Η μεγάλη ανατριχίλα
Καρτερός Θανάσης
Όταν η δροσερά Φώφη εξακοντίζει τη διακεκαυμένη κραυγή «Επιστρέψαμε», τότε ανατριχιάζουν όσοι δεν είχαν πιστέψει στη δευτέρα παρουσία των Γιωργάκη, Σημίτη, Σκανδαλίδη, Λοβέρδου, Βενιζέλου, Ραγκούση και λοιπών...
Ε, λοιπόν, επιστρέψαμε! Μ’ αυτή τη μακάβρια φράση της Φώφης, συνοδευόμενη από ασορτί αχερόντειο χαμόγελο, έκλεισε το λεγόμενο συνέδριο της λεγόμενης Δημοκρατικής Συμπαράταξης. Και, παρά το γεγονός ότι η αρχηγός δεν φημίζεται ούτε για το λακωνίζειν ούτε για το φιλοσοφείν της, τα κατάφερε με τις λίγες αυτές λέξεις, σκαι κυρίως με το τρομερό εκείνο «Επιστρέψαμε», να προσθέσει στην ψυχούλα μας, ήδη τρομαγμένη από το τρενάκι του τρόμου, που ονόμασαν «εργασίες του συνεδρίου», τη μεγάλη ανατριχίλα. Επιστρέψαμε! Ώ ποία ώρα τότε και ημέρα φοβερά, τάφοι ανοίγονται και τα κρυπτά του σκότους δημοσιεύονται και νεκροί επανέρχονται.
Εσείς το παίρνετε αψήφιστα; Κακώς, κάκιστα. Διότι, όταν βλέπεις επί σκηνής τον Γιωργάκη, τον Σημίτη, τον Σκανδαλίδη, τον Λοβέρδο, τον Βενιζέλο και τους λοιπούς -μην ξεχάσουμε και τον Ραγκούση- να φοβερίζουν τον αντίχριστο του Μαξίμου και να καλούν το πυρ το σοσιαλδημοκρατικόν να κατακαύσει τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, έναν φόβο, ίσως και δύο, τους δικαιούσαι. Όταν εισπράττεις ως μπόνους και τον εύχαρι Μητσοτάκη, μαζί με τη Μαρέβα του, να καλεί σε μέτωπα μεταρρυθμιστικά, μια δήλωση μετανοίας τη σκέφτεσαι. Κι όταν η δροσερά Φώφη εξακοντίζει τη διακεκαυμένη κραυγή «Επιστρέψαμε», τότε ανατριχιάζουν όσοι δεν είχαν πιστέψει στη δευτέρα παρουσία (τους).
Επέστρεψαν λοιπόν. Με πρόσωπα κάπως φαγωμένα, χέρια κάπως αγκυλωμένα, λόγια κάπως παγωμένα, συνθήματα κάπως φθαρμένα. Τους είδαμε στις τηλεοράσεις μας, οι οποίες, ως γνωστόν, ποτέ δεν ψεύδονται. Και αισθανθήκαμε να φτερουγίζει πάνω από τα κεφάλια τους ο αόρατος στρατός τους των χερουβείμ και των σεραφείμ - χρηματιστήρια, Siemens, εξοπλιστικά, ολυμπιάδες, λεφτά που υπάρχουν και λεφτά που τρώγονται. Σιφοράι και συμφορά της χρεοκοπίας. Γεμάτοι αυτοπεποίθηση και νεκρική ούτως ειπείν ακαμψία μας έδειξαν τον δρόμο της ζωής, χωρίς μια λέξη αυτοκριτικής, συγνώμης, μετάνοιας - εν απολύτω δικαίω κατήγοροι και εν απολύτω δικαιώματι εξουσιαστές.
Θέλουν πάλι να κυβερνήσουν, να ρυθμίσουν, να μεταρρυθμίσουν, να αποφασίσουν, να διατάξουν. Να φέρουν μαζί τους, επιστρέφοντας, το καθεστώς που έστησαν, για το οποίο δεν βρήκαν μια λέξη μετάνοιας. Να μας γλιτώσουν από κείνους που κατάντησαν την Ελλάδα (τους) Κολομβία - γιατί κι αυτό το ακούσαμε. Κι έτσι σου έρχεται, ανατριχιάζοντας σύγκορμος από τη μακάβρια κομπανία, να αναφωνήσεις, παραφράζοντας τον Φούντα της Στέλλας: “Φώφη, παρ’ τους δράκουλες και φύγε. Κρατάω σκόρδα”...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου