουν κομμουνισμό. Κακώς, γιατί σπυράκια βγάζουν και οι παραδοσιακοί κομμουνιστές, αυτοί όμως για άλλους λόγους: πιστεύουν πως οι πολιτικές που δίνουν λύσεις εντός του συστήματος είναι πονηρές, εκμαυλίζουν τους εργαζόμενους γιατί τους συμφιλιώνουν με τη λογική ότι ο καπιταλισμός παίρνει διορθώσεις, ενώ το ζητούμενο είναι να εδραιωθεί στην κοινωνία η άποψη ότι ο μόνος δρόμος είναι η ανατροπή του.

Αρα, προσήλωση στο «όλα ή τίποτε», υπομονή, εκκαθάριση των γραμμών από τα οπορτουνιστικά στοιχεία και προετοιμασία για την ώρα της μεγάλης σύγκρουσης. Η κατάσταση όμως επιδεινώνεται.

Σύμφωνα με μελέτη του γερμανικού ιδρύματος «Bertelsmann Stiftung, ένας στους δύο ανέργους στην Ευρωπαϊκή Ενωση παραμένει σήμερα εκτός αγοράς εργασίας για περισσότερο από δώδεκα μήνες και χαρακτηρίζεται μακροχρόνια άνεργος.

Από το σύνολο των 22 εκατομμυρίων ανέργων της Ευρωπαϊκής Ενωσης στα τέλη του 2015, τα 11 εκατομμύρια δεν είχαν δουλειά για περισσότερο από ένα χρόνο, αριθμός διπλάσιος σε σχέση με το 2008. Ακόμη χειρότερα, το 1/3 του συνόλου των ανέργων ήταν χωρίς δουλειά για περισσότερο από δύο χρόνια.

Προσθέστε στη ζοφερή αυτή εικόνα τον αυξανόμενο αριθμό των εργαζομένων με μερική απασχόληση (άρα μικρότερες απολαβές, μικρότερες εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία, λιγότερη κατανάλωση), τους απλήρωτους εργαζόμενους (στην Ελλάδα το νούμερο είναι πολύ υψηλό) και αυτούς που έχουν συμβάσεις μηδενικών ωρών απασχόλησης (καλούνται να εργαστούν όποτε οι επιχειρήσεις κρίνουν πως τους χρειάζονται) και θα έχετε μπροστά σας το πρόβλημα σ’ όλες τις διαστάσεις του. Το κλίμα που έχει διαμορφωθεί στην Ευρώπη είναι εξαιρετικά βαρύ.

Από παντού η εργασία δέχεται επιθέσεις. Δεν είναι μόνο οι συντηρητικές κυβερνήσεις που κάνουν ό,τι τους υπαγορεύουν οι πολυεθνικές και οι οικονομικές ελίτ, στον ίδιο δρόμο βαδίζουν και οι σοσιαλδημοκρατικές, δυστυχώς και ορισμένα συνδικάτα, οι ηγεσίες των οποίων έχουν παραδοθεί πλήρως.

Εξαντλούν τη δραστηριότητά τους σε τυπικές απεργιακές κινητοποιήσεις για την τιμή των όπλων, σε τελετουργικού χαρακτήρα πορείες και σε συμβολικές καταλήψεις. Στην Ιταλία, ο Ρέντσι έχει προχωρήσει στη «μεταρρύθμιση» που ευνοεί την εργοδοσία.

Ο Ολάντ προσπαθεί να περάσει ρυθμίσεις που θίγουν τους εργαζόμενους, ακυρώνουν κατακτήσεις ετών και δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει τους μηχανισμούς καταστολής προκειμένου να αντιμετωπίσει το κύμα δυσαρέσκειας που απλώνεται σ’ όλη τη χώρα. Ολα αυτά στο όνομα της ανταγωνιστικότητας, της ενίσχυσης της παραγωγικότητας και της αύξησης της απασχόλησης. Αποκρουστικοί ευφημισμοί.

Την ίδια στιγμή, σαν καλοί χριστιανοί και συμπονετικοί άνθρωποι, οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι χύνουν δάκρυα για την άνοδο της ανεργίας, την έκρηξη των ανισοτήτων και εκφράζουν τη θλίψη τους για τον πόνο που βιώνουν οι πολίτες.

Ομως η λιτότητα, οι ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί και το Σύμφωνο Σταθερότητας παραμένουν οι άτρωτοι μύθοι για τις κυρίαρχες ομάδες. Κι ας έρχονται από παντού μηνύματα ότι αυτή η πολιτική έχει αποτύχει.

Κι ας πυκνώνουν τα φαινόμενα δυσφορίας για το μοντέλο που έχει επιβληθεί στην Ευρώπη. Κι ας καταδικάζονται άνθρωποι να ζήσουν σε βάρβαρες συνθήκες, χωρίς ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Κι ας στρέφονται πολλοί, λόγω της απόγνωσής τους και της απαξίωσης των κλασικών συνταγών σε επιλογές επικίνδυνες (Άκρα Δεξιά, εθνικισμός, αντιδραστικός ευρωσκεπτικισμός).

Το τι θα αντιμετωπίσει η κυβέρνηση στα εργασιακά το φθινόπωρο δεν είναι δύσκολο να το φανταστούμε. Ήδη οι εταίροι έχουν δείξει τις κακές προθέσεις τους και δεν πρέπει να μας ξεγελούν τα καθησυχαστικά λόγια και οι ανελέητες κοινοτοπίες τους.

Πρόκειται για αριστοτέχνες της παραπλάνησης. Φαίνεται ότι η κυβέρνηση έχει συνειδητοποιήσει το μέγεθος της πρόκλησης, αν κρίνουμε από τις συνεχείς αναφορές του πρωθυπουργού και πολλών κυβερνητικών παραγόντων (Δραγασάκης, Τσακαλώτος, Παππάς, Κατρούγκαλος, Σκουρλέτης) στην ανάγκη να ενισχυθεί η κοινωνική δημοκρατία στην Ευρώπη. Με ισοπεδωμένη την εργασία, δεν θα έχουμε κοινωνική δημοκρατία, αλλά ολιγαρχία, που δεν θα είναι ούτε φιλελεύθερη.

Ελπίζουμε η κυβέρνηση να έχει σταθμίσει την κατάσταση και να είναι προετοιμασμένη για όλα τα ενδεχόμενα. Ακόμη και για μετωπική σύγκρουση, αν χρειαστεί.

Γιατί μια νέα άτακτη αναδίπλωση, ανεξάρτητα από τα επιχειρήματα που θα επιστρατεύσει για να τη δικαιολογήσει (εκβιασμοί, απειλή Grexit κ.λπ.), σ’ ένα θέμα μεγάλης ζωτικής σημασίας, γιατί αφορά τον πυρήνα της ιδεολογίας της, θα αποβεί μοιραία. Για τους εργαζόμενους. Για την ίδια.

http://www.efsyn.gr/