Τα παιδιά των πληρεξουσίων
Της Στέλλας Μαντουλίδου*
Είναι εκείνα τα παιδιά που έφυγαν για να εργαστούν και επιβιώσουν μακριά από την πατρίδα τους και που χρειάστηκε να αφήσουν σε γονείς το δικαίωμα να εμφανίζονται αντί αυτών και διεκπεραιώνουν οτιδήποτε χρειαστεί για λογαριασμό τους.Τουλάχιστον τα πρώτα χρόνια. Γράψε όσα νομίζεις κ. Στέλλα, είπε απλά ο Γιώργος, το νιόπαντρο παιδί, αφήνοντας πίσω στην μάνα καθήκον και υποχρέωση να τον εκπροσωπεί. Πόσα όμως μπορεί να χωρέσει ένα πληρεξούσιο, από μία νέα ζωή που μεταναστεύει, που φεύγει χωρίς άλλη επιλογή. Πόσα μπορείς να κρατήσεις από τον άνθρωπο και την αγωνία του να μην αφήσει πίσω του προβλήματα, με το νομικό έγγραφο πάνω στο κίτρινο συμβολαιογραφικό χαρτί.
Είναι εκείνα τα παιδιά που δεν πρόλαβε η σύντομη ζωή τους στην πατρίδα να δημιουργήσει εκκρεμότητες, που η γραφειοκρατία δεν άρπαξε στα γρανάζια της, που οι φωτογραφίες στα οικογενειακά άλμπουμ είναι ακόμη ζωηρόχρωμες, με γονείς πίσω που φροντίζουν και σκέφτονται γι αυτά. Είναι εκείνα τα παιδιά που έχουν Α.Φ.Μ και ίσως κάποιο ακίνητο, από παροχή αγαπημένου κοντινού συγγενή, που τα δένει με την πατρίδα, τουλάχιστον τα πρώτα χρόνια.
Είναι εκείνα τα παιδιά που αργά ή γρήγορα θα υπαχθούν στην αρμοδιότητα «Δ.Ο.Υ κατοίκων εξωτερικού», σε προξενεία και πρεσβείες με περισσότερους υπαλλήλους για τον επιπλέον φόρτο εργασίας. Είναι εκείνα τα παιδιά που δεν έφτιαξαν μολότωφ, που σέβονται μια χώρα που δεν τα σεβάστηκε, που κανείς με εξουσία δεν θα υπερασπιστεί τα λάθη τους, που γρήγορα θα ανακαλύψουν πόσο πολύ τα καθορίζει το βυσσινί διαβατήριο με τον χρυσαφί σταυρό, που κουβαλούν. Είναι εκείνα τα παιδιά που πήραν γνώσεις σε βρώμικα αμφιθέατρα, αφύλακτα πανεπιστήμια, χάρτινους τοίχους, αφίσες, σκουπίδια και καταλήψεις, που τα γυαλισμένα αεροδρόμια και το Skype, δεν άφησαν την συγκίνηση να εκδηλωθεί, που η νέα πραγματικότητα θα γεμίσει τις ώρες τους, τα νιάτα τους και τα χρόνια τους.
Είναι εκείνα τα παιδιά που αργά η γρήγορα θα αισθανθούν την πιεστική νοσταλγία,για ό,τι σημαίνει η έννοια πατρίδα, εξαγνισμένη από την απόσταση και το χρόνο. Είναι εκείνα τα παιδιά που θα έρχονται όσο πιο συχνά γίνεται στην ηλιόλουστη χώρα κρατώντας το αόρατο νήμα που τους δένει με αυτήν, αποζητώντας την θαλπωρή και την αγάπη της.
Είναι οι αγαπημένοι μας προδότες που ίσως είναι καλύτερα να αισθάνονται έτσι, για να είναι προστατευμένοι από την πίκρα του προδομένου, τουλάχιστον τα πρώτα χρόνια.
Αλλά είναι και το πληρεξούσιο εκείνο του γέροντα, της προηγούμενης μεταναστευτικής Ελλάδας, με την Αργεντινή σύζυγο, τα τρία ξενόγλωσσα παιδιά και τα 11 εγγόνια. Ηλθε για τελευταία φορά, να πωλήσει το σπίτι στο χωριό, σ αυτό που γεννήθηκε ο ίδιος και έμεναν οι γονείς του ως το τέλος, κόβοντας τον τελευταίο δεσμό με την πατρίδα.Το πληρεξούσιο που έκανε στον ξάδελφο και μοναδικό συγγενή, με το Ελληνικό του διαβατήριο πρόσφατα ανανεωμένο, και την υπηκοότητα που κράτησε όλη του τη ζωή στην μακρινή χώρα. Δεν θα ξαναρχόταν και κράτησα από αυτόν, τη θερμή χειραψία το λαμπερό βλέμμα, την συγκίνηση και βεβαίως το πληρεξούσιο. Ηταν ήσυχος, αναπαυμένος, γαλήνιος και σοφός. Πατρίδα γι αυτόν ήταν πια, μόνο το μικρό Ελληνικό του διαβατήριο.
*Συμβολαιογράφος Κατερίνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου